Judith is gescheiden en komt met de volgende vraag bij Roos: “Mijn zoon wil niet meer naar zijn vader. Wat kan ik doen?” Samen zijn ze gaan onderzoeken waarom Sjoerd niet graag naar zijn vader gaat.
Heb jij dezelfde vraag? Roos Boer wil graag met je meedenken.
Bekijk ook de andere vlogs en blogs van Roos.
Laura - 24 jan 2019
Beste, Jammer dit te lezen, maar ik zou toch aanraden om wel contact met de vader te behouden. De band verbreken vind ik absoluut geen goed idee, omdat de kinderen geen volwassenen zijn en beide ouders nodig hebben. Een scheiding op zich is al zwaar genoeg voor alle partijen. Warme groeten, Laura
Roos Boer - 28 jan 2019
Hoi Laura, Dankjewel voor je reactie. Je hebt helemaal gelijk kinderen hebben hun beide ouders nodig als ze opgroeien. Helaas blijkt het voor ouders in de praktijk lastiger om om te gaan met elkaar als de relatie verbroken wordt. Wij helpen de ouders die worstelen met de omgang met elkaar na de scheiding. Gewoon met praktische tips en vaardigheden. Zodat de ouders weer verder kunnen en de kinderen een vader en een moeder hebben. Met hartelijke groet, Roos Boer
Iemand - 25 jan 2019
Waarom ziet bijna niemand in hoe kwalijk een scheiding is voor kinderen. Hoe zwaar het is tussen 2 huizen te hoppen. En waarom.....? Waarom aan kinderen begonnen, blijkbaar is niemand meer in staat zijn problemen op te lossen. Ook ik ben gescheiden, mijnpaetner heeft zelfs aangegeven dat ik niet te vertrouwen ben met de kinderen. Die zie ik dus ook niet. Iedereen vindt het normaal te scheiden. Het is weglopen voor problemen en je kinderen er mee opzadelen. Gek he dat kinderen dat niet kunnen dealen, de ouders kunnen het niet eens. Ikzelf zie onze scheiding als een fout theater stuk, laat staan hoe mijn kinderen het zien. De fout wordt gemaakt, dat kinderen flexibel zijn. Gezien alle kennis over neurologie, kan iedereen weten en leren dat dat juist niet het geval is. Als jezelf niet in staat bent je eigen verleden op te lossen en je relatie....verwacht dan zeker niks van je kinderen. Ik schaam me dood, dat ik ooit kinderen op de wereld heb gezet. Ik schaam me dood dat mijn partner met grote oogkleppen op door het leven loopt. Ik schaam me dood dat mijn kinderen getuigen zijn van deze "grote" mensen maatschappij. Laat je kind met rust.
Roos - 28 jan 2019
Beste Iemand, dankjewel voor je reactie. Wat erg dat je je kinderen niet meer ziet, dat is het laatste wat je kinderen nodig hebben. Zoals je zelf ook aangeeft, liggen de problemen die ontstaan bij scheiden bij de ouders. Dit is precies de reden dat wij ons ook richten op de ouders om hen nieuwe kennis en vaardigheden te geven zodat zij het beter kunnen doen. Om er zo voor te zorgen dat zij met hun problemen kunnen omgaan en de kinderen kunnen opgroeien met een vader en moeder in hun leven. Mocht je een keer van gedachten willen wisselen over wat er in jouw situatie nog mogelijk is, wil ik je net als alle andere lezers de mogelijkheid bieden om een afspraak te maken voor een gratis oriënterend gesprek. Stuur mij maar een bericht als je dat wilt. Met hartelijke groet, Roos Roos@succesvolscheidenhetgooi.nl
Teleurgesteld - 25 jan 2019
Hallo roos wat ik je vooral hoor zeggen is dat moeder en kind hard moeten werken om de situatie te verbeteren maar vader dan? Heeft hij geen verantwoordelijkheid? Ik stoor me aan het feit dat hij nergens in je verhaal voorkomt.
