Ik weet het nog als de dag van gister. Het was filmavond op zondag en mijn broer, ik en mijn vader zouden een film gaan kijken. Mijn vader was echter de hele avond afwezig. Wat zat hij toch achter die laptop te doen?
Toen ik naar bed ging heb ik stiekem gekeken en zag ik iets knipperen, een soort van chat. Bleek de volgende dag een chatgesprek met een andere vrouw te zijn.
Eén moment op een dinsdagmiddag dat ik nooit meer zal vergeten. Mijn vader had een relatie met een andere vrouw.
En tot de dag van vandaag blijkt dit voor mijn moeder de perfecte reden te zijn om hem voor alles wat ellendig is de schuld te geven.
Mijn familie was altijd erg hecht, we deelden alles met elkaar en hielden elkaar ook scherp. Van ieders minder leuke kanten werden grapjes gemaakt en je mocht volledig jezelf zijn.
Als ik terug denk aan de relatie van mijn ouders en de opvoeding die ik heb gehad waren zij samen in balans. Een echt team.
Later zie je ook wel de kanten waarom ze geen goede relatie hadden, maar als kind heb ik mij daar nooit zorgen over gemaakt.
Dat was het ook, mijn jeugd was vrijwel zorgeloos. Eén moment, één dag en opeens was mijn zorgeloze leventje weg.
De impact die het heeft gehad op mezelf maar ook mijn broer en zus heeft littekens gemaakt die nooit volledig meer weg zullen gaan.
Ik ben Alexandra, ik ben 28 jaar en ik woon in Amsterdam. Ik wil graag een positieve draai geven aan alles wat ik meegemaakt hebt. Mijn ouders hebben jarenlang een vechtscheiding gehad waar mijn zus, broer en ik in het midden van hebben gezeten. Ik heb hiervoor veel hulp gehad, therapie, coaching en lieve vrienden en een partner. Inmiddels kan ik ook echt zeggen dat ik er een goede weg in heb gevonden en dat ik ook eindelijk van veel zorgen af ben. Ik kan veel tips en ervaringen delen omdat ik in de afgelopen jaren veel heb meegemaakt zoals dus ruzies, maar ook een samengesteld gezin.
Lees ook de andere blogs van Alexandra.
nikkie - 8 jan 2020
Hoi Alexandra, wat fijn dat ook jij je ervaring hier deelt. Je hebt een lange weg achter de rug helaas. Fijn dat je er nu een goede weg voor jezelf in hebt gevonden.
Patricia - 9 jan 2020
Wat vervelend allemaal voor je alexandra en gelukkig dat je het nu wat achter je kunt laten. Je schrijft dat je moeder je vader voor al deze ellende de schuld geeft maar dat is toch ook zo? Als je een relatie met een ander begint dan weet je toch dat je een eind aan je huwelijk en aan je hechte gezin maakt? Er is geen enkele reden goed te praten om iemand te bedriegen en inderdaad dan ben jij verantwoordelijk voor de pijn en verdriet die je je gezin aandoet. Zo zie ik het.
Pien - 9 jan 2020
Je mag als kind toch nooit belast worden met de schuldvraag. Dat is zo verdrietig.
Iris - 9 jan 2020
Ik ben niet elk kind natuurlijk, maar als mijn ouders dit soort uitspraken deden stopte ik mijn vingers in mijn oren en rende ik naar boven. Hoe ik het zelf zie is dat vreemdgaan meerdere betekennissen kan hebben, en ik wil het daarom niet zo normerend benaderen. Het ligt aan de context en de dynamiek van mijn ouders en de onderliggende problemen. Ze hebben elkaar gekwetst, op meerdere vlakken die veel minder direct zichtbaarder zijn dan vreemdgaan. Vreemdgaan is makkelijk te normeren, en vind ik zelf ook een erg zwart/wit benadering van schuld. Ik weet niet wat je als kind hebt aan de schuld hier leggen. Ik denk zelf vrij weinig... Ik kan dat gevoel niet uitleggen, maar mijn gevoel kiest letterlijk niet tussen mijn ouders. Ik leg hun acties niet op de weegschaal, het zijn verschillende acties met ongedefinieerde waarde op zich, maar die voor beiden wel een eigen waarde hebben die van HUN is. Die waarde is niet van mij en wil ik ook niet overnemen van ze. En die verschillende acties hebben op hun eigen manier bijgedragen aan de scheiding.
