We zijn gelukkig al meerdere jaren verder. Ik heb ervaring opgedaan in de ingewikkelde gezinsconstructie en steeds meer geleerd over wat en waar mijn plek is en welke plek jij wilt dat ik in neem.
Ik heb mijn wonden gelikt en ik ben weer doorgegaan. Elke keer heb ik weer volgehouden, gezocht naar wat ik vind en wat jij vindt en inderdaad heb ik daar mijn eigen keuzes in gemaakt. Gelukkig ben ik overeind blijven staan of weer opgekrabbeld. Ik ben gelukkig nog steeds samen en heel gelukkig met mijn man. En gelukkig vinden de kinderen het nog steeds leuk om bij ons te zijn, met hun lekkere pubernukken. Maar het is echt niet altijd even makkelijk geweest.
Ik sta regelmatig aan de zijlijn
Inmiddels heb ik geleerd en ben ik gepokt en gemazzeld. Ik heb geleerd dat ik niet overal vriendelijk word ontvangen. Niet door jou, niet op het sportveld van de kinderen, niet door de ouders van hun vriendjes. En daar kreeg ik ook de afkeuring van de ex-schoonfamilie bij cadeau. Ik ben wie ik ben en jij bent wie jij bent, maar in ons midden daar staan toch echt de kinderen.
Ik sta met regelmaat aan de zijlijn, zelfs in mijn eigen huis. Een zijlijn waar jij me eigenlijk ook niet eens wilt. Ik doe mijn best om flexibel te zijn. Het is hard werken en misschien zie je dat ergens ook. Of misschien doet dat minder ter zake. Jij hebt jouw pijn en jouw gemis en jouw boosheid en kennelijk is dat jouw vertrekpunt en jouw bril. Hopelijk zien de kinderen dat, ergens in de tijd, in de toekomst, als we terugkijken naar wat is geweest en trekken ze hun eigen conclusies.
Maar er is ook mijn pijn, mijn gemis, mijn worsteling en er zijn mijn gevoelens. Of mag ik het daar niet over hebben? Moet ik alles maar over me heen laten komen, slikken en wegstoppen omdat de pijn van de echte moeder altijd maar voor gaat? Nee! Jij een beetje. Ik een beetje. En samen ook een beetje.
Jij doet je best
Als ik nu kijk naar de foto van ons vieren die we vorige zomervakantie hebben gemaakt. Dan zie ik vier blije gezichten. Bruin van de zon en in uitgelaten stemming. Die foto zal jou pijn doen. Dat weet ik. Dat begrijp ik, ook al denk jij dat ik nooit iets kan begrijpen van hoe het was en hoe het is en hoe het is om eigen kinderen te hebben en die te moeten delen met de nieuwe liefde van je ex.
Ik sta op de foto met mijn man, en jouw kinderen. Ik stuur de foto niet naar jou. De kinderen willen die wel naar jou sturen. Ze sturen die ook, ze willen dat jij het ook ziet, dat jij er ook bij bent, ze missen jou en ze bellen je blij hoe leuk ze het hebben.
Je neemt de telefoon op en ik voel dat je je best doet om blij te zijn voor de kinderen. Dat doe je voor de kinderen. Dat is knap. Ik voel jouw tranen branden. Ik weet dat wel. Je doet je best en het lukt je om je hier deze keer weer over heen te zetten, ook al doe je constant boos tegen mij.
Maar tegelijk zie ik ook mijn man, die de mensen om zich heen heeft die hij lief heeft. Zijn nieuwe liefde. Zijn kinderen. Ik zie een intens gelukkige blik.
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
nikkie - 29 jul 2019
Deze blog geeft heel goed weer hoe jij er een wedstrijd positie bepaling van maakt tussen de bio moeder en jij als stiefmoeder. Je maakt je eigen worsteling daarmee groter dan nodig is. De bio moeder hoeft niks met jouw pijn, jouw gemis en jouw worsteling en toch wil je dat maar bij haar neerleggen. Zij hoeft jou niet van die zijlijn te halen. Je hoeft bv ook geen groter verhaal van die foto te maken dan dat het is. Er is een foto van de kinderen met hun vader en jij erbij en de kinderen sturen die naar hun moeder.......dit is iets tussen de kinderen en hun moeder, daar hoef jij verder niks bij te bedenken, ook of jij haar reactie goed, fout of knap vind doet er niet toe want dit is iets tussen de kinderen en haar. Laat dat dan ook tussen haar en de kinderen en koester zelf dat jij die gelukkige blik bij jouw man ziet in die foto, DAT is dan weer iets tussen jouw en je man.
