De dag dat ik de sleutel kreeg van mijn huisje was de gelukkigste dag van mijn leven: ik kon eindelijk weg uit een situatie waar ik doodongelukkig van was geworden. Ik kon weer gaan leven, dacht ik! Maar ik was mezelf kwijt, wist niet meer hoe ik kon genieten, ik kon niet zomaar weer gaan leven. Ik kwam vooral mezelf tegen.
De verhuizing, het huis opknappen, de periode in de burcht van verhuisdozen hadden ook hun tol geëist. Ik was moe, had weinig energie en de kinderen vroegen veel aandacht.
De kinderen hadden mij nodig
Mijn dochter was al bijna meteen met mij mee verhuisd, nog midden tussen de verhuisdozen. Ze wilde niet meer met papa op vakantie. Mijn zoontje kwam twee weken later, maar voor zijn gevoel waren de plekjes op de bank al vergeven. Mijn dochter eiste mij helemaal op en kwam er letterlijk tussenin als ik mijn zoon af en toe aandacht wilde geven. De kinderen hadden mij allebei nodig.
Speciale tijd
Ik voerde speciale tijd in per dag voor allebei, vooral voor mijn zoontje. Een uurtje voor het slapen gaan. Dat was voor hem heel belangrijk en heeft hem zeker geholpen. Hij had steeds moeite met een goede houding, vooral als papa en mama er allebei waren, als de een hem naar de ander bracht bijvoorbeeld. Hij was loyaal aan allebei, maar aan wie moet je nu een knuffel geven, terwijl de ander kijkt. Ik zei hem altijd dat hij papa maar eens een dikke knuffel moest geven, die richting had hij nodig en zo wist hij dat ik het contact met zijn vader nooit moeilijk zou maken. Dat was andersom anders.
Niet graag naar autistische papa
De kinderen gingen niet graag naar hun vader. Mijn zoontje in het begin nog wel, maar na een jaar werd dat steeds moeilijker. Mijn ex was in de negatieve sfeer blijven hangen, mopperde de hele dag, werd onverwacht en door onbegrijpelijke situaties heel boos en gaf de kinderen geen liefde. Hij hield ze bezig tot het moment dat ze weer naar mij moesten. Hij was altijd op tijd om de kinderen weer terug te brengen, dat werd steeds vroeger. De kinderen voelde zich niet veilig bij hun vader. Ik heb vaak getwijfeld of ik ze wel moest laten gaan, vooral omdat ik zelf zo goed wist hoe die situatie voelde. Maar zolang ze zelf nog wel wilden, heb ik ze gebracht. Als ze niet wilden, bleven ze bij mij.
Afsluiten voor negativiteit
Mijn dochter, met autisme, stelde bij haar therapeut de vraag hoe ze met haar vader om moest gaan. Daar hebben ze het in de therapie over gehad: mijn dochter van 10 leerde omgaan met haar volwassen vader, die niets deed. Maar ze deed het en leerde een manier om zich af te sluiten voor de negativiteit. “Het went!” zei ze tegen haar broertje toen hij niet meer wilde.
Om de beurt contact met papa
Op den duur gingen de kinderen om de beurt alleen naar hun vader, want alleen dan was het leuk. Dan hadden ze van papa wel aandacht, dan kon hij het, met zijn autisme, aan en werd niet boos. Het andere kind was dan bij mij. Ik had daarmee nooit meer tijd voor mijzelf. Er was altijd een kind. Af en toe gingen ze samen, maar dat was nooit een leuk weekeind. Het bleef een worsteling of ik ze naar hun vader moest laten gaan. Soms voelde het als “mishandeling” om maar even tijd voor mezelf te hebben. Maar heel soms hadden ze ook leuke dingen gedaan en was het wel een leuk weekeind geweest. Dat wil je ze niet ontnemen!
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn.
Bloempje - 24 okt 2018
Hallo, ik weet dat het al een tijdje geleden is maar ben deze blogs net tegen gekomen. Ik vraag me af hoe je dat dan hebt gedaan met de omgangsregeling in het scheidingsplan? Stond daar wel in vast gesteld wanneer de kinderen bij hun vader zouden zijn maar zijn jullie daar gewoon van afgeweken? Bij mij is het probleem dat mijn partner met ASS per se co-ouderschap wil als we zouden scheiden. Hij ziet zelf niet in dat hij dat helemaal niet aan kan en is totaal ongeinteresseerd en onverantwoordelijk als hij nu een keer een middagje met de kinderen door brengt maar weet dat altijd met mooie woorden om te draaien of gewoon keihard te ontkennen als dit besproken wordt. De kinderen zijn ook nog jonger, 2 en 4, dus kunnen moelijker zelf aangeven dat ze niet bij hun vader willen zijn (ze vinden het nu al vreselijk de avonden dat hij ze naar bed wil brengen) en hun vader zal uiteraard ook ontkennen dat dat zo is en zeggen dat ik ze dat heb aangepraat.