Roos - 28 jan 2019
Beste teleurgesteld, Dankjewel voor je reactie. Het is zeker zo dat vader ook een belangrijk aandeel heeft . Alleen in dit geval had moeder om mijn hulp gevraagd en heb ik de situatie vanuit dit perspectief begeleid en toegelicht. Juist om ouders die in deze situaties terecht komen te laten zien dat er meer mogelijk is dan je denkt en je niet per se de andere ouder nodig hebt. Als vader zich had gemeld had ik hem kunnen begeleiden. Dit is namelijk het lastige in situaties als deze dat je meestal niet beide ouders aan tafel krijgt. Dat is het fijne van onze methodiek die we gebruiken bij het aanpakken van problemen bij een scheiding, je kan dit met 1 ouder toepassen. Wat natuurlijk niet wegneemt dat beide ouders een aandeel hebben. Hopelijk heb ik je vraag voldoende beantwoord. Zo niet, laat het me weten. Of als je meer wilt weten hoor ik het ook graag. Met hartelijke groet, Roos Roos@succesvolscheidenhetgooi.nl
Suus - 31 jan 2019
Hallo Roos, waar ik me aan stoor (in dit verhaal, maar ook in andere verhalen) is dat een kind het blijkbaar maar normaal moet vinden en moet accepteren dat vader er vandoor is gegaan met een ander. En dat een andere (vreemde) vrouw wordt opgedrongen. Je voedt je kind op met normen en waarden. Een kind vanaf een bepaalde leeftijd, weet dan heus wat goed en fout is. Daarnaast hoort je kind op 1 te staan. Wat als een vader zijn nieuwe vlam belangrijker vindt dan zijn eigen kind? Waardoor het kind zich voelt afgewezen en op de 2e plaats voelt staan? Moet een kind dit normaal vinden en accepteren? Mag een kind daar boos en verdrietig over zijn? Ik krijg vaak het gevoel dat dit niet mag, omdat een kind gedwongen wordt om de andere ouder te moeten zien. Inleven in een kind is er niet meer bij, want er wordt altijd alleen maar aangegeven dat uit onderzoek is gebleken dat.... nou ik kan je vertellen, als het gedrag van de vreemdgaande ouder wordt goedgekeurd, dan is de kans groot dat het kind dit later ook gaat doen. Als je een goede ouder bent, dan laat je je kind niet barsten en zet je je kind altijd op nr 1, ongeacht of je verliefd wordt op een ander of niet. Je kan een kind niet dwingen om van je te houden en te respecteren, dit moet je als ouder verdienen! Daarbij vind ik dat je kinderen rust moet geven die ze verdienen en niet moet opdringen met praten met allerlei instanties als ze dat niet willen. En dat je moet accepteren als ze de vreemdgaand ouder niet willen zien. Een kind heeft niet gekozen voor deze situatie. Maar uiteindelijk zijn zij de dupe omdat er vanalles van ze verwacht wordt en ze gedwongen worden om de vreemdgaande ouder te moeten zien. Zo beschadig je juist een kind. Accepteer het. Dan had de vreemdgaande ouder zich maar van te voren moeten bedenken wat de consequenties kunnen zijn.