Eline Stap - 30 jul 2019
Dit is een site waar iedereen zijn/haar verhaal kwijt kan over scheiden en de gevolgen daarvan. Er zijn genoeg andere blogs die niet over stiefouderschap gaan.
Kim - 30 jul 2019
Mooi geschreven Tessa. We leven in een wereld waar iedereen rekening met elkaar moet houden als mensen. Los van de titels die iemand heeft. En al die emoties die er rond gaan moeten niet ten koste gaan van het belangrijkste in jullie midden, de kinderen. Iedereen moet daar voor zichzelf rekening mee houden en naar handelen.
Bianca - 1 aug 2019
Ook ik ben al 10 jaar stiefmoeder en de strijd duurt voort. Het ene moment gaat het goed het andere moment totaal niet. Vorig jaar stuurde ik haar(de ex) foto's van haar dochter in onze vakantie. De reacties waren positief van haar. Nu ben ik weer die vreselijke vrouw die er niet bij hoort. Het blijft moeilijk en doet soms pijn. Mijn vriend en zijn ex hebben mijn stiefkind op de wereld gezet en ik mag gewoon een stukje meelopen op haar pad. Die tijd koester ik wat de ex er ook van vind. Want voor mij hoort mijn stiefdochter ook een beetje bij mij.
Ikke - 1 aug 2019
Het zou zo fijn zijn als moeder en stiefmoeder gewoon met elkaar om zouden kunnen gaan. Op een gegeven moment moet dat denk ik gewoon kunnen. Mijn ex man heeft een vriendin. En hij woont niet samen. Ik accepteer het niet als zij op mijn stoel gaat zitten. Vind het wel superfijn als ze lief is voor mijn kinderen. Als ze samen gaan wonen en zij ze meer dan 1x per maand ziet dan zullen we samen om de tafel zitten denk ik. Het is idd een lastige scheidslijn. Dat lijkt me heel moeilijk voor de stiefmoeder die haar hart op de goede plaats heeft. Mooi beschreven deze blog!
William - 8 aug 2019
Ik ben eigenlijk een heel andere mening toegedaan : het zijn de biologische ouders (dus elkaars ex) die goed met elkaar moeten kunnen communiceren over hun kinderen en die goede afspraken maken; tussen de biologische moeder en stiefmoeder is er dan helemaal geen contact nodig (zoals ook voor de vaders), behalve een vriendelijke goedendag wanneer je elkaar 'toevallig' eens ziet. Dit scheelt een hoop frustraties bij iedereen.
Maris19 - 7 aug 2019
Mooi geschreven en herkenbaar. Stiefmoeder zijn, ik vind het best lastig. Je wilt het beste voor de kinderen, je wilt dat je partner gelukkig is. Je wilt geen ruzie met de moeder en haar nieuwe partner, maar je hoeft toch niet álles te tolereren. Je mag wel zorgen en meebetalen, maar je verder "nergens" mee bemoeien (wat ik ook niet wil). Je wilt een luisterend oor voor je partner zijn, maar eigenlijk wil je sommige dingen niet eens weten, want je raakt er gefrustreerd van. Je relatie lijdt onder de spanningen door het gezeur tussen de ouders. De kinderen wil je hier niets van laten merken, geen kwaad woord over hun moeder, ook al gebeurt dat andersom wel. Maar ach je wist toch van tevoren waar je aan begon, dus vooral niet zeuren en doorgaan. En daarbij ook nog eens jezelf niet verliezen (gevoelig typje,) Hoe doe je dit?
Marika - 1 mei 2023
Nou dat is bijzonder. In dit geval sta ik als echte moeder aan de zijlijn, dat kan óók nog dus. Alles herken ik. Maar ik ben hun echte moeder. Waar de stiefmoeder de rol heeft overgenomen. Het ergste is nog dat mijn kinderen het zelf niet zien. Dat komt later waarschijnlijk, hoop je.