Een paar jaar geleden stond ik voor de keuze: blijven of weggaan. Niet omdat ik twijfelde aan onze relatie, integendeel. Ik had het diepste punt bereikt met onze rugzakadoptiezoon. Intense zorg, continue alert zijn, altijd maar inleveren op mezelf… mijn reserves waren op.
In de eerste drie jaar dat hij bij ons was heb ik voornamelijk voor hem gezorgd. Geen onwil van de kant van vroudin; ik bereikte op dat moment meer bij hem. Het was gewoon overleven maar het heeft teveel gekost.
Ik ben gebleven omdat ik drie goede redenen had. Ik weet nog dat ik op de fiets naar huis zat, mezelf inprentend: “Ik hou van vroudin, ik hou van mijn dochter, ik hou van mijn jongste zoon. Ik hou niet van rugzakzoon maar three out of four ain’t bad…”
Toch stond ik op een zeker moment vertwijfeld in de keuken. “Ik weet niet meer waar ik het vandaan moet halen…” De reactie van vroudin dat ik daar ‘iets mee moest doen’ heb ik toen geïnterpreteerd als ‘Je zoekt maar een manier om door te zetten’. Mijn steun en toeverlaat, mijn maatje, was er niet voor mij…
Ik zag nog maar één uitweg: rugzakzoon moest uit huis. Maar opnieuw werd ik teleurgesteld in mijn hoop op steun. “Ik weet op dit moment niet of ik voor jou of voor hem zou kiezen.” Een vluchtige opmerking die daarna nooit meer is herhaald. Ik heb ook nooit meer echt reden gehad om deze opmerking serieus te nemen maar achteraf gezien speelde er toen al iets.
Tijdens ons mediation traject kwam rugzakzoon ook ter sprake en kwamen we tot de conclusie dat ik eigenlijk een fikse burnout heb gehad. Niet gesignaleerd, niet serieus genomen dat ik me in mezelf aan het opsluiten was, dat de bubbel die ik creëerde ons verstikte. Alles leek normaal door te zijn gegaan, mijn werk, het gezin. Alles draaide maar uiteindelijk zijn we toch geïmplodeerd.
Rugzakzoon woont nog steeds thuis hoewel het plan al een tijdje is is dat hij binnen afzienbare tijd uit huis gaat. Mijn relatie met hem is nog steeds erg kwetsbaar. Het ergste is dat ik hem, direct of indirect, verantwoordelijk acht voor scheiding. Natuurlijk weet ik dat we er zelf debet aan zijn maar toch leg ik een stuk schuld bij hem. En hoe ga je er mee om dat je je kind altijd vanuit deze invalshoek bekijkt…?
Na bijna 20 jaar samen, waarvan 17 jaar huwelijk, en drie kinderen werd ik verrast door de mededeling dat de gevoelens van mijn vrouw voor mij veranderd waren. We zijn als vrienden en in zeer goede harmonie uit elkaar gegaan. Ik noem mijn ex-vrouw mijn ‘vroudin’ maar we doorlopen natuurlijk ook alle stadia van het rouwproces. In mijn blogs schrijf ik daarover.
REAGEER OP DEZE BLOG