roos - 2 feb 2019
Beste Suus, ik begrijp je reactie heel goed. Ik heb het zelf ook helaas moeten meemaken , en weet als geen ander hoe dat voelt. Zeker als je ziet wat het met de kinderen doet. Het liefst zou ik ook willen dat alle kinderen met een vader en een moeder onder 1 dak opgroeien. Helaas is dat in de praktijk niet zo. Er gaan koppels uit elkaar. Daar kan ik, en wie dan ook helaas niks aan doen. Dat is helaas een heel triest gegeven. Wat wij proberen te doen is ouders te helpen die gaan scheiden om er juist voor te zorgen dat de kinderen er het minste last van hebben. Toen ik ging scheiden (niet mijn keuze en er was een ander in het spel) wist ik niet wat me overkwam en is mij overvallen wat er allemaal bij kwam kijken. En kan het gemakkelijk uit de hand lopen. Dat is ook wat ik ook steeds tegenkom binnen mijn werk. Situaties lopen volledig uit de hand omdat je ook niet weet hoe het anders te doen. Vreemdgaan maakt een scheiding extra ingewikkeld. Bedrogen worden doet enorm veel pijn en is bijna ondragelijk. Het is natuurlijk verschrikkelijk dat je relatie voorbij is, je gezin uitklaar valt en je dan ook nog moet meemaken dat de "nieuwe" liefde nog een rol gaat spelen in het leven van je kinderen. Het betekend alleen niet dat als je vreemdgaat je geen vader (of moeder) meer bent. De kinderen hebben een vader en een moeder nodig. En kinderen hebben begeleiding nodig van hun ouders, want er verandert veel voor ze. En dan wordt het lastig voor ouders, omdat hun eigen emoties vaak in de weg zitten. Degene die een nieuwe relatie heeft, heeft geen idee hoe je die op een goede manier kan introduceren. En daar worden heel vaak hele slechte keuzes in gemaakt, daar ben ik het volledig mee eens. Wat wij proberen te doen is om ouders nieuwe kennis en vaardigheden mee te geven hoe je een verschrikkelijke moeilijke periode zo goed mogelijk door kan komen, en zo (onbedoelde) slechte keuzes om te buigen naar juiste keuzes en ervoor te zorgen dat jezelf ook goed door de scheiding heen komt. Zowel degene die weggaat als degene die niet voor de scheiding heeft gekozen kan hierin een heleboel doen. (En dat hoef je niet eens samen te doen, wij werken met 1 ouder.) Om zo de kinderen zo goed mogelijk te begeleiden en kunnen opgroeien met een vader en een moeder in hun leven. Ik heb het jaren geleden ook allemaal helaas moeten leren, en ben wel heel blij dat ik dat heb gedaan. Beste Suus, als je wil kunnen we een keer bellen, ik ga heel graag met je het gesprek aan om alles toe te lichten. groeten Roos roos@succesvolscheidenhetgooi.nl of 0628534250
troelala - 6 feb 2019
Suus, AMEN!!! En met sommige mensen valt er gewoon niet te overleggen,die hebben maar een belang en dat is hun eigen belang.Kinderen zijn niet gek! Ze zijn loyaal,soms zo dat ze er zelf bijna aan onderdoor gaan,en maar geven en hopen dat ze gezien en gehoord worden. De onrust die het veroorzaakt.Ja en dan wordt er een grens bereikt en gaan hun ogen open en hebben ze er genoeg van.Dan willen sommige niks meer met een ouder te maken hebben.Dat doet een kind niet voor niks. Er wordt maar van alles door die kinderen hun strot gedouwd en ze moeten er maar mee dealen.Kinderen raken idd beschadigt door dit soort dingen,vind het niet gek dat er veel alleen blijven door dit soort ongein die de ander hun flikt. Ze mogen ook nog die rommel opruimen en kinderen zijn blij dat het bij de ene ouder wel normaal is en dat ze die niet hoeven te delen of aan moeten passen en te dealen met misschien ook nog " bonus broertjes of zusjes" ( kots) als ze elkaar net 3 weken kennen... Maar ja kinderen schijnen erg flexibel te zijn...yeah right .
