Eigenlijk heb ik een burnout, maar ik probeer de vonkjes in m’n lijf en leven terug te vinden voor een burnin 🙂 ik werk dus ook gewoon. Neem af en toe vrij als ik dreig te verzuipen en zwem vervolgens gewoon weer door. Wat moet ik dan? Maanden thuis gaan zitten? De drempel om door te gaan hoger laten worden? Het nieuwbakken ritme dat ik als alleenstaande moeder probeer vast te houden gewoon laten vallen? Opgeven dus? Noway. Ik ga wél meer rust nemen, minder klussen en weer sporten. En ik hoop het dan tot de zomervakantie vol te houden om dan de beentjes echt even te kunnen strekken. Maar tot die tijd…. gewoon even volhouden Loes!
Want vaak voel ik een knagende leegte en heb geen enkele inspiratie om te schrijven. Ik zou mateloos in herhaling vallen.
Af en toe heb ik een positieve opleving die ook wel een paar dagen blijft hangen, maar de balans slaat nog te vaak negatief uit helaas.
Zó moe
Ik zit in een soort van gevoelsmatig Niemandsland. Mn oude leven ebt steeds verder weg. Mn ex raakt steeds meer vervreemd. Herinneringen worden vager. Af en toe zit ik in de slachtofferrol met zelfmedelijden en lukt het even niet zo goed mezelf een schop onder m’n kont te geven. Dramaqueen… Maar oke, moe ben ik wel. Moe van het afgelopen anderhalf jaar. Dus m’n rust moet ik echt pakken. Dat is een feit, anders gaat het niet goed komen denk ik.
M’n nieuwe leven is nog steeds in de opbouwfase waarbij stabiliteit nog niet uitontwikkeld is. En bij het opbouwen van een nieuw leven vraag je je af of je dit wel écht wilt, de juiste keuzes maakt enzovoorts. Bang om (dezelfde) fouten te maken en wellicht dezelfde pijn nog eens door te moeten. En ook in zeer praktische zin ben ik soms onzeker over mijn keuzes. Zo kan het gebeuren dat ik enthousiast zwarte verf koop voor tegels om ze vervolgens grijs te schilderen en daarna nog een keer een ándere kleur grijs omdat de vorige kleur me niet beviel. Alsof ik tijd en energie te veel heb ofzo. Duh…. zucht….
Puzzel
Maar ondanks dat het plaatje klopt vallen de puzzelstukken nog niet echt soepel in elkaar. Ik heb echt lieve kinderen, een hele lieve vriend en dito zus, een gezellig huis, leuke buren, een interessante baan, enzovoorts… Ik heb genoeg om heel dankbaar voor te zijn en blij m’n bed voor uit te komen om aan een nieuwe dag te beginnen. Allemaal puzzelstukken die samen het nieuwe plaatje van m’n leven vormen. Sommige stukjes ontbreken nog, andere liggen er wel maar dan ik weet nog niet precies waar ze horen. Dan herken ik ze nog niet, omdat het plaatjes soms nog wat vaag is. Maar de puzzel wordt wel steeds mooier leuker en beter. Al moet ik af en toe een stukje overnieuw doen… 3 stappen vooruit en 1 terug….
Feitelijk moet ik blij zijn dat ik van mijn ongelukkige eenzame huwelijk af ben. Ook al is de manier waarop alles is gegaan erg pijnlijk en respectloos verlopen. Ik noem mijn ex wel eens de firma List & Bedrog. Dan kan ik weer boos en verdrietig zijn om “wat me is aangedaan” en neemt de dramaqueen mijn slachtofferrol over voor een paar dagen. Tot het weer wegebt en ik me weer bedenk dat ik nu eigenlijk een veel fijner leven heb.
