Toen mijn vriendinnen en collega’s kinderen kregen en ik worstelde met mijn onvervulde kinderwens, hoorde ik met regelmaat de woorden: dat weet je pas als je zelf kinderen krijgt. Ook mijn ouders zeiden soms: wacht maar tot je zelf kinderen hebt. En toen kreeg ik onverwachts stiefkinderen cadeau bij de man op wie ik verliefd werd.
Onbegrip! Niemand vertelde me hoe je om moest gaan met kinderen die je leven binnen kwamen maar niet van jou waren. Die niet net als ik op de roze wolk zaten en mij vervolgens ook niet gelijk met open armen ontvingen. Die me soms zelfs met de koude oorlog negeerden. Die zich heel bewust waren van het feit dat ze eigen ouders hadden en mij mogelijk wel zagen als de indringer. Gelukkig vond ik wat goede boeken, geschreven door mensen die in ‘hetzelfde schuitje’ terecht waren gekomen. Ik had dit echter bij niemand nog in de praktijk gezien, van huis uit niet meegekregen en de routebeschrijving vond ik niet. De praktijk is weerbarstig.
Zoektocht! Snel moest ik leren grenzen te stellen, mezelf te blijven, mijn liefde voor mijn man te delen, mezelf opzij te zetten. Te genieten waar het kan en weer een paar stappen terug te zetten als het nodig was. Zo min mogelijk te denken vanuit verwachtingen en de dag te nemen zoals deze komt. Ik struikel nog met regelmaat.
Waar ben ik wel van en waar ben ik niet van? Zo vroeg mijn partner me een keer om een van de twee te helpen met het invullen van een formulier, maar de zoon vertelde mij dat de school had gezegd dat het samen met een ouder moest en dat hij het die avond wel zou doen bij zijn moeder. Als een goed cijfer wordt gehaald, wordt de moeder gebeld en vergeten ze het mij te vertellen. De kinderen weten me bovendien haarfijn uit te leggen dat ik geen familie ben. Maar ik ben er wel en dat moeten we allemaal zo goed en zo kwaad als het kan een plaats zien te geven.
Het is anders dan eigen kinderen. Dat begrijp ik echt wel. En nog steeds hoor ik: deze kinderen wonen niet permanent bij jou, dus jij hebt makkelijk praten. En ja, eerlijk is eerlijk, vaak is het toch ook wel weer fijn als ze na intensieve dagen weer terug gaan naar de andere ouder.
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
REAGEER OP DEZE BLOG