Ruim 7 jaar zijn we uit elkaar. Poehee, wat vliegt de tijd (wat word ik oud, dat ook!). Van een ogenschijnlijk harmonieuze scheiding de eerste 6 maanden, belandden we in 3 jaar vechten met af en toe een wapenstilstand (zie ook mijn oude blogs). En toch kwam er uiteindelijk echte oprechte harmonie en ontstonden er nieuwe liefdevolle relaties. HET KAN ECHT!
De mest uit het verleden is vruchtbare grond, mits je liefdevol tuiniert…
Vanuit mijn eigen geschiedenis kijk ik vaak met gemengde blik naar scheidingen om me heen, naar de ellende die we elkaar aandoen, maar ook en vooral onszelf. Ik weet het zeker niet beter, ik weet alleen waar ik vandaan kom en dat echt heel veel mogelijk is, hoe slecht de uitgangspositie ook lijkt.
Daarom een paar beschouwingen, tips van mijn kant. Geen absolute waarheid, maar misschien heb je er wat aan.
Inhoud blog
Het wordt beter
Het wordt echt beter. Ook als het shit is, de rauwe pijn gaat echt weg. Niet na een maand of een half jaar, ik schat in dat het gemiddeld twee jaar nodig heeft. Geef het tijd, al lijkt het eeuwig te duren….
Ruzie is vermomd verdriet
Als je gaat graven ligt onder elke ruzie een hoopje verdriet. Vaak onverwerkt en niet aangeraakt. Ik zie nu dat alle ruzies nodig waren om alle onderliggende pijn weg te werken. Dus ook als je ruzie maakt, onterecht, onredelijk en lelijk, wees mild voor jezelf maar onderzoek af en toe wel wat er onder zit. Hoe pijnlijk het ook is, de pijn erkennen is het begin van de oplossing.
Circle of influence
Er gebeurt heel veel buiten jouw circle of influence, en heel veel daarvan was vroeger wel onderdeel van jouw circle of influence. Afblijven! Het is niet meer van jou. En wat is dat F*CKING moeilijk en pijnlijk. Accepteren en proberen zo min mogelijk te verzetten want dat kost je nodeloos veel energie. Ik was talloze keren zo enorm boos over wat er bij hem gebeurde, dat wist hij niet, had hij geen last van, veranderde helemaal niks, maar slokte wel mijn energie en tijd op (en ondertussen zat hij in Parijs met zijn liefje).
Eerlijke vrienden
Omring je met echte eerlijke vrienden, niet de vrienden die meepraten en al het gezeik bevestigen. Vrienden die je zeggen waar het op staat, waar je uit mag huilen, een arm om je heen krijgt, maar die je niet alleen maar bevestigen in alle onredelijke onzin die je ook uitkraamt. Ze zijn noodzakelijk in dit proces dus geef ze expliciet die taak!
Wees mild naar nieuwe partner
Als er een ander op het toneel verschijnt, wees mild. Naar jezelf maar ook naar haar/hem. Zij/hij is geen onderdeel van jullie verleden, weet vast niet helemaal waar ze/hij aan begint en zit waarschijnlijk net zo min op jou te wachten. Jullie zijn ongevraagd op elkaars feestje, kan je beter samen proberen te dansen dan de gin tonic naar elkaars hoofd gooien.
Zoek hulp!
Als je voelt dat je het alleen niet redt, zoek hulp. Er zijn talloze coaches, maar ook via de school kan je contact zoeken met begeleiding, er is KIES training voor kinderen, Kinderen uit de Knel voor ouders en kinderen. Via gemeentelijke OKC’s zijn er allerlei wegen. Samen naar een mediator is een mooie optie, maar als dat niet lukt staat niets je in de weg om met jezelf aan de slag te gaan. Het is jouw leven! En geloof me, als jij stappen zet dan moeten de mensen om je heen op een of andere manier mee bewegen.
Kijk naar je eigen aandeel
Wees bereid om naar je eigen aandeel te kijken. Een uitzondering daar gelaten, in een scheiding heeft ieder zijn aandeel. In het proces daarna ook. Dat moet je willen zien om het beter te kunnen maken. Mijn ex had het uiteraard allemaal gedaan, was de grootste idioot van ons tweeën, deed alleen maar alles fout. Tot ik mijn eigen mails jaren later weer eens teruglas en schrok van mezelf. Een vliegende bezem had soms niet misstaan!
Koester mooie herinneringen
Als het stof is neergedaald probeer dan liefdevol terug te kijken op het verleden. Er zijn mooie herinneringen om te koesteren, niet alles was slecht. Het is anders gelopen dan je hoopte, dan waar je voor vocht, maar dat maakt wat geweest is niet minder waardevol.