Papa - 6 feb 2019
Troelala, ben net hartgrondig met je eens. Van Kinderen wordt constant maar verwacht dat ze de nieuwe partner van vader of moeder accepteren en dat ze ook de bonus broertjes of bonus zusjes maar moeten accepteren . Ikzelf hoor constant van mijn dochters : papa , gelukkig heb jij niet meteen een nieuwe vriendin met kindjes bij je laten wonen . En dan knuffelen ze me “dood” . Elke keer weer krijg ik de bevestiging hoe erg ze balen van de opgefokte door hun strot geduwde situatie bij mama thuis met nieuwe vriend en 2 nieuwe kindjes die vele jaren jonger zijn. Jajajaja en blij dat ze zijn, maar niet heus :(
Kurt - 11 feb 2019
Als vader van een dochter die haar moeder niet meer wil zien. Kan ik je alleen het advies geven. Kom er achter waarom en los het met de vader op. Als je zoon denkt dat jij gelukkiger wordt van zijn uitspraak wat heel vaak het geval is heb je zelf wat te doen. Samen naar de film kan altijd zeker als vader en zoon afspreken waar ze het allemaal niet over gaan hebben.Tijdens een uurtje karten kun je niet eens praten. Vandaar bouw je weer op. Succes
Kim - 12 feb 2019
Hi Roos, wat een mooie blog! Ik herken me volledig in wat je zegt. Hier is precíes dezelfde situatie aan de hand, met als verschil dat moeder zichzelf als superieur opstelt en meegaat in de loyaliteit van de kinderen. Er wordt van haar kant met modder gegooid, terwijl zij zelf degene was die de scheiding heeft ingezet. Gevolg is dat vader nu kinderen niet meer ziet, omdat die medelijden hebben met moeder. Moeder die een jaar voor de scheiding al op toiletten stond met andere mannen. En het nu vader kwalijk neemt na de scheiding door te zijn gegaan met zijn leven en een nieuwe partner. Kinderen weten maar de helft van het verhaal en gaan mee in de jaloezie en de spijt die moeder nu heeft nav de scheiding. Mooi dat deze moeder bij zichzelf toch te rade ging hoe met deze situatie om te gaan, ten gunste van haar kind! Kan menig moeder nog een voorbeeld aan nemen. De tips voor het meenemen van spullen uit het ouderlijk huis vond ik ook een goeie! Bedankt voor het delen.
Roos - 10 apr 2019
Beste Roos, Wat nou als ik, als moeder, degene ben die er keihard aan moet trekken zodat mijn kind zijn vader ziet? Ben in juli 6 jaar alleen met een zoontje van dan 7,5 jaar oud. De eerste (ruim) 4 jaar heb ik elke keer alles op alles gezet dat zoonlief naar zijn vader ging, elke afspraak die werd afgezet of verplaatst heb ik mijn planning voor omgegooid uit liefde voor mijn kind. Tegenwoordig is dat voor mij niet meer te doen (het is al van 1 x per week afgezakt naar 1 x per maand dat mn ex zegt te kunnen) dus ben ik strenger met verplaatsen en afzeggen. Alleen nu is mijn kind inmiddels zo oud (en wijs naar zijn eigen mening) dat hij niet meer naar zijn vader wil. Hij voelt heel goed dat hij geen prioriteit heeft. Terwijl ik ze juist die band met elkaar ZO gun, maar ik kan niet blijven buigen voor een man die zelf geen inzet toont.
Patricia - 22 sep 2019
Beste Roos, ik heb een vraag die hier deels op aansluit. In januari 2018 ben ik van mijn ex gescheiden. Sinds de zomer 2018 woon ik samen met mijn nieuwe vriendin en verblijven mijn kinderen (3 en 6 jaar) om het weekend bij ons en in de vakanties langere periodes. Met mijn dochter van 3 verloopt het probleemloos. Alleen mijn zoon van 6 heeft een constant verlangen naar zijn moeder. Hij kan hier goed met mijn vriendin en mij over praten en ik herken wat hij zegt. Bij mama mag en kan alles. Er zijn zeer beperkte regels en overal wordt ja op gezegd. Dit was destijds ook 1 van de redenen om uit elkaar te gaan; we hadden dagelijks ruzie over de opvoeding. Daarnaast stelt mijn zoon vragen over mijn nieuwe relatie. En als ik vraag hoe hij bij deze vraag komt, is het antwoord dat mama dat wel eens zegt. Dit gaat vaak over mijn nieuwe relatie en dat ik vreemd gegaan zou zijn tijdens de relatie met mama. Iets wat mijns inziens niet bij een kind zelf op komt. Heb jij tips hoe we hiermee om kunnen gaan? Wij vinden het erg lastig, vooral omdat er vanuit moeders kant aan modder gegooid wordt en met haar hierover praten niet helpt.