Kinderen
Het zijn van een alleenstaande moeder en het slechte contact met de vader van mijn kinderen zijn wel de grootste stress factoren. Het liefste zag ik mijn ex nooit weer. Maar samen kinderen betekent tot de dood ons scheidt. De kinderen hebben allebei op hun eigen manier nog steeds last van de scheiding. Ze claimen me allebei zo enorm dat ik letterlijk op de wc nog geen rust heb. Het lijkt soms écht wel alsof ze weer 3 zijn. Dat ik ze moet uitleggen dat “mama op de wc zit maar zo meteen weer tijd heeft”. Dat zou je een 9 en bijna 13 jarige toch niet meer hoeven uitleggen? Zucht… wel dus…. En ondanks dat ik die signalen wel serieus oppik vind ik het loodzwaar. Het is de hele dag “mama mama mama”. Ze kruipen letterlijk op me en hun bom van liefde verstikt me soms. Waarom doen ze zo? Missen ze me echt dan zo enorm? Hebben ze dan echt zo enorm veel bevestiging nodig? Gaat het zo slecht met ze? Of voelen ze onbewust mijn verdriet, zorg, onrust en word ikzelf juist getroost zonder dat ik het door heb? Misschien wel een beetje van alles. Ze zijn zo lief, maar het is soms gewoon too much…..
De jongste krijgt nu speltherapie. De oudste lijdt in stilte en daar gaat de betreffende speltherapeut ook mee aan de slag waarschijnlijk, aangezien zij hem al kent van het KIES project (Kind In Echtscheidings Situatie). De zorgen om mijn kinderen, 5 dagen werken, afspraken bij diverse therapeuten voor evaluaties, mijn eigen afspraken bij m’n psycholoog, osteopaat, fysiotherapeut, sportschool en verwarmingsmonteur(en). Het is soms gewoon veel te veel om te combineren. Dat geeft wel een opgefokt gevoel. Dat er continue alleen voor staan. Dat staat mijn geluksgevoel nog wel eens in de weg. Dat je vaak nog voelt dat niks vanzelf en soepel gaat. Ik heb echter wel goeie hoop dat dit in 2019 alweer een heel stuk beter zal zijn.
Dan heb ik een nieuwe verwarmingsketel en hoeven de monteurs niet meer zo vaak te komen. Dan weet ik hoe ik het moet voorkomen dat de waterleidingen bevriezen, zodat ik niet mijn vrije dag bezig ben met föhnen en ontdooien maar wat leuks kan gaan doen. Dan is m’n administratie wel eens een keer opgeruimd, zodat ik niet gelijk de deur van het kleinste kamertje wil dichtkitten maar gewoon naar binnen kan gaan zonder stress. Zal het geklus wel een keertje klaar zijn en heb ik een nieuw rolgordijn in plaats van een vuilniszak die op m’n raam geplakt. De kinderen misschien wat beter in hun vel. Dat is natuurlijk het belangrijkste. Maar ook het meest ongrijpbare. Ieder moet zijn eigen proces gaan, zijn eigen dingen leren. Kinderen moeten ook van hun fouten en ervaringen leren. Al hoop ik dat ze er in de toekomst wat soepeler doorheen mogen fietsen dan de afgelopen anderhalf jaar.
Lief
Vorige week ging mijn oudste slapen en zei hij tegen mijn vriend “Mag ik jou een knuffel geven?”. Dat was zo mooi om te zien. Een puber die uit zichzelf de vriend van zijn moeder een knuffel geeft…. Dat zegt zoveel…. Ongedwongen. Acceptatie. Huiselijkheid. Een nieuw nog rondzwervend puzzelstukje….
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 9 en 13 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Eliza - 31 aug 2018
Lieve Loes, Ik ben Lies. En wow wat herken ik mij in jouw verhaal! Hoe triets ik het ook vind om te lezen, ergens krijg ik een gevoel van erkenning. Ik heb dan geen huwelijk van zoveel jaar erop zitten en ben met mijn 30 jaar een jonge moeder van een dochter van 6 toch herken ik zoveel. De stress, de ex, alle ballen omhoog houden, een nieuwe lief. Ik probeer de band met mijn ex zo goed mogelijk te houden voor ons dochter maar makkelijk is het niet, vooral als ik merk dat ze meer over school met hem bespreekt, leukere dingen bij hem doet, en hem altijd mist. Oneerlijk en zelfmedelijden zijn dan mijn beste vrienden. Bedankt voor je verhaal Loes. Liefs, Eliza
Zo hzorlgnMAriska - 1 okt 2018
Zo herkenbaar. Moe, alles regelen omdat ex het niet doet (lui, laks, een reden waarom ik weg ben gegaan) van kapper tot huisarts etc. Altijd is mama die van de kinderen de vraag krijgt wanneer er iets gedaan moet worden. Ze weten dat het bij mij wel gebeurt. En dan wordt ik door de mediator gewezen op het goed ouderschap van ex. Hij heeft het wel onder controle, ik moet hulp zoeken bij de opvoeding. Kids gaan daar steevast te laat naar bed (21.00 uur voor een 6 jarige en 9 jarige). Tja is de reactie, ik werk en moet dan nog koken en heb geen zin in stress dus dan maar iets makkelijker en flexibeler... Ik krijg na 5 dagen totaal verwaarloosde kinderen die doodmoe zijn. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Communiceren zegt de mediator.. maar het kwam vroeger al van mijn kant en ga nu echt geen wandelende agenda meer voor ex spelen.. ik moet overal aan denken.. om vervolgens aan de andere kant te horen dat ik zo dominant ben.. eh.. tja jij regelt niets, dus doe ik het! En de kinderen die hier alle dagen maar vragen wanneer ze weer naar papa gaan... hebben ze het hier niet naar hun zin.. ik ben degene die van alles doet, vakantie, uitjes, even het bos in... Bij ex bestaan de weekenden uit thuiszitten, tv kijken, xboxen en iPads.. Het doet pijn...
