De jongste neemt aankomend weekend voor het eerst nieuwe vriendjes mee van de nieuwe school. Tijdens een van de uitlaatwandelingen met de hond vraag ik hem of en wat hij over de thuissituatie heeft gezegd. Wat bedoel ik vraagt hij: dat je mijn slechte stiefmoeder bent? Ik voel een steek in m’n hart. God wat haat ik de Walt Disney-films en wat voelt het oneerlijk. Hij vervolgt: Of moet ik ze zeggen dat je me een giftige appel probeerde te geven? Hij lacht.
Heb je kinderen?
Als mensen me vragen of ik kinderen heb of als ik hierover een vraag in een enquête moet invullen, zeg ik nog steeds: nee. Ik voel me huichelachtig. Er woont hier een kind en toch blijf ik me verzetten? Uit naam van mijn onvervulde kinderwens? Hoe eerlijk is dat naar dit kind?
Ik ben streng naar dit kind en heb hem zelfs pas voorgehouden dat hij niet voor niets bij ons is komen wonen. Eigenlijk lag op mijn lippen: je moeder kon je niet meer aan. Dus ik heb de taak van haar overgenomen. Erg he?! Maar de boodschap kwam wel bij hem aan, oei, maar daarna liep hij wel beter in het gareel.
Wat als dit kind hier niet was komen wonen? Had ik me dan zo verrijkt gevoeld? Wat als ik kinderen met mijn man had gekregen, had ik dan iets anders gevonden om me tegen te verzetten?
Het zal haar pijn doen
De ex laat via via weten dat ze geen verbetering merkt aan haar zoon. Het steekt me. Het steekt me en ergens is dit ook het enige logische conclusie die ze kan trekken, want wat haar niet meer lukte, gaat hier nu beter en daar credits voor geven, is vast een brug te ver. Het zal haar pijn doen om dit te zien en ik begrijp dat.
Moe!
Tegelijkertijd doe ik zo hard mijn best, maar soms lijk ik mezelf alleen maar in de weg te zitten en ik ben moe. Moe van de puberfratsen, moe van mijn in de weg zittende onvervulde kinderwens, maar nu ook moe van mijn eigen plek te moeten delen, moe van het feit dat een avondje ontspannen in de horeca niet kan, moe van dat sporten in de sportschool nu zo omslachtig is en ik niet even kan geinen met de meiden in de sauna, moe van het thuiswerken. Moe van het niet goed kunnen ontspannen op momenten en plekken waar dat eerder wel kon.
Gewoon moe.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
Kim - 31 dec 2020
Hej Tessa, herkenbaar! En die vermoeidheid is slopend. Zelf heb ik echt even het wiel opnieuw uit moeten vinden in het leven in deze ‘nieuwe style’. Voor wat betreft je onvervulde kinderwens, heb je echt goed jezelf de vraag gesteld of dat een gepasseerd station is? Het is een belangrijk onderdeel van wie jij bent, niet zomaar overheen stappen hoor. Knap hoe je alles doet.
Maris19 - 31 dec 2020
Tessa, bijna alsof ik het zelf geschreven heb (behalve een eigen kinderwens). Laten we nu even "samen" moe zijn van alles en hopen op een makkelijker nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen :). Alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar. X Mariska
Tessa - 31 dec 2020
Dankjewel Maris! Op naar 2021.
nikkie - 31 dec 2020
Tessa je ploetert al zo lang door in je eentje. Nu in de corona tijd word je nog meer op jezelf terug geworpen nu er weinig tot geen afleiding is om jezelf op te laden. Je blijft in een kringetje ronddraaien met je gedachten. Je leeft een alternatief leven maar niet het leven wat je eigenlijk had willen hebben en je blijft maar zoeken binnen dit alternatieve leven naar ? bevestiging? vrede? maar niets werkt zo te lezen. Je hebt een hondje genomen, je hebt nu een kind van je man in huis en nog kan je geen rust vinden. Is het voor jouw niet een idee om iets te ondernemen in de richting van rouwverwerking voor jouw onvervulde kinderwens? Of een lotgenoten groep voor mensen die ook onvervulde kinderwens hebben? Van wat je nu beschrijft in deze blog dat je je huichelachtig voelt als het over de vraag gaat of je kinderen hebt en je nee zegt zegt toch wel genoeg hoe je hierin vastloopt met jezelf. Je kan feitelijk niet zeggen dat je kinderen hebt want je hebt idd geen kinderen van jezelf maar je bent wel stiefmoeder, maar dat is voor jouw gevoel niet genoeg.
Tessa - 31 dec 2020
Dankjewel Nikkie dat je weer de moeite neemt om op mij te reageren. Gevoelens een plek geven, doe ik door het van me af te schrijven en reacties te lezen. Jouw reactie helpt me. Op naar 2021.