Herinneringen drijven boven, mooie, verdrietige. Even voel ik me zo alleen. Dubbel, want het gaat zo goed. Vreselijk trots ben ik op mezelf en op mijn meiden, trots op waar we staan en op wat we samen hebben neergezet, in een nieuwe woonplaats, een nieuw huis. Een leven met z’n drieën en we doen het goed! Ikzelf ben sterker en zelfstandiger dan ooit. Wie had dat drie jaar gelden gedacht?
Ik voel me alleen
Toch rollen er tranen over mijn wangen. Ik voel me alleen, heb behoefte aan een stevige en liefdevolle arm om me heen. Liefde, warmte, geborgenheid, het veilige gevoel…..het gevoel geliefd te zijn, mooi gevonden te worden, de moeite waard te zijn. Te voelen dat iemand graag bij je is, zuinig op je is. Ik kan het soms zo missen en het lukt me nu even niet het uit mezelf te halen.
Een stapje in het afbouwen van antidepressiva
En ik weet ook waarom. Ik weet wel waar dit gevoel vandaan komt en ik weet ook dat ik het gevoel weer de baas word. Deze week heb ik namelijk weer een stapje genomen in het afbouwen van de antidepressiva waar ik, nadat mijn ex zo onverwacht een andere weg in sloeg, noodgedwongen voor heb gekozen om mijn hoofd boven water te houden en om een moeder voor mijn meiden te kunnen zijn.
Wie was die man?
Want wie was die man die na twintig jaar ineens voor me stond met kille, lege en gevoelloze ogen? De man die niets leek te kunnen en vooral ook niets wilde met mijn hevige emoties? Letterlijk liep of reed hij weg wanneer het hem te lastig werd. Hoe groter mijn onbegrip, verdriet en wanhoop over deze plotselinge omslag, bij de man waar ik zo vreselijk en onvoorwaardelijk van hield, des te vaker kreeg ik een kant van hem te zien waar ik ontzettend van schrok. Hij begon te schelden, schreeuwen, negeren, vernederen, kleineren, werd agressief. Mijn emoties haalden in hem het slechtste naar boven. Kapot ging ik eraan en dus kreeg ik (o.a.) een beetje hulp van medicijnen…
En wat heb ik ze gehaat, die medicijnen. Zwak vond ik mezelf. Boos was ik, dat mijn ex dit effect op mij had, dat ik niet sterker was, dat ik het niet zonder kon.
Trots op afbouwen antidepressiva
Hoe blij en trots ik was dat ik voelde dat ik af kon gaan bouwen hoef ik dan denk ik ook niet uit te leggen. Hoewel het kleine stapjes zijn, zijn ze er wel. Dit zijn ook geen middelen om cold turkey mee te stoppen. Dat merkte ik al snel toen ik ging minderen. Emoties komen dan weer heviger binnen, ik word sneller boos en vind mezelf even alles behalve een leuke moeder.
Maar het gevoel dit na een aantal weken weer de baas te worden is het alles waard. Het maakt me sterk en trots. En nu mijn ex een huwelijk met zijn vriendin heeft aangekondigd, ben ik gemotiveerder dan ooit. Hij is los van mij, dus ik zal los zijn van hem. Af zijn van de medicijnen zie ik als een laatste stap.
Huilend ging ik erin en huilend zal ik eruit gaan, maar lukken zal het!
Alleen nu, nu heel eventjes niet. Straks weer….
Mirre (42),nu drie jaar alleenstaand moeder van 2 dochters, Febi (14) en Evi (12). Gescheiden (ouders) zijn kreeg al snel een extra dimensie toen mijn ex narcistisch bleek. Daarnaast is hij als vader weinig in beeld en dat valt niet altijd mee met twee pubers in huis, maar maakt mij een sterkere en trotsere moeder dan ooit!
Loes - 19 mrt 2018
Herkenbaar verhaal. 20 jaar relatie, narcist, antidepressiva.... kan je de hand schudden. Maar..... AD slikken is geen zwaktebod. Ik voelde mee ook eerst zwak en schaamde me. Maar het zijn medicijnen die je nodig hebt omdat er chemische processen in je hersenen plaatsvinden die door stress nu niet goed lopen. Dat is feitelijk meetbaar. Dus hoezo schamen... een suiker of hartpatient mag toch oom gewoon zijn medicatie nemen omdat gij het nodig heeft? Ik schaam me er niet meer voor maar ik loop er niet mee te koop omdat de maatschappij nou eenmaal taboes en stigma's kent. Ik ben ook aan het afbouwen. Ik slik de ene dag 10 mg en de andere 20. En dat hoeft niet snel. Laat maar even z'n gang gaan. Niet zo'n haast willen hebben. Je mag het gewoon nodig hebben... het gaat goed met je, je bent trots... laat dat vooral zo blijven. Die pillen dat komt wel goed joh... no worry's....