Als je kinderen hebt, is het ook voor hen fijn dat hun geschiedenis positief is. Dus LET OP JE WOORDEN. Hoe je praat beïnvloed je denken, fijn voor de omgeving maar vooral ook voor jezelf. Mijn ex heeft in gesprekken dus gewoon een naam of benoem ik als ‘de vader van de jongens’, dat roept meteen een heel ander gevoel op!
Nieuwe ervaringen
Als de tijd zijn werk doet dan brengt ook je scheiding hele mooie nieuwe ervaringen. Ervaringen waar je nooit van gedacht had dat ze er zouden zijn of dat ze je iets zouden brengen. Zo heb ik talloze mensen ontmoet die er niet zouden zijn zonder de scheiding, heb ik het daten (de positieve en negatieve kanten) weer ontdekt, geniet ik soms mateloos van mijn vrijheid.
Maar ook heb ik er twee kleine meisjes bij gekregen, die als een cadeautje voelen. En is de relatie met de vader van mijn jongens uiteindelijk naar een hoger plan getrokken. Als vrienden-ouders doen we het zoveel beter.
Voor je kinderen
En tot slot. Voor je kinderen is het heel fijn wanneer jullie elkaar de tent niet uit vechten. Voor je kinderen is nieuwe harmonie the second best thing. Voor je kinderen is het van belang dat ze voelen dat jullie beide hun ouders zijn, dat ze van jullie beide vrij kunnen houden en dat ze voortkomen uit twee liefdevolle mensen. Laat je kinderen een hele goeie en belangrijke drijfveer zijn om het beter te maken.
MAAR vergeet nooit dat ook voor jezelf een harmonieuze relatie veel gezonder is. Dat je daarmee jezelf lucht en ruimte geeft. Het geeft minder stress, minder negativiteit, je slaapt er beter op en met een beetje mazzel verrijkt het je leven!
Karijn heeft kort na haar scheiding een tijd voor Nieuwe Stap geblogd en heeft nu, een paar jaar later, de pen weer opgepakt. Lees ook de andere blogs van Karijn.
Fien - 22 mrt 2021
Hele Mooie en herkenbare tips!
Marianne - 25 mrt 2021
Goeie blog! Mee eens (helaas ben ik daar nog niet helemaal...)
Xandra - 25 mrt 2021
Mooie blog. Na ruim 2 jaar steeds meer escalatie, al was de afspraak het netjes te doen, pogingen tot mediation (door mij geïnitieerd) die weinig opleverden, van zakelijke afstand tot proberen in gesprek te komen of mails die toch écht proberen tot een ‘common sense’ te komen want we hebben allebei het beste met de kinderen voor en zelfs een - nog meer ontwrichtende poging - in contact te komen met de nieuwe partner die ik niet mocht ontmoeten al ging zij ineens met mijn kinderen op vakantie (die zelf toch ook moeder is en ‘het toch zou moeten begrijpen’), realiseer ik mij ook steeds meer dat het verspilde energie is. En als werkende, alleenstaande ouder bij wie de kinderen nu eenmaal het meest verblijven heb je die energie helemaal niet. Je erbij neerleggen dat het buiten je eigen sfeer van invloed ligt, ook als een kind huilend thuis komt van de andere ouder of zegt daar liever niet meer naartoe te willen. Kritisch naar jezelf kijken, excuses maken als je iets niet handig aan hebt gepakt, eerlijk zijn naar je vrienden en (in mijn geval) je therapeut over wat jouw aandeel mogelijk is, en je richten op je eigen ouderschap, de liefde voor je kinderen en je eigen leven. Hoe erg je ook denkt in je recht te staan, wat de andere ouder jou als vroegere partner ook heeft ‘aangedaan’ (want inderdaad, die problemen in de relatie, die tot de scheiding hebben geleid, etteren zomaar door in het co-ouderschap), het doet er niet toe. De kinderen hebben hun eigen relatie met de beide ouders, en accepteren ook de tekortkomingen van de ouders. Wat ik van hun vader vind, doet er helemaal niet toe! Iedere keer als ik weer woede of wanhoop boven voel komen (want de verdeling van zorg, de financiële situatie, het gedrag van die andere ouder met zijn ‘fijne leven’ zoals hij zelf zegt voelt soms zó oneerlijk), hou ik mij voor: wat ik tijdens de relatie niet heb kunnen veranderen, kan ik nu ook niet veranderen, en sterker nog: het hoeft ook niet meer. Het gaat steeds beter...