Roos Boer - 24 sep 2019
Beste Patricia, Wat zit je in een vervelende situatie, zowel voor jezelf maar vooral voor de kinderen. Vaak zie je, ook bij jullie, dat er gekeken wordt naar ‘wat’ de ander doet. En niet ‘waarom’ de ander dit negatieve gedrag laat zien. Dat het gedrag van je ex niet handig is duidelijk. En ook dat de kinderen er last van hebben. De jongste is nu nog te klein en heeft nog een kleine woordenschat, maar ook die zal later ook in het loyaliteitsconflict terecht komen. Mijn advies is inzetten op wat is de reden? Daar een oplossing voor te vinden. Hoe communiceren jullie hierover? Hoe kan je dat verbeteren. Dat valt gelukkig allemaal te leren. Om je goed te kunnen adviseren wat er in jouw situatie speelt heb ik meer informatie nodig. Ik kan je een gratis oriënterend gesprek aanbieden als je wil, dan kan ik je adviseren. Met hartelijke groet, Roos Boer Roos@succesvolscheidenhetgooi.nl
Assepoester - 7 aug 2020
scheiden is idd niet leuk, voor niemand. er komt altijd zoveel leed achter vandaan en er zijn eigenlijk alleen maar verliezers. ik ben 3 jaar gescheiden en sinds kort hertrouwd met een hele lieve, gescheiden man en waarbij we een superband met zijn ex en haar partner hebben. Ik zie dus hoe het wel kán. Echter, mijn kinderen willen niet meer naar hun eigen vader vanwege zijn nieuwe partner en hun dagelijkse regels/ongelijke behandelingen van haar kinderen ten opzichte van mijn kinderen. Ik stimuleer ze vaak omdat in een ander context te plaatsen; bij iedereen gelden andere regels, niet alleen bij kinderen waarvan de ouders gescheiden zijn. Echter mijn kinderen geven beide aan nooit met haar door 1 deur te kunnen en dat ze ook het idee hebben hun vader te verliezen aan haar. Mijn ex vraagt de kinderen geregeld om hun mening, maar zodra die mening afwijkt van wat hij en zijn vriendin verwachten, dan hebben mijn kinderen een grote mond en zijn brutaal. Ik kan hierover niet met mijn ex in gesprek, want dan ben ik jaloers en zet de kinderen tegen hem op, terwijl ik juist dat níet wil. een van onze kinderen loopt zelfs al een poosje bij het GGZ vanwege 'vreemde' gedachtes in verband met het proberen om te gaan met zijn gedrag (GGZ bevestigd dit), dit lijkt me de omgekeerde wereld. Ook verwijt hij me steeds dingen waarvan ik zie die hij zelf juist doet; het zogenaamde eigen gedrag spiegelen. na een weekend papa komen de verhalen van het weekend los, ik vind het steeds lastiger worden niet in hun (negatieve) emotie mee te gaan, daar ze steeds meer dingen vertellen die juist mijn keuze tot scheiding destijds, bevestigen. maar ik wil ze ook niet het gevoel geven dat ze niet 'gehoord' worden door mij door hun verhalen te bagatelliseren. Ik probeer een (plausibele) reden te zoeken om uit te leggen waarom hun vader mss zo heeft gereageerd maar dat ze het bij zeker weten willen, beter aan hem zelf kunnen vragen. (ze zijn 11 en 14). Dat durven ze niet, mede omdat hij net zolang op ze in praat totdat zijn verhaal de hunne wordt. Hij laat ze volgens hun, niet in hun waarde. Ik probeer mezelf steeds voor te houden dat waarheid van onze kinderen een kleine gekleurde waarheid is en dat wat voor hun de grootte van een olifant was, in werkelijkheid mss een zebra was, met het risico dat ik het als "mss is het niet helemaal zo gegaan als door hun beide verteld wordt" ga