Als kind had ik al veel behoefte aan mijn eigen plek. Mijn kamer was mijn veilige plek en gelukkig hoefde ik daar nooit voor te vechten. Sterker nog, het was vrij onbewust.
Toen mijn vader het huis verliet zat mijn moeder in de put. Een put waar ze nooit helemaal 100% uitgekomen is, want de vrouw die er uit kwam was in eerste instantie erg verbitterd.
Weinig respect voor mijn grenzen
Mijn moeder had weinig respect voor mijn grenzen. Ik kon nergens goed mijn verdriet en boosheid over de situatie kwijt dus zat graag alleen op mijn kamer.
Bijna dagelijks kreeg ik hier opmerkingen over en wilde ze dat ik beneden kwam zitten want anders was “zij alleen”.
Eenzame moeder
Het is achteraf begrijpelijk om als eenzame moeder terug te vallen op het enige kind in huis. Al helemaal omdat ze bijna geen vriendinnen had.
Echter heeft dit voor mij een litteken achtergelaten op het gebied van grenzen aangeven. Wat ik namelijk ook deed, mijn grenzen werden niet gerespecteerd.
Mijn vader is hier overigens ook nooit goed in geweest. Ik heb hem een periode niet gezien en in het begin kreeg ik berichten met dreigingen; “als je mij niet meer wilt zien, dan hou ik op met proberen”. Het was mijn behoefte en dus mijn grens om hem niet te zien.
Impact op mijn leven
Nu ben ik 12 jaar verder en realiseer ik me dat dit nog steeds een impact heeft op mijn leven. Ik begrijp dat het lastig is om, wanneer je vol in emoties zit (vooral negatief) aan je kinderen te denken. Ik wil alleen adviseren om dat altijd te blijven doen.
Het gaat er namelijk vanuit een kind gezien niet om wat de ouder nodig heeft.
Het positieve van dit verhaal, ik ben me zeer bewust van mijn grenzen en kan hier ook steeds duidelijker over communiceren. Daarnaast heb ik nu wel een heleboel mensen om mij heen die mij ruimte geven en mijn grenzen respecteren. Hoe fijn is dat!
Af en toe denk ik nog terug aan dat meisje dat alleen op haar kamer zat, hopend dat ze met rust gelaten wordt. Want mijn moeder, die heeft nog steeds moeite met het respecteren van andermans grenzen!
Ik ben Alexandra, ik ben 28 jaar en ik woon in Amsterdam. Ik wil graag een positieve draai geven aan alles wat ik meegemaakt hebt. Mijn ouders hebben jarenlang een vechtscheiding gehad waar mijn zus, broer en ik in het midden van hebben gezeten. Ik heb hiervoor veel hulp gehad, therapie, coaching en lieve vrienden en een partner. Inmiddels kan ik ook echt zeggen dat ik er een goede weg in heb gevonden en dat ik ook eindelijk van veel zorgen af ben. Ik kan veel tips en ervaringen delen omdat ik in de afgelopen jaren veel heb meegemaakt zoals dus ruzies, maar ook een samengesteld gezin.
Lees ook de andere blogs van Alexandra.
nikkie - 10 aug 2020
Wat fijn dat je nu mensen om je heen hebt die jou wel die ruimte geven en jouw grenzen respecteren. Bij het lezen van jouw blog mest ik direct aan dit nummer denken van Kelly Clarkson- Because of you. Ik kan geen link plaatsen maar de tekst van dit lied geeft precies weer wat jij hier beschrijft en ook de impact die het op latere leeftijd nog heeft.
Alexandra - 12 aug 2020
Wat bijzonder dat je dat nummer noemt; altijd als ik dat liedje hoor dan moet ik daar ook aan denken.
nikkie - 12 aug 2020
Ah jij kent het lied ook, ik ken dit lied al lang en dit zou ik na mijn scheiding niet laten gebeuren voor mijn kinderen. Nu ligt mijn scheiding al heel wat jaren achter mij maar ik krijg nog steeds kippenvel van dit lied, met zoveel emotie gezongen, zo'n belangrijke boodschap. Ik blijf dit lied ook doorgeven aan net scheidende mensen. Jouw verhaal en het verhaal van vele kinderen zitten in dit lied, het blijft me raken en ik zal de boodschap blijven proberen door te geven. Wat ik mooi vind om te lezen is dat jij jouw weg uiteindelijk gevonden hebt.
Alexandra - 24 aug 2020
Dankjewel Nikki.