Wat is er veel gebeurd en wat staat me nog te wachten? Langzaam verandert de situatie van nieuw naar gewenning, van een huis samen met mijn partner, naar nu leven met een puber. Het is niet meer een stiefkind dat hier in de weekenden is, 2 nachtjes slapen en dan weer terug naar huis, maar een permanente situatie. Een situatie die heel langzaam gewoon wordt, met heel veel ups en downs, of meer downs, maar gelukkig nu ook met ups.
Een puber in huis
We hebben een puber in huis, een opstandige, een met zijn hoofd in de wolken en die alles vergeet, zelfs als het hem een minuut daarvoor nog is gevraagd. Alles laat hij slingeren, alles eet hij op als een sprinkhaan (behalve zijn avondeten, want dan heeft hij uiteraard precies geen honger meer). Ongeïnteresseerd, lui, brutaal, die bij elke vraag of aanwijzing zucht of nee zegt, of me DE blik geeft, de blik van onweer.
Ik begrijp nu hoe het is om te leven met een puber, maar ik besef ook dat deze situatie echt wel zijn eigen kanten heeft. Het blijft dat het mijn kind niet is, ook al heb ik nu een groot deel van de zorg op mij genomen. Soms heb ik het idee dat ik naast het opvoeden van de puber en het trainen van mijn hond, ook mijn man moet opvoeden… Het is één groot opvoedingskamp en ja, ik zelf zit ook weer in de schoolbanken.
Het is voor niemand goed als ik er aan onderdoor ga
De vraag die ik al meer dan 10 jaar stel: waar ga ik wel over en waar ga ik niet over. Cyclisch komt deze vraag iedere dag, week, maand en nu dus al jaren terug, op de repeteerstand. Het is ook een vraag die bij iedere situatie weer afgewogen moet worden.
De laatste tijd neem ik hierin mee: waar heb ik last van? Met andere woorden: welke zaken laat ik gaan en op welke moet ik echt ingrijpen en sturen. Dit is echt andere koek als het gaat om een stiefkind, want ik merk dat de afwegingen die mijn man hierin maakt ook echt anders zijn. Tegelijk voel ik de noodzaak om hier toch in mee te sturen, het is het huis waarin ik woon en hierin moet een goed leefklimaat zijn, voor iedereen maar nog belangrijker: voor mij! Het is in niemands belang als ik aan de stress en irritatie onderdoor ga.
Overleven
Ja, overleven, dat heb ik de afgelopen maanden ook gedaan. Mijn werk vraagt mega veel aandacht, en het thuiswerken wat nu een permanent ding blijkt te worden, is ook wel even andere koek. Lang leve de noise cancelling koptelefoon (voor wie die nog niet heeft aangeschaft en thuiswerkt, meteen aanschaffen, niet over twijfelen).
Er is ook veel gedoe geweest tussen mijn man en mij, over hoeveel we van het kind kunnen vragen, hoe snel we regels kunnen invoeren of verstrakken of laten vieren. Wanneer we moesten ingrijpen en bijsturen, hoeveel de puber verwend mag worden, hoe laat naar bed, wel of niet helpen met huiswerk, eigen verantwoordelijkheid laten dragen of helpen.
De schoolcijfers laten eindelijk goed resultaat zien en ook de verhoudingen in huis stabiliseren. Ik zucht nu ik dit zo opschrijf, want we hebben echt heel veel gedoe samen gehad en hoe hou je je relatie dan op rechte koers. Ik voel me een beetje zoals de afgelopen week het weