Onze oudste dochter heeft nooit moeite gehad met het wisselmoment. Gelukkig maar! Ze vindt het bij haar vader fijn en hier ook. Wij hebben co-ouderschap en in onze verdeling ziet ze elke ouder een paar dagen in de week. Ook in de vakanties gaat het goed. Of het nou een vakantie van 1 week is, of van 3, het is prima. Voor onze andere dochter ligt dit anders.
Onze jongste dochter vindt het wisselen moeilijk. Een aantal jaren geleden begon dat voor mijn gevoel ‘ineens’. We waren toen al een paar jaar uit elkaar. De wisseling naar mij ging goed, de wisseling naar haar vader moeilijk. Soms een paar tranen bij het afscheid en soms erger.
Ik kan me die ene keer nog goed herinneren dat ik haar wegbracht en ze telkens terug rende naar mij. Heel hard huilen, krijsen, slaan etc. Ze was toen een jaar of 5. Ze kon toen nog niet goed uitleggen wat er aan de hand was, maar ze riep steeds ‘mama’, dus eigenlijk was het wel duidelijk.
Voor haar erg moeilijk, maar ook voor haar vader. Omdat ik weet dat ze het daar goed heeft ben ik toch vertrokken. Dat was pittig en maakte veel in me los. Ik voelde me op dat moment een slechte moeder. Ik kreeg vlot daarna een berichtje dat ze weer rustig was en de tranen weg waren. Dat was fijn.
Verschillende wisselmomenten
Nu, een paar jaar verder, vindt onze jongste dochter de wisselmomenten nog steeds lastig. Ze is nu 8. Het maakt wel uit welk wisselmoment het is. Als het een wisselmoment is voor 3 dagen, dan gaat het prima. Op woensdagochtend nemen we afscheid en vrijdagavond haal ik haar weer op. De lange wissel, vertrek op woensdagavond en ophalen op zondagavond, is moeilijker. Ik krijg altijd een extra grote knuffel, ze kijkt verdrietig, maar stapt wel zonder tranen in de auto. Soms zijn er ook momenten dat ze bij een lange wissel vrolijk in de auto stapt.
Schuldig voelen
Nu ze wat ouder is praat ik met onze jongste dochter over de wisselmomenten. Ik benoem dat ik zie dat ze het moeilijk vindt. Ze geeft aan dat ze het lastig vindt om óf haar vader, óf haar moeder te moeten missen. En gelijk heeft ze! Dat is ook moeilijk. Wij hebben destijds de keuze gemaakt om uit elkaar te gaan en zij zitten met de gebakken peren.
Ik voel me soms enorm schuldig. Schuldig omdat het de kinderen zijn die op en neer moeten. Schuldig, omdat zij wonen en leven in 2 huizen en de gevolgen van de scheiding het meest ervaren. En dus ook schuldig, omdat zij elke week afscheid moet nemen van één van haar ouders en dat zichtbaar lastig vindt.
Helaas is dit niet anders en moet ik mijn schuldgevoel een plekje geven. Het enige dat ik kan doen is naar haar luisteren, met haar praten en haar een extra grote knuffel geven als ze dit nodig heeft.
Corona
Gisteren kreeg onze oudste dochter een positieve uitslag van de coronatest. De meiden zijn al bijna een week bij hun vader in verband met de vakantie, maar toch hebben mijn vriend en ik onszelf laten testen: negatief. De jongste van de 2 is ook getest en ook negatief. Over een paar dagen is de wissel weer naar ons. Op deze wisseldag is de oudste nog drie dagen besmettelijk en de jongste moet na drie dagen wederom getest worden. Het huis waar ze bij hun vader wonen is klein. Er slapen drie kinderen op één slaapkamer, inclusief onze besmette dochter. Afstand houden kan simpelweg niet. Grote kans dat de jongste bij de volgende test positief zal zijn.
Hoe om te gaan met het wisselmoment
Ik heb de vraag aan haar vader gesteld hoe we omgaan met het wisselmoment over een paar dagen. Ik kreeg te horen dat dit wat hem betreft op het normale moment zal zijn. Oftewel, ik krijg mijn kinderen hier in huis op het moment dat ze beiden in quarantaine zitten en er één nog besmettelijk is en de tweede mogelijk kort daarna ook positief zal testen. Ik vind dit nogal wat.
Natuurlijk wil ik mijn kinderen hier het liefste hebben, maar onze gezondheid vind ik ook belangrijk. Moeten we het risico nemen dat wij ook besmet raken? Puur praktisch gezien kan hun halfzusje dan in verband met quarantaine niet naar mijn ouders, niet naar het kinderdagverblijf en kan ik niet gaan werken. Het heeft als totaalplaatje heel wat voeten in de aarde.
En als ik weiger mijn kinderen op te halen? Wat doet dat met hen? De reden zullen ze begrijpen, maar met name voor de jongste vind ik het zo sneu. Ik weet dat ze mij mist en ik haar natuurlijk ook.
Gelukkig heb ik nog een paar dagen om voor mezelf een afweging te maken. Kies ik voor onze gezondheid of kies ik voor mijn kinderen die het echt heel fijn zouden vinden om te wisselen over een paar dagen.
Lastig…
Lees ook de andere blogs van Judex.
Michel - 4 nov 2021
Wisselmomenten via school doen, dus niet brengen en halen,scheelt een hoop ellende voor kinderen. De gene die in quarantaine zitten blijven daar zitten. En gaat niemand naar toe of erop uit. Naar 24 uur klachten vrij kan iedereen weer staan en gaan waar ze willen. En zo simpel kan het allemaal zijn.
Xz - 4 nov 2021
Helemaal eens. Quarantaine is in het huis blijven waar je zit. In die bubbel blijven. Dus geen bezoek..geen gereis. Kinderen willen geen afscheid. Ze willen dat 2 puders weer beide bij elkaar gaan wonen. Dus oplossing voor moeder.....ga gezellig met de kinderen en Vader mee. Tsja....daar komt Dan dat schuld gevoel vandaan. Want dat gebeurd niet. Dus Dan is wisselen buiten zicht vd andere ouder het beste...op school of via een safe house Vooral mooi dat ouders het elkaar gunnen dat de kinderen daar mogen zijn en het er fijn mogen hebben. Mijn dochter gaf Al snel aan dat zij het niet fijn had bij haar moeder. Tot ik zei ....dat is erg jammer. Kun je mij aangeven wat dat dan is? Wat je verwacht ? Dan kan ik dat met mama overleggen. Paar dagen later....papa ik heb het wel leuk bij mama. En als ik daarna vroeg ....hoe was het bij mama...erg leuk...wat heb je gedaan...hele verhalen. Prima dus. Inmiddels vele jaren verder...haar moeder kan haar niet geven wat zij zoekt.....en er blijkt veel meer aan de hand te zijn... Soms heel soms.....