Edwin - 24 mrt 2018
Hoi Mirre, AD slikken is zeker geen zwaktebod. Ze hebben mij ook door diverse moeilijke periodes geholpen. Fijn om te lezen dat je er nu aan toe bent om te gaan afbouwen. Ik wil je zeker niet ontmoedigen, of ongerust maken, maar het afbouwen kan enorm heftig zijn als je het te snel en in te grote stappen doet. Op internet kom je de meest uiteenlopende verhalen tegen. De laatste tijd wordt er steeds meer bekend over het afbouwen en de ontwenningsverschijnselen die dit met zich mee kan brengen. Mijn belangrijkste tips als ervaringsdeskundige: zoek goede begeleiding en maak gebruik van de afbouwstrips (ff googlen) die er op de markt zijn. Deze maken het mogelijk om met kleine stapjes, langzaam af te bouwen. Heel veel succes!!! Edwin
Agnes - 25 aug 2018
Lieve Mirre Op dit oogenblik lees ik alles wat te maken heeft met scheiding en narcisme....Na bijna 20 jr heeft mijn partner mij van het ene op het andere ogenblik verlaten. Na de boodschap laat op de avond "Ik ben niet meer gelukkig we moeten uit elkaar" voor mij een schok en een slapeloze nacht. Mijn partner sliep als een roos en de volgende dag vertrokken naar een hotel voor 2 dagen onder het motto "Ik moet rust hebben en tijd voor mezelf" Daar zat ik met al mijn emoties die afgedaan werden met "stel je niet aan, wees volwassen het is over". Als ik verdriet had volgde er een woede uitbarsting, als ik erover alwilde praten idem dito. Her huis verkocht. Partner met voldoende inkomen stort zich op het nieuwe appartement en werk. Het werk dat al steeds belangrijker werd ook voor de boodschap. Ik kwam achter leugens en toen ik confronteerde werd het afgedaan als "maak je niet druk, ik wilde gewoon beetje lol". Zelf heb ik een klein inkomen en betrek een klein huurflatje. Alles werd bepaald door mijn partner en ik heb ook een kleine vriendenkring omdat niemand deugde in de ogen van mijn partner. Sommigen zeggen je hebt onder ern steen geleefd en alles opgeofferd. Ik ben gebroken, intens verdrietig en iedere confrontatie maakt mij emotioneler. Ben me gaan inlezen over gedrag van narcisten en ben geschokt door zoveel herkenning. Er zijn momenten dat ik denk dat alles aan mij ligt, dat ik degene ben die een storing heeft. Dat is wat mijn partner vaak zegt "doe normaal". Het is alsof ik tegen een muur praat als ik wil vertellen wat het met mij doet. Gewoon weglopen en doen alsof het gewoon is schelden en denigreren. Dank voor je verhaal het steunt mij. Ik heb hulo gezocht want ik kan het niet alleen.
Kate - 7 mei 2020
Weet je Mirre, ik ken je niet en toch heb ik het gevoel hetzelfde pad te moeten volgen zoals jij hebt gevolgd. Ik sta nog maar aan het begin. Vandaag de echtscheiding aangevraagd maar je verhaal over de AD, het schaamtegevoel en het gemis van je schoonmoeder, zij was mijn tweede mama en kwam elke week koffie drinken, de leugens en het bedrog klinken me zo bekend in de oren. Het doet deugd te beseffen dat het goed komt. Iedereen zegt me diezelfde woorden. Ik moet geduld hebben maar het is verdomd moeilijk. Alleen heb ik wel een bijkomend probleem en dat is dat mijn bijna ex-man de kinderen tegen me opzet en zij zijn verhalen geloven waardoor ik als mama door mijn twee jongste zonen verstoten wordt. Heb je tips hoe ik dit kan aanpakken. Ik heb mijn jongste zoon al bijna 8 weken niet gezien (heel de Corona periode). Hierdoor is hij volledig ontvreemd van mij. Ze spreken bij mijn ex-man over “ze” ipv “mama”. Mama is de oorzaak van zijn nieuwe vriendin....hij ontkent trouwens deze relatie voor mijn kinderen. Tips?
Nieuwe Stap - 7 mei 2020
Hi Kate, we hebben je bericht doorgestuurd naar Mirre en naar Frances, misschien heb je ook iets aan haar blogs. Heel veel sterkte!