“Zien we elkaar ooit weer?” Frances blogt over ouderverstoting

Inmiddels zijn we het verschrikkelijke gesprek van 9 september 2016 gepasseerd.

Uiteindelijk ben ik thuisgekomen, maarrrr….vraag niet hoe.

Geen enkele nazorg van jbp/rr. Heel het weekend letterlijk gissen en extreem verdrietig zijn….

Hun vader die mij uitlacht, na mijn vertrek uit het kantoor, ik. Jankend, met mijn zonnebril op. Nog net opgevangen hoe vader in zijn auto VOOR de deur, alles heeft meegeluisterd. Zijn huilende, de weg kwijt zijnde kinderen….en HIJ schept daar ogenschijnlijk behagen in. Hoe krom ?? Als hij mijn vertrek uit dat misselijkmakende hok kon vloggen zou hij het nog doen ook….zou hij hier zijn plezier uithalen…?

Wat is nu echt, kindermishandeling ? come on…..

Dagen van uitputting, depressie, vermoeidheid, en desalniettemin, de niet aflatende steun van vrienden en familie.

Ik weet het…nu ben ik ze ( mijn kinderen) voorgoed kwijt.

Wat er gebeurde was, mijnerzijds, echt, niet gescript…

En toch voelt het alsof ik in een slechte B film ben beland.

Netflix zou er een goede aan hebben. Binge watching…blijven kijken, want niemand begrijpt het ECHT. En we wachten allemaal op de clue. Ik ook hoor…by the way…

Sommigen snappen het wel, sommigen voelen mee….maar ik ken geen mensen in mijn omgeving die hetzelfde doormaken.

Oh en ik schaam me nog steeds, want een moeder die dit overkomt…moet een monster zijn…toch ?

Eigenlijk zit ik nog steeds in die nachtmerrie.

Tussendoor los ik mijn belofte in…na bezoekje numero 5 met kids…had ik mijn zoon Rick een Iphone 5s beloofd, mijn oude…. ik verzamel al mijn moed en ga naar het hockeyveld.

Met behulp van hockeyvriend S smokkel ik, zo voelt het, de telefoon naar het wedstrijdveld waar Rick onder aanmoediging van mede spelertjes mij te woord staat. Hij neemt de telefoon gretig in ontvangst en is ook bang. We wisselen onze knuffel uit, snel…….. alsof het World War 2 is…..hij blij met zijn iphone en ik blij dat ik mijn belofte heb ingelost…’

Via jeugdzorg en ex begrijp ik dat hij wekenlang niet met de telefoon mag spelen. Er rust een vloek op. Ook de lieve hockey kennis die me hielp is ineens een soort no go area.

Triest hoe sommigen meewerken aan deze ouderverstoting. Gelukkig zijn er die er lak aan hebben.

Ik voel hoe mijn zoon droomt van mij, van vroeger…van de telefoon. Het moment van bezinning komt….toch ooit ?

Het doek sluit zich toch niet hier ??

Voor mij is dit het begin…

NOVEMBER 2016

Jeugdzorg heeft een OTS aangevraagd.

Een OTS…onder toezichtstelling. Klinkt een beetje als TBS ? Scary he ?

Voor contactherstel met mij….de kinderen met mij….

Ben ik blij ? nee…want de tweeling zegt dat ze komen naar de zitting en gehoord willen worden.

Het kan alle kanten op gaan.

Hoe vreemd om ze onder ogen te komen…en exjelief….jeugdzorg.

Ik heb een goede advocaat.

Trust….vertrouwen….

De rechter begint met de zin : ze houden van u, mevrouw ….ze zouden willen dat alles weer gewoon was.

Pffff…ik ben dankbaar voor deze woorden en tegelijkertijd kan ik er niets mee. HOE…HOE…kan IK er voor zorgen dat alles weer normaal wordt ? en wat is normaal ?

De Rechter en de Raad voor de kinderbescherming zijn duidelijk. Er MOET in het belang van de kinderen zsm contactherstel plaatsvinden met de kinderen en mij.

De beschikking is daar…

En dan…

Doet jeugdzorg niets tot juli 2017. Ja mensen we zappen met GROTE stappen door in de tijd…

Zogenaamde wensen vanuit mijn jongste …dat ze mij graag wil zien…worden gebruikt om andere doelen te bereiken…

Een handtekening voor een buitenlandse reis bijvoorbeeld.

Kind 3, de jongste, wordt opgeofferd. Zo sneu.

Ik bypass jeugdzorg en haar vader en via juf M word ik uitgenodigd toch naar de eindejaarsmusical van groep 8 te gaan met oma. Opa kan het niet aan, die zit er doorheen. Oma en ik ook maar we kunnen het nog enigszins opvangen.

OK, we zien Joy en ze staat er niet al te florissant bij. 1 brok triestheid is wat we zien.

Wat doet mijn moederhart pijn…

De instructies van ex en jeugdzorg zijn duidelijk, ik moet 4 rijen naar achter zitten, geen enkele poging tot contact, niet vooraf niet na afloop. Ik voel me een gevangene….wat moeten mijn kinderen wel niet voelen ?

De musical is zwaar, het verdriet straalt van mijn kleintje af…

Ze gaan op vakantie in augustus…de zoveelste reis die ik blanco heb goedgekeurd. Geen kopie paspoorten…

Ik ben een gediskwalificeerde moeder. Ben ik moeder? Soms moet ik mezelf smorgens inprenten dat ik nog steeds moeder ben, maar met een dikke vette pauzeknop. ZIJ hebben de afstandsbediening.

Alsof ik 2 sterren op netflix heb gekregen en van voor het jaar 2000 ben….dus pas naar boven kom als al het andere uitgekeken, niet gesnapt, of uitgespeeld is….

Ik schaam me, een moeder….zo ontzettend uitgekotst door haar kinderen.

Wat denken anderen wel? Of niet….

Gelukkig ben ik dat station ondertussen een beetje gepasseerd. Er komen steeds meer verhalen binnen van andere verstoten ouders.

Via Facebook groepen en experts, kom ik in aanraking met gelijkgestemden. Oh boy wat een leed toch…elke dag weer schrijnende verhalen….

Een jaar na de OTS….nothing….als ik mijn ogen dicht doe, dan mis ik jullie. Als ik mijn ogen open doe, zie ik jullie niet. in elke herinnering…daalt een traan af vanuit mijn ooghoeken….

Zien we elkaar ooit weer ?

Op 2 april 2016 werd haar leven als donderslag bij heldere hemel bruusk omgegooid. Haar kinderen werden ontvoerd door hun vader, die zich met kinderen verschanste op diverse plekken om er zeker van te zijn dat hij zijn psychologische oorlogvoering kon voortzetten. De mindgames gingen door, maar zonder kinderen. Hij bespeelde diverse instanties, later jeugdzorg, en komt er tot op de dag van vandaag mee weg. Frances blogt om awareness te creeëren voor de Complexe Scheiding (vechtscheiding) met ouderverstoting. Zo’n ernstige vorm van ouderverstoting dat de kinderen niet meer weten wie hun echte mama is. In het Amerikaans is dit bekend onder PAS (Parental Alienation Syndrome) Kinderen zitten in een spagaat, een loyaliteitsconflict. Dit kan elke ouder overkomen. Binnen 1 dag. Net als Frances….van 5 naar 1…in 1 dag.