Soms moet ik even alleen zijn. Een adempauze(tje) van latlief om mijn gedachten te laten bezinken. Als een plastic bal met sneeuwvlokken zitten ze in mijn hoofd door elkaar geschud en moeten dan bezinken tot een helder en overzichtelijk sneeuwlandschapje.
Op zoek naar een hondje
Zo ook nu. Nu ik opeens begrijp waaróm ik telkens op zoek ga naar een hondje op marktplaats waar ik feitelijk eigenlijk helemaal geen tijd genoeg voor heb. Waarom wil ik dat zo graag. Nóg meer drukte en verplichtingen in mijn toch al redelijke krappe agenda… Tuurlijk zijn al die puppies über schattig die je trouw aankijken op de foto’s en mijn liefde voor dieren is groot. Mijn konijnentrio is wat dat betreft niet voldoende. Paarden, geiten, koeien, honden, katten. Ik vind het allemaal heerlijk. Maar met een vijfdaagse werkweek en een co-ouderschap in een niet al te groot huis en een stadstuin moet je realistisch blijven.
Mijn verstand won het dan ook heus van mijn behoefte, want een dier dat te weinig aandacht krijgt dat kan natuurlijk niet. Dus ik hou het dan voorlopig maar bij mijn konijnentrio. Maar de reden waaróm ik dat zo graag wilde is me inmiddels helder en dat is óók winst. Al is de conclusie wat minder warm dan mijn hart zou willen.
Een onaf gezin
Want ik wil graag een stabiel en vooral compleet, gelukkig gezin. Dat is de achterliggende drijfveer, zo heb ik ontdekt. Ik zoek de geborgenheid van een “echt” gezin en hoop die te vinden in een pup. Blijkbaar vind ik mijn gezin als moeder met 2 jongens nog steeds gevoelsmatig onaf.
En aan de andere kant ageer ik enorm tegen samengestelde gezinnen omdat ik daar zelf slechte ervaringen mee heb gehad als kind. En met latlief is dat ook praktisch gezien niet haalbaar. Dat is voor ons dan ook geen onderwerp van gesprek. Mede omdat we bij toeval nog geen 400 meter van elkaar af wonen. Een luxe.
Echt gezin heeft me nooit gelukkig gemaakt
Gek genoeg heeft een “echt” gezin met een vader én een moeder me werkelijk nog nooit (!) gelukkig gemaakt. Mijn ouders gingen na veel ruzie uit elkaar toen ik 9 jaar was met een vechtscheiding. Er kwam al heel erg snel een stiefvader, een stiefbroer een stiefzus en een hond. Op mijn 16e ontvluchtte ik die hele klerezooi. De hond was zelfs al eerder vertrokken…..
En ook het gezinsleven met mijn ex heeft me nooit het geluk opgeleverd dat ik voor ogen had. Een chronisch mopperende narcist die meer oog had voor zijn werk en mobiele telefoon dan voor zijn gezin.
Het perfecte plaatje
Ondanks dat ik tegen samengestelde gezinnen ageer is er een vuurtje dat in mij brandt. Een verlangen van het perfecte plaatje van een vader en een moeder die van elkaar houden, gelukkige kinderen en een lieve hond, een compleet gelukkig gezin. Een treurig gevoel overvalt me soms bij de gedachte dat ik dat nooit zal krijgen. En ik vind het erg moeilijk dat ik iets wil dat me feitelijk nog nooit gelukkig gemaakt heeft.
Waar komt dat sterke gevoel dan vandaan? Waarom wil ik iets dat ik associeer met ongelukkig zijn? Omdat dát is wat ik ken? En hoe neem ik afscheid van dat onrealistische perfecte plaatje. Want ik besef me heus dat gelukkige gezinnen er heel divers uit kunnen zien. Ik denk ook niet dat ik dat “perfecte” plaatje ooit op deze manier ingevuld ga krijgen en er óók nog gelukkig mee ben. Want waarschijnlijk zal het me erg onrustig maken als het er ooit van komt.
Keep it simple!
Terug naar de realiteit dan maar. Als ik mijn leven niet kan overzien of sneller wil dan het leven gaat, dan besef ik me weer dat ik alleen NU heb. En dan neem ik m’n pootje van het gas en bekijk het leven weer dag voor dag. Count my blessings en voer mijn konijnentrio nog wat lekkers… En hoe het morgen is ach… dat zullen we wel weer zien. Je kunt het jezelf heel ingewikkeld maken met zorgen en wensen over de toekomst, terwijl je alleen NU hebt. Keep it simple! Dat is eigenlijk ook best een geruststellende gedachte. Krachtig en geruststellend. En de enige waarheid! NU!
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Deze blog van Loes werd eerder gepubliceerd, lees ook de andere blogs van Loes.
Papa - 18 jan 2019
Mooie blog Loes. Om op 1 aspect eventjes in te zoomen, je bent nogal duidelijk over je eigen ervaring met een samengesteld gezin uit je je eigen jeugd. Je bent daar zelfs enorm duidelijk over door het volgende aan te geven. “”” Mijn ouders gingen na veel ruzie uit elkaar toen ik 9 jaar was met een vechtscheiding. Er kwam al heel erg snel een stiefvader, een stiefbroer een stiefzus en een hond. Op mijn 16e ontvluchtte ik die hele klerezooi “””. Kan je eventueel toelichten welke gevoelens er bij jou als kind ontstonden toen er zo snel een stiefvader , stiefbroer en stiefzus bij kwamen ? Kreeg je nog voldoende aandacht van je moeder thuis ? Wat precies vond je zo vreselijk aan die tijd na de scheiding ?
Loes - 19 jan 2019
Beste papa. Mijn stiefvader was een reeds bekende familievriend. Die drempel was op zich voor ons kinderen niet hoog qua acceptatie. Er kwam echter vooral veel ellende door het feit dat er 4 tieners in 1 gezin werden samengevoegd en iedereen zijn eigen emoties en ontwikkelingen door maakte. Daarnaast hadden alle betrokken volwassenen behoorlijke problemen. Vanuit 2 vechtscheidingen werden gezinnen gehutseld. Dat was gewoon veel en veel te veel van het goede, of beter gezegd van het slechte. Daarnaast had mijn stiefbroer gedragsproblemen. Er was erg veel spanning en stress. En dat volgende elkaar zonder adempauze op. Eerst een huwelijk met veel ruzie, scheiden, nieuw gezin, weer veel spanning. Er was geen rust. Nergens was er rust. Dan wil je nog maar 1 ding en dat is een hutje op de hei of iets in die geest.
Papa - 19 jan 2019
Loes, bedankt voor je uitleg. Ik weet voldoende. Lijkt me heel zwaar geweest voor jou als kind om dat mee te moeten maken, 2 gezinnen achter elkaar met constant strijd en gedoe , Van 2 vechtscheidingen een goedlopend samengesteld gezin maken is een mission impossible. Nu weet ik iets beter waar mijn dochters doorheen moeten en waarom ze steeds vaker bij mij willen zijn.