William - 13 jan 2020
Iris, kinderen zouden de perikelen van hun ouders moeten bespaard worden, daar ben ik het volmondig mee eens. Maar in wat je zegt maak je jezelf wat wijs, gehuld in een hoopje psychobabbel; overspel is nefast voor de bedrogen partner en is wel degelijk een directe aanleiding tot scheiden. Ik wens het je niet toe, maar wanneer je ooit wordt bedrogen, vraag ik mij af of je dan ook zal vinden dat de eventuele scheiding de fout is van beiden; ik vermoed van niet. Wanneer je denkt dat een relatie niet meer te redden valt, ga je EERST uit elkaar en pas NADIEN zoek je een nieuwe partner, en niet omgekeerd; de oorzaak van de vechtscheiding ligt bij de bedrieger.
Iris - 13 jan 2020
Hoi William. Ik ben inderdaad wel geoefend in zoeken naar waar de goede intentie zit, de nuances en hoe ik de compassie kan vinden door op te groeien met conflicten :). Ik houd van beiden, en dit werkt voor mij. Ik ben er wel blij mee zo, en mijn ouders ondersteunen deze visie nu ook beiden al heeft het wel lang geduurd voordat zij het 'gekwetst zijn' (in hun eigen woorden) achter zich konden laten. En daar heb ik ook begrip voor naar hen toe dat dat vroeger niet lukte. Ik neem het ze ook niet kwalijk, ik wil(de) het alleen niet overnemen van ze. We kunnen het er nu alsnog met deze nuances over hebben, dat is voor mij heel waardevol dat zij mij dat willen geven.
Tessa - 9 jan 2020
@Alexandra: dapper en fijn dat je hier schrijft! @patricia: ik vind je vrij hard, hier schrijft ze vanuit perspectief kind, dan wil je niet oordelen over schuld van welke van je ouders dan ook.
Pien - 9 jan 2020
Dat klopt helemaal. Kinderen moeten hier buiten worden gehouden! Dat is mijns inziens ook de reden dat kinderen zo beschadigd raken en dat verdient geen enkel kind. Een scheiding is al verdrietig genoeg.
Inez - 19 feb 2020
En kinderen er buiten laten betekent ook dat je het niet goed mag vinden dat ze je " mam" noemen, terwijl je dat nooit zal worden
William - 19 feb 2020
Als je als ouder jouw partner bedriegt, het huwelijk en het gezin opblaast, en dan nadien stelt dat de kinderen niet de dupe van de scheiding mogen zijn die je net zelf hebt veroorzaakt ... de verantwoordelijkheid wordt daarbij ook nog eens teruggekaatst naar de bedrogen ouder die dan maar wel in alle verdriet zijn/haar verantwoordelijkheid moet nemen in tegenstelling tot de bedrieger ... hoe gemakkelijk toch. Bah.
Patricia - 13 jan 2020
Maar ik ben juist zo benieuwd wat alexandra daar nu van vindt nu ze 28 is. Ze geeft in haar verhaal ook aan dat haar moeder de buitenechtelijke relatie van haar vader de schuld geeft van een hoop ellende en dat dat toch echt de keuze is van haar vader....
