De struggle die liefde heet

Ik krijg soms het idee dat alles om de liefde draait. Bijna ieder liedje wat je hoort gaat erover. Hoe geweldig de liefde is of hoeveel pijn een gebroken hart doet. Sinds ik werk als scheidingscoach zie ik ook wat mensen elkaar allemaal voor vreselijke dingen aandoen. In de naam der liefde… Na een verbroken relatie gaan de meeste mensen ervan uit dat je weer een nieuwe relatie krijgt. En als dat niet zo is krijg je opmerkingen als “je bent toch zo’n leuke meid, waarom heb je nog geen nieuwe relatie?”

Mijn familie

Ik ben opgegroeid in een protestants christelijk gezin. Alle ooms en tantes waren getrouwd, de meesten hadden kinderen. Mijn oma was alleen. Niet omdat ze weduwe was maar omdat ze gescheiden was. Dat was bijzonder en hier werd niet zoveel over gesproken. Homoseksualiteit heb ik niet van dichtbij meegemaakt. Een tante, die eerst 10 mannen versleet voor ze trouwde met een weduwnaar met 3 kinderen, ging over de tong. In dit veilige wereldje kwam de schok hard aan toen mijn ouders uit elkaar gingen. Ik was 12 jaar. Het heeft me gevormd.

Mijn pad

Uiteindelijk leek het pad wat ik liep erg op dat van de generatie voor mij. Ondanks de scheiding van mijn ouders geloofde ik nog in de liefde. We gingen samenwonen (dat was nieuw), trouwden, kregen kinderen en ik ging parttime werken (ook nieuw, mijn moeder was fulltime huisvrouw). Mijn man en ik zouden samen blijven tot de dood ons zou scheiden.

Het liep anders. Na een relatie van 18 jaar gingen mijn man en ik 8 jaar geleden uit elkaar. Ons beider leven schudde op z’n grondvesten. Hij beet me nog toe “Ik heb jaren naar het gezeik over de scheiding van jouw ouders moeten luisteren en nu doe je het zelf!” Nu snap ik dat hij dit in zijn emotie zei. Achteraf denk ik wel eens dat hem dit zekerheid gaf. De last die ik van de scheiding van mijn ouders had, gaf hem misschien het gevoel dat ik dit onze kinderen, én hem, nooit zou aandoen.

Niet gelukt?

Na mijn scheiding heb ik een relatie gehad die ruim 2 jaar duurde. In het begin van deze relatie streefde ik een samengesteld gezin na, hij bij mij en mijn 2 kinderen in huis. Daar kwam ik al snel op terug. Een latrelatie was prima zolang de kinderen thuis woonden. Daarna zouden we wel willen samenwonen was het plan. Toen deze relatie eindigde zei een vriendin tegen me “jammer dat het weer niet gelukt is”. Deze opmerking maakte me boos. Wat was niet gelukt? Een partner vinden waarmee ik samenblijf totdat 1 van de 2 overlijdt? Wie zegt dat ik dat nog wil? Tijdens deze relatie heb ik een grote persoonlijke groei doorgemaakt. Ik had het nooit willen missen. Maar na 2 jaar voelde het of het tijd was om verder te gaan.

Er volgde een periode van daten, nare ervaringen, eenzaamheid en weer persoonlijke groei. Ik voel me alleen zonder relatie. Dat durf ik nu toe te geven. Daar vind ik zelf van alles van. Ik ben streng voor mezelf. Ondertussen is mijn kijk op de liefde in de loop der jaren flink veranderd. Van“een liefde voor eeuwig” tot “zo lang het leuk is”.

Relatie

Durf ik nog wel een “grote-mensen-relatie” aan te gaan? vraag ik me regelmatig af. Ik heb nu weer een latrelatie. Gezien de afstand en thuiswonende kinderen beiderzijds is dit momenteel het hoogst haalbare. Maar durf ik ooit nog wel te gaan samenwonen? Als het mis gaat, faal ik dan? Dus toch weer niet gelukt? Anderzijds zijn er zoveel leuke mensen op deze wereld, waarom moet ik me beperken tot 1? Seriële monogamie trekt me wel. Tijdens het grootste gedeelte van mijn huwelijk dacht ik nooit “dit bevalt me niet, ik trek de stekker eruit”. We hadden voor elkaar gekozen en moesten er samen uitkomen. Maar heb je eenmaal die stekker er een keer uitgetrokken en blijk je dat te overleven dan denk je veel sneller bij dingen die niet bevallen “ik stop ermee”. Is dat erg dat ik dat denk? Moet ik doorzetten? Maar waarom moet ik doorzetten?

De struggle die liefde heet

Mijn grootste liefde zijn mijn kinderen. Mijn relatie komt daarna. Toen ik nog getrouwd was, was dit één pakketje.  Is anno 2019 één persoon voor het leven nog de standaard? Voor veel mensen wel. Ik vind het nog steeds iets moois: mensen die hun hele leven samen blijven. Maar voor mezelf streef ik dit niet meer na. Of durf ik niet?

Herken je iets in deze liefdesstruggle? Laat gerust een reactie achter. Dat vind ik leuk!

Carolien Roobol, scheidingscoach

www.succesvolscheidenrijnmond.nl

06-36054971