Eline: waar is mijn ex man wanneer de kinderen hem nodig hebben?

Ik zwaai Jens uit, die samen met Erik de laatste spullen in diens auto heeft gepropt. Ik ben blij voor Jens, dat hij aan zijn eigen leven kan beginnen. In een nieuwe stad, met een nieuwe studie, nieuwe mensen om zich heen, waar hij niet meer dagelijks geconfronteerd wordt met een broer waar het nog lang niet goed mee gaat. Hij heeft er onnoemelijk veel zin in, ook al vindt hij het ook een beetje eng. Maar ik heb veel vertrouwen in hem, hij is zo gegroeid.

Ik heb Erik gevraagd of hij nog wel af wil spreken om bij te praten. In januari hadden we bij de mediator afgesproken om eens per maand te overleggen, omdat hij communiceren via app en mail lastig vindt. In de tussenliggende tijd hebben we drie keer bij elkaar gezeten… in bijna negen maanden tijd. Steeds als hij me een verzoekje stuurde om een datum te prikken, riep ik ‘prima!’ terug en deed een voorstel. En de meeste keren bleef het daarna stil. Wekenlang. Dus vraag ik hem wat hij nu eigenlijk wil, tenslotte was die afspraak zijn wens. Hij antwoordt dat hij nu voldoende contact heeft met de kinderen, en geen behoefte meer heeft aan mijn informatie.

Mijn ex man wil het duidelijk niet weten. Hij kan het niet weten, maar de wil is er ook niet. Begrijpen doe ik het niet, hoe kun je nu maandenlang niet willen weten hoe het met je kind is, waarvan je weet dat het al ruim drie jaar in de kreukels ligt?  ‘Hij zegt zelf dat het goed gaat, dat is voldoende’.

De weken voordat school begint is Bob onrustig. Paniekaanvallen met hyperventilatie, slapeloze nachten, geen eetlust. En totaal geen energie. Hoe moet dat straks? Ik lig er zelf ook wakker van. En moet ik Erik hier nu over inlichten of niet? Ik heb zin hem wakker te schudden, door elkaar te rammelen. ‘Kijk dan hoe het met je kind is. Kijk dan. Hij valt weer af, eet nauwelijks, slaapt nauwelijks. Heeft last van angstaanvallen, maakt zich grote zorgen of hij het wel gaat redden. Zie je dat dan niet?’ Ik mis Eriks steun hierin, vind het zwaar om het alleen te dragen. Maar Bob wil niet dat zijn vader ervan weet. Hij wil geen gezeur, geen gezeik, geen gebemoei.

Dus opluchting. En frustratie. En die moet weer even zakken. Tot de dag van de eerste schooldag bijna aanbreekt, en de bom thuis barst. We lopen al weken op onze tenen, en op een avond vliegt Bob in de hoogste boom als ik iets doodnormaals zeg. Hij dumpt woedend al zijn spanning op mij en loopt compleet overstuur het huis uit. Zonder jas, zonder sleutel.  ‘Ik kom nooit meer terug’.

De eerste vijf minuten weet ik niet wat ik moet doen. Verstijfd van alle emoties. Dan kom ik enigszins bij zinnen en bel Pia, mijn vriendin. Ik kan nauwelijks een woord uitbrengen van angst. Zo bang dat Bob meende wat hij zei. Ik durf het huis niet uit te gaan, wat als hij voor de deur staat en ik ben er niet? Maar ik wil ook niet thuisblijven, ik wil hem gaan zoeken. Pia zegt heerlijk nuchter: ‘Plak een briefje op de deur, en ga hem zoeken’.

Ik ben blij dat ik iets concreets kan doen. Ik sta met het briefje in mijn hand en open de voordeur. Bob zit op de deurmat. Hij kijkt me aan, en zegt: ‘Ik kom mijn spullen halen, ik ga weg’. Hij loopt naar binnen en begint hard te huilen. ‘Ik wil je niet meer tot last zijn’, zegt hij tussen zijn tranen door.

Uren later is de paniek weer gezakt. We zitten op het balkon, waar het nog warm genoeg is. Bob is opgelucht dat er weer een stukje spanning is verdwenen. Als we uiteindelijk naar bed gaan, is het weer diep in de nacht. De volgende ochtend zitten we met een houten kop in de auto, maar hij gaat wel naar school. De dag erna ook. Het zijn de eerste voorzichtige stappen naar een toekomst voor hemzelf.

Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex man.