behandelen, ik houd dus mijn ex (al dan niet uit angst) de hand boven het hoofd....mijn ex denkt echter nog steeds dat ik de kinderen tegen hem opzet. ons contact is van mijn kant minimaal en uiterst zakelijk (alleen dit werkt om geen ruzie te krijgen/houden). ik heb best vaak een praatje met mijn oudste over vader en leg uit dat ik toch dingen herken in wat ze me verteld en waar ze tegen aanloopt; enerzijds wil ze het niet van me horen en anderszijds begrijpt ze wel dat ik het zeg omdat ze in haar belevingen dus niet alleen staat (ik heb veelal het idee dat er sprake is van mentale mishandeling, maar weet ook dat hun vader super gek met ze is en voor ze door het vuur zou gaan). We kunnen er met niemand samen met hun vader over praten omdat het allemaal niet waar is, er zijn al diverse middelen geprobeerd om de zere plek aan te duiden bij vader. vader probeert ook vaak de ruzies via de kinderen uit te vechten, ik ga daar dan veelal niet op in omdat hij mij ook uitspraken probeert te ontlokken en ik van nature open en eerlijk ben en de kinderen mij vele dingen hebben verteld die ik niet ga tegen hem ga zeggen, want die worden tegen de kinderen gebruikt. het maakt dat ik in een pathstelling komt; dingen verzwijgen tegen vader die hij hoort te weten omdat het over hem en zijn vriendin gaat (niet de dagelijkse gang van zaken omtrent school en gezondheid, die worden gewoon zakelijk besproken) en dus voor de kinderen ahw lieg.... af en toe komt hij ergens achter en dan gebeurt dus juist waar ze bang voor zijn; een weekend met ipv leuke tijd met papa (en haar op de koop toe) een aantal uren met stevige gesprekken die eigenlijk nergens toe leiden aangezien ze niks durven zeggen en overal ja en amen op knikken het zijn eigenlijk monologen, terwijl als zij bij mij en mijn man zijn wel gewoon hun mening durven uitten en zeggen hoe ze ergens over denken... ik weet niet welke weg nog te bewandelen om omgang met vader te blijven stimuleren, mede ook omdat ik er zelf doodmoe van wordt met mezelf steeds tegen hem te verdedigen en hij eigenlijk zijn credits van mij inzake de kinderen heeft verspeelt...
AvH - 21 aug 2020
Beste Roos, Wat een mooi blog. Ik woon momenteel met mijn kinderen in een vrouwenopvang wegens herhaaldelijk huiselijk geweld en ernstige bedreiging, waar de kinderen getuige van zijn geweest. Het contact tussen vader en kinderen wordt weer opgestart dmv beeldbellen, na vier weken geen contact, in verband met de veiligheid. Ondanks het geweld van vader naar mij toe, begrijp ik dat ook tussen ons het contact weer hersteld moet worden. Daar wil ik aan meewerken, voor de kinderen vooral. Waar ik de meeste moeite mee heb, is dat vader zegt ook te willen dat het contact met mij normaliseert. Echter, tegelijkertijd is hij al zes maanden bezig mij zwart te maken bij veilig thuis, politie e.d, Een aangifte wegens kindermishandeling. Hij heeft zelfs de kinderbescherming om een OTS gevraagd. Allemaal zonder resultaat overigens. En nu heeft hij dus bij de rechter gevraagd de kinderen aan hem toe te wijzen. Uit deze acties spreekt toch niet echt de wens van vader om het contact met mij te normaliseren? Of zie ik dat verkeerd?
Konijn - 30 mei 2021
Ik ben het er niet mee eens dat kinderen altijd loyaal zijn naar beide ouders.ga het niet openbaar uitleggen wat ik.hiermee bedoel,sorry