Bij kilometerpaaltje 101.3 op de A2 stopte mijn wereld.
Want dit waren WIJ: het mooie gezin, twee hardwerkende veertigers met een goede carrière. We kwamen niks tekort, twee mooie kids, een mooi huis, vakanties, leuke vrienden, elk weekend wat leuks op de agenda. Wat wil je nog meer?
We hadden net een personeelsfeest achter de rug. En ik was pissed, want mijn ‘toen-nog-man’ had de hele avond meer aandacht gehad voor zijn collega’s dan voor mij. Met een bokkenpruik op stapte ik in de auto en stommerd dat ik was, ik gaf ‘m de voorzet. En daar kwam t ie.
“Hoezo? Nee, wij zijn geen stel meer, ik ben hier wel klaar mee!”.
Kilometerpaaltje 101.3 staat in mijn geheugen gegrift.
Dit meent ‘ie niet, vast teveel drank, morgen ziet ‘ie ’t vast anders !
Diezelfde avond had ik Martijn Fischer vol passie Hazes horen zingen. We blerden “Zij gelooft in mij!” uit volle borst mee. Ken je dat? Een flitsgedachte die langskomt? Ik had dat ook die avond bij dat lied. Zou mijn ‘toen-nog-man’ ook zo in mij geloven? We waren vanaf ons 18e bij elkaar… jong getrouwd (21!)…. dan is het niet altijd meer spannend. Maar ’t zat bij ons wel goed, toch? Nou, mooi niet!
Twee maanden na kilometerpaaltje 101.3 was het over.
Hij wilde niet praten, geen therapie. Hij was er uit en tekende voor een nieuw leven. En wat deed dat pijn, want ondanks een minder spannende relatie kan je nog vreselijk van iemand houden. Maar de koek was echt op, voor hem. Hij pakte zijn koffers en vertrok en trok de deur na 23 jaar ‘married husband’ dicht.
Achtergelaten met mijn twee kinderen, 6 en 11 jaar. Het ongeloof in hun ogen toen papa vertelde weg te gaan en in een eigen appartement ging wonen. Hun wereld op zijn kop, de mijne, de zijne en ik kon het niet overzien. Ik raakte mijn geloof in liefde en belofte volledig kwijt.
Hier had ik nooit mee gedeald en ik schoot in overleven…. En ja, ik ben door deze situatie echt onderuitgegaan. Soms denk ik terug met schaamte aan die tijd. GGZ crisisopvang, medicijnen. Wat was ik de weg kwijt, want ik had nooit verwacht dat mijn ‘toen-nog-man’ stappen ging zetten. En ik huilde, ik gaf ‘m de schuld, hij was de veroorzaker, hij wist niet wat hij deed, hij zat in een midlifecrisis, het is zijn schuld dat….
Maar diep in mij klonk een stemmetje. Dat negeerde ik volkomen. Vooral in de nachten hoorde ik dat stemmetje zeggen “maar heb jij ook niet een aandeel in dat rotwoord ‘scheiding’?”
Tuurlijk niet!
El is mama van 2 kinderen (13 en 8). Ze is 2½ jaar geleden gescheiden. Onderuit gegaan, gehuild, gescholden en ontdekt nu hoe het is om uit een dal te komen en soms terug te vallen. Gevoel van falen, bloei, een nieuwe liefde krijgen, het gevoel bij bonusdochters en hoop op een betere omgang met haar ex. Dat maakt haar wereld soms lekker ingewikkeld en chaotisch.
Vind je deze blog waardevol? Doe ons dan een plezier en deel hem op social media!
Karin - 25 feb 2019
Ja... medeschuld. Tuurlijk. Maar jij geloofde er nog in. Wilde nog knokken voor wat je had opgebouwd samen. Wist dat wat je samen had waardevol was. Voldoende waardevol om er nog voor te gaan. Hoe kan je dan niet onderuit gaan? Compleet logisch! Niks schaamte. Rouw. Verlies. Een bloedend hart. Ik zat min of meer in hetzelfde schuutje net zolang geleden als jij. Al had ik het 'geluk' dat ik al jaren doodongelukkig en eenzaam was en compleet emotioneel verwaarloosd door narcistische egoistische workaholic ex. Ondanks dat zag ik het niet aankomen. De door hem zelf voorgestelde therapie ging niet eens meer door. De afspraak stond al... valse hoop door zijn valse karakter... Zo achterbaks als hij blijkbaar was bleek hij al doodleuk een ander te hebben. Maar daar kwam ik pas 1 jaar na de scheiding achter. Het is en blijft bij tijden bikkelhard. Tuurlijk had ik ook mijn aandeel. Maar het grote verschil is dat wij beiden de ballen hadden om er voor te gaan. Dat kun je van onze exen niet zeggen. Ze zijn niet alleen van ons gescheiden, maar hebben onze kinderen blijvend veranderd en een bak verdriet gegeven. Een enorm litteken voor eeuwig op hun ziel. Daar kan ik geen respect voor opbrengen. Nooit meer.
Ongewild vrijstaand moeder - 28 feb 2019
Medeschuld? Ik snap een partner de relatie verbreekt als die er geen heil meer in ziet en alles eraan heeft gedaan om dat te voorkomen. Zeker als er kinderen zijn. Maar heb je dan ook altijd mede schuld? De partner kan ook zelf niets hebben gedaan in het feit de liefde doodbloedde en daar kan jij dan helemaal niets aan doen als dit niet bespreekbaar wordt gemaakt, ontkend als je iets vraagt en gemaskeerd wordt door gewoon door te gaan. En als daarnaast een partner dan zelf doodleuk zijn gram elders haalt en ook niet beseft dat dat een weerslag heeft gehad op de relatie dan snap ik die medeschuld niet. Hoe kan je schuld hebben aan iets wat je nooit hebt zien aankomen? Anders dan dat je misschien te naief bent geweest om zelf wel altijd te zijn blijven geloven in wat je samen had waardevol was. Ook ik heb geen begrip voor iemand die zonder te praten en ervoor te vechten de kinderen een gebroken gezin en verdriet heeft bezorgd.
Papa - 25 feb 2019
Bonus dochters ? Heb je zo snel alweer een nieuwe relatie gevonden ? Heftig verhaal trouwens ...sterkte !
Jolande - 28 feb 2019
Bij narcisme kan niet worden gesproken van "Waar er twee vechten hebben er twee schuld". Als je niet op tijd weg bent gaan je kinderen en jij er aan onderdoor.
Danielle - 2 mrt 2019
Eens!! Hele nare geestes ziekte
Mike - 28 feb 2019
Ik,man mijn vrouw is vreemd gegaan bet heeft het mij bekent. Ik een paar dagen nodig om dit te laten bezinken en wilde er toch nog vol voor gaan. Geen medewerking van haar kant en er volgde twee weken van zwijgen. Toen ik voor stelde om er hulp bij te halen kwam het hoge woord er uit. Het vreemd gaan was over en ze had op tinder iemand anders ontmoet en een foto verstuurd. Naakt wel te verstaan en nu werd ze bedrijgt met deze foto. Hij zou naar haar werk en naar ons huis worden verstuurd. Ik wilde aangifte doen maar dat mocht niet van haar.” Het zou wel over waaien”!!! . Kort daarna zat ze veel op haar telefoon en zag op een avond haar swipen,dacht het zal toch niet??!! Ik op internet zoeken maar kon niet geloven dat ze weer op tinder zou zitten. Dus ik maak profiel aan op badoo en ja hoor,mijn vrouw en online!! Naar boven gegaan en verteld dat ik wilde scheiden van haar. Nu midden in een vecht scheiding omdat “ik wil scheiden” . Mevrouw wil het onderste uit de kan !!! Ik probeer de rust maar te bewaren voor mijn dochters(16 en 19)! Wel heel vreemd om iemand waar je 23 jaar mee samen bent in 6 maanden te zien veranderen. Vertrouwen in vrouwen ben ik niet kwijt wel in mijn vrouw en die mag nu verder met haar vreemde hersenspinnsels.