Joke van Steeg - 28 sep 2019
Ik voel je helemaal, ben toch een beetje jaloers op het feit dat je een vriend hebt en familie...die kunnen je misschien hier en daar opvangen. Ik ben zes jaar geleden gescheiden nadat mijn ex een buitenechtelijke relatie met mijn beste vriendin kreeg tevens waren wij ook net twee jaar geëmigreerd naar Zweden...nu zit ik hier in Nederland met mijn twee pubers, contact met vader is er niet ...hij is druk met verder gaan...wat een klote leven is het soms...wel haal ik veel voldoening uit werken met ouderen. Sterkte in je levensreis ik hoop dat de goede afslag op je weg komt
Janneke - 3 dec 2019
Ik heb denk ik ook een burn out. Alleenstaande met twee kinderen 5 en 6 jaar en 5 jaar uit elkaar. Kinderen om het weekend bij hun vader en moeizame contact. Naast het werken ook altijd bezig voor de kids. Geen tijd voor mezelf en als ze bij hun vader zijn is het weer bijslapen om de nieuwe week aan te kunnen. Ook erg eenzaam, contact met vrienden is verwaarloosd. Tja, wat kun je in zo een leven veranderen?
Reigerschap - 9 mei 2020
Na huiselijk geweld en een smerige vechtscheiding van ruim drie jaar viel afgelopen najaar de beslissing: geen gedeeld gezag, geen omgang. Sindsdien heeft ex (voor mij: godzijdank, voor het kind: &@/!#¥*!) niets meer van zich laten horen. Om vast en passend werk te vinden ben ik bovendien naar een buurland verhuisd. Gevolg: ik doe het helemaal alleen, in een vreemde taal en met een hele trits aan nieuwe instanties. Ik kan er echt giftig van worden als mensen dan met “goedbedoelde” adviezen komen, of zelfs met kritiek. Natuurlijk ben ik permanent bek af. Ik werk 36 uur per week, geld voor een oppas is er nauwelijks, en mijn kind is àltijd bij mij - zoiets als “tijd voor jezelf” is een illusie. Ik voel me een hamster in een hamsterrad, en probeer dus te genieten van het kleins dat er wél is: de bloeiende klaprozen, de vrolijke nieuwsgierigheid van mijn kleuter, de hartelijkheid van mijn collega’s. Maar, geconfronteerd worden met de financiële ruimte die al die tweeverdieners in mijn netwerk hebben, stemt me wel eens somber, vooral hun achteloos gemaakte opmerkingen over koophuizen, verbouwingen, het belang van een milieuvriendelijke e-auto. Een huishoudelijke hulp kan ik me al niet veroorloven. Ik heb het leukste kind van de hele wereld, en met drastisch bijgestelde verwachtingen is mijn leven fijn, zo niet een succes. Maar, de vermoeidheid en het gevoel toch uiteindelijk echt alleen te zijn... het is loodzwaar.
lolly - 26 jun 2020
He het is idd zwaar. Mama zijn als je er alleen voor staat Heb 3 kids 1 met verstandelijke beperking. Wel omgangsregeling. Maar als nood aan de man is. Zucht