Gesprek tussen Daan van 11 en Kindbehartiger over gezag moeder

‘’Hoi, kom binnen! Ik ben Marlon.’’ Je stapt nonchalant naar binnen met je handen in je zakken en kijkt naar de grond. ‘’Ik ben Daan.’’ Je loopt achter me aan met je vader aan je zijde. We lopen de trap op naar de eerste verdieping en komen binnen in mijn kantoor. Je ploft op een stoel met je jas nog aan en je pet op. Onder je pet springen wat donkere haren uit. Een stoere jongen van een jaar of 11, denk ik bij mezelf. Ik besluit te vragen of je op een sport zit. Nog voor jij antwoord kan geven, zegt je vader: ‘’ja, op judo’’. Je lijkt wat teleurgesteld op het snelle antwoord van je vader. Ik vraag er over door en merk dat het een onderwerp is waar je graag over praat. Je bent er trots op. ‘’Mijn vrienden zeggen dat ik heel erg goed ben.’’ Je vader lacht trots. We besluiten samen dat je vader nu wel even een boodschapje kan gaan doen verderop, zodat we met zijn tweeën verder kunnen.

Als ik je vraag of je weet waarom je hier bent zeg je dat je het zelf wilde. Je wil tegen iemand zeggen wat je vindt. Ik leg je uit hoe een Kindbehartiger werkt en dat we gaan beginnen met een spel. Het heet Het Mattenspel en daarmee ga jij jouw eigen wereld maken. Plekken waar je komt, mensen die daar zijn, enzovoorts.

Je lijkt niet veel zin te hebben in een bewegend spel en blijft een beetje afwachtend op de stoel zitten, maar doordat je jouw landen door de kamer moet verspreiden en neer mag leggen waar je wil, kom je uiteindelijk toch in beweging. Een paar keer ga je nog terug naar de stoel, maar na 4 matten blijf je staan. Je legt een mat voor jezelf, voor het huis van papa, school, judo en geeft dan aan dat je klaar bent. Ik knik ‘oke’, en pak de overige matten rustig van je aan. Je kijkt me aan met je kraakheldere blauwe ogen en pakt toch nog een mat terug. Je legt hem rustig ver buiten het speelveld neer en mompelt een bijna onverstaanbaar ‘’mama’’.

We gaan verder met poppetjes, wegen en andere elementen van jouw wereld. Het is een klein, rond geheel met jouw vader als beschermer bij jou, met een hele lange uitschieter naar ver buiten het speelveld. Er loopt een kronkelende weg van school naar het land van mama. Er loopt ook een weg terug vanaf mama richting jou, maar die komt niet aan bij jouw land. Onder het leggen vertel je honderduit. Er liggen 5 van de 5 geluksklavers bij het land van papa. ‘’Het is er heel leuk en er is een speeltuin en mijn vrienden wonen daar allemaal. Het huis is ook heel erg groot.’’ Bij mama vond je het vroeger ook leuk, maar nu niet meer. Papa gelooft niet dat je het vroeger wel leuk vond daar. Dat vind je stom. Je plaatst er 1 geluksklaver van de 5. Je had er leuke vrienden, maar daar wil je nu niet meer mee spelen. Je bent bang dat je moeder er achter komt en ze je dan ziet. Als dat gebeurt, weet jij al waar je je gaat verstoppen.

Daan vertelt dat hij niet meer naar zijn moeder wil. ‘’Mijn moeder is nooit thuis en zorgt niet voor mij. Vroeger toen ik 1 was deed ze dat ook nooit en toen ik ouder werd ook niet.’’ Als ik vraag hoe je dat weet zeg je dat je dat gewoon denkt.

Daan weet alles te vertellen over toen hij net geboren was en zijn moeder altijd boos was op zijn vader. Hij vindt het fijn dat zijn vader hem dit allemaal vertelt, want dan begrijpt hij alles beter. Daarna vertelt Daan dat hij graag wil dat zijn moeder uit het ouderlijk gezag wordt gezet. Als ik vraag hoe het komt dat jij weet wat dat betekent, zeg je dat dat heel normaal is. Ze verdient het niet om moeder te zijn zeg jij. Je vervolgt je verhaal met de ‘Marja’ in plaats van ‘mama’. ‘’Marja legt nooit de fout bij zichzelf’’, vertel je. ‘Mijn vader en ik geloven haar niet meer.’’

Mijn hart huilt, je bent 11…

Marlon Dijkhuizen

Beroepsorganisatie Kindbehartiger