Alexandra - 14 jan 2020
Bedankt voor al jullie reacties. In mijn optiek was het niet aan onze ouders om ons als kinderen om mee trekken te worden in wiens "schuld" het was. Als een relatie stuk gaat moeten de kinderen er juist zoveel mogelijk buiten gelaten worden, hoe moeilijk dat ook is. Als kind blijft het namelijk altijd nog je vader of je moeder. Ik denk dat er in bovenstaande reacties verschillen zijn of het vanuit de visie van een kind of vanuit de visie van een partner gekeken is. Ik heb zelf namelijk eerst heel erg vanuit de partner visie geleefd terwijl ik juist vanuit een kind visie had moeten leven. Ik weet daardoor dat dat niet goed voor mij was!
Maud - 21 jan 2022
Beste Alexandra, Ik ben een kind van gescheiden ouders waar vader vaker vreemdging en voorts ervandoor ging met een andere vrouw, daarmee trouwde en mij dat pas later meedeelde en voorts mijn moeder met veel verdriet achterliet. Vanuit deze ervaring weet ik wat voor lastige positie het is als kind, want het blijven je ouders. En zo wil je het als kind ook blijven zien. Toch ben ik van mening je wel wat er gebeurd is tussen je ouders tegen je eigen maatstaf van normen en waarden kan leggen. Los van de schuldvraag mag je wel een oordeel hebben over het bedrog, disrespect en gebroken vertrouwen wat heeft plaatsgevonden. Nu als alleenstaande moeder met de herhaling van het verleden, want ook mijn ex ging vreemd, heeft dat jaren gedaan en ik kwam erachter ipv dat hij het netjes opbiechtte of nog beter had hij gewoon een punt kunnen zetten achter een relatie als je die niet meer wilt ipv jaren bedrog. Ook door mijn situatie denk er nog steeds zo over, namelijk bedriegen en liegen is disrespect in de ergste vorm en dat is dan iemand waar je van houdt. Ik hoop mijn dochters hun vader blijven zien als vader, maar ook beseffen dat zijn gedrag niet goed is geweest. Ze hoeven hem niet schuldig te vinden, maar ik hoop dat ze zijn disrespect (niet communiceren/ liegen en bedriegen) naar mij, de relatie en zijn gezin wel zien als een hoofdoorzaak van de scheiding en dus ook van wat zij als kinderen hebben te verteren, een opgebroken gezin. Of het anders was gelopen als hij eerlijk was geweest weet niemand, maar dan was het wel geweest met respect naar elkaar.
Iris - 22 jan 2022
Hoi Maud, wat naar en wat een **positie waar je ingedrukt wordt eigenlijk. Een extra perspectief wat ik graag nog mee wil geven is dat er nog gekeken kan worden naar wat een kind aan kan. Met normen en waarden omgaan en perspectieven ontwikkelen (bijv. niet ervaren als schuldige maar wel de actie zien als oorzaak) en hoe zich dat verhoudt tot eigen emoties is best een moeilijke, volwassen taak. De vraag is wanneer kinderen dit kunnen zoals wat je beschrijft. Ik heb het antwoord niet hoor zo één twee drie maar vraag het me af hoe dat werkt.
Maud - 28 jan 2022
Iris dank voor je reactie, dat antwoord heb ik ook nog niet.
Lo - 22 jan 2022
Bedankt voor je verhaal. Leerzaam. Mijn ex is vreemd gegaan en daaraan voorafgaand keuzes alleen gemaakt, die beslissend zijn geweest voor mijn toekomst. Alles terug draaien kan niet meer. Je man blijkt al lang je man niet te zijn. Het vertrouwen is weg en toch moet je verder met die man in een ouderrelatie omwille van de kinderen. Emotioneel moeilijk waar emoties door elkaar lopen en dus gecompleteerd, waar het elkaar begrijpen weg is. Een kind mag hier niet tussen staan en toch krijgt het kind hier mee te maken. Iedereen heeft emoties. Dan nog twee nieuwe huishoudens met regels, waar een nieuwe partner ook een rol in speel (indirect) Een nieuwe weg vinden met elkaar.
Anne - 3 feb 2022
Hoi Alexandra, wat moet dat zwaar zijn geweest! Goed dat je ondanks alles toch een positieve draai wil geven aan alles wat je hebt meegemaakt!