Cathy - 24 okt 2018
Hallo Bloempje, extra lastig als ze nog zo jong zijn. Maar wij hebben in het convenant geschreven dat de kinderen bij mij wonen en een goede omgansgregeling voor de vader zouden hebben. We hebben die omgang ook uitgewerkt en in de praktijk lukte dat totaal niet. Steeds blijven uitleggen wat de behoefte van de kinderen is, wat ze mogelijk te kort komen en dat ze moeten wennen. Beetje bij beetje wende de kinderen aan de situatie en kreeg hun vader rust, waardoor hij ook weer rustig met de kinderen kon zijn. Hij begon in te zien dat ik mij uiterste bestudeerd om de kinderen naar hem te laten gaan en dat het ook mijn belang was dat ze gingen, anders had ik nooit rust en tijd voor mezelf. Nu, 3,5 jaar na de scheiding, gaan de kinderen met plezier naar hun vader, kunnen ze soms extra bij hem logeren. Ook hun vader geniet er nu van en doet moeite voor de kinderen. We zijn eigenlijk in goed contact met elkaar weer, nooit meer samen, maar wel samen naar de ouderavonden en overleggen over vakanties, school, gezindheid e.d van de kinderen. Hou vol, heb vertrouwen, het heeft écht tijd nodig, maar het kan echt goed gaan. Jij zult veel,geduld moeten hebben en moeite moeten doen om de kinderen gerust te stellen en te motiveren naar hun vader te blijven gaan, al is het maar voor korter dan afgesproken, maar wel,gaan. Bij ons is het goed gekomen. Kinderen gaan om de week het weekeind en iedere week een doordeweekse dag naar hun vader plus de helft van de vakanties. Als ik weg moet voor cursus of zo, kunnen ze ook bij hun vader terecht. Gaat echt heel goed nu.
Corien - 2 nov 2019
Ik lees deze blogs pas nu, ik ben inmiddels 5 jaar gescheiden, toen had ik al het idee dat mijn ex autisme had, net als mijn dochter, maar hij wilde er niets van weten. Als ik nu jouw blogs doorlees dan begrijp ik het weer.....En ook dat ik daarom nooit iets herken in scheidingsperikelen van mensen om me heen. Overal hebben vrouwen verdriet als ze hun kinderen in het weekend niet zien of hebben ze ruzie met hun ex omdat ieder van hen de kinderen wil hebben. En ik heb dat allemaal niet. Mijn ex is helemaal niet geinteresseerd in zijn kinderen. Het moet, dat is alles. Twee keer een weekend in de maand en 3 weken in de zomervakantie. Voor de rest is hij onbereikbaar, voor mij zeker, en voor de kinderen alleen in noodgevallen. Hij is 'vader' als hij de kinderen 'heeft' voor de rest is hij 'vrij'. En in zijn 'vrije' tijd mag je hem niet storen. En als ik dat toch doe dan ben ik jaloers op zijn vriendin of omdat hij alles wel goed voor elkaar heeft en ik niet (wat wel waar is...:) en negeert hij mij. Bij ons is het niet verbeterd, de communicatie en de zorg die hij aan de kinderen geeft. De oudste twee willen er niet blijven slapen, de middelste communiceert af en toe via whatsapp en de jongste gaat wel, maar gaat gebukt onder veel spanning (migraine, flauwvallen) waar ze liever niet over na wil denken en wat er dan zo uitkomt. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik eigenlijk geen tijd heb om de scheiding te verwerken, laat staan aan een toekomst te denken. Ik probeer dat maar een beetje tussendoor, maar er is altijd wel een kind wat me nodig heeft (zeker oudste met autisme), ziek is, aandacht vraagt voor voor haar belangrijke dingen. Logisch, maar wel uitputtend, om het allemaal alleen te doen. Heb jij toevallig nog tips om de communicatie toch te verbeteren zodat de kinderen zich meer op hun gemak voelen bij hem of is dat, als hij niet inziet wat zijn aandeel daarin is, vergeefse moeite?
Cathy - 4 nov 2019
Hieronder mijn reactie! Heel veel succes.
Cathy - 4 nov 2019
Hallo Corien, jullie hebben ook een lastige situatie. Wat ik steeds in de communicatie ben vol blijven houden is praten vanuit de behoeften van het kind. Dus kind A heeft een paar keer op een dag even tijd met een ouder nodig, waar je concreet wat invulling aan kan geven. Ik communiceerde dit zinder waarde-oordeel, maar vanuit wat bij mij goed werkt. Verschil bij mij was datvde vader van mijn kinderen niet een nieuwe partner had en dus niet zijn aandacht hoefde te verdelen, dat maakt t voor je ex lastiger; hij moet schakelen en aandacht verdelen, dat kost energie. Laat hem weten wanneer de kinderen iets positiefs over hem uiten. Kleine stapjes en geduld. Wij zijn inmiddels ook ruim 5 jaar gescheiden. Bij ons is het contact nu goed, rond de kinderen. We gaan samen naar gesprekken op school, geven elkaar de kans ouder te zijn en daarin ook belangrijk te zijn naar het kind. Zo konden we samen met onze dochter naar het ziekenhuis toen ze vorige week een ongeluk had, we zaten samen naast haar, hadden allebei zo onze taken in onze sterke kanten en dat was voor onze dochter echt heel fijn. Hoop dat jullie in de toekomst ook een goede vorm vinden, waarbij jij ook eens een dagje rust kunt hebben. Naar de vader blijven stimuleren, het is jammer dat het daar minder leuk is, maar het is belangrijk dat ze wel gaan. Het is ook kwestie van wennen en doorzetten, als moeder het gevoel hebben keihard te zijn en ze te dwingen, maar wel met als doel even rust te hebben om het daarna weer goed te kunnen doen, plus dat je de vader dwingt een vaderrol op te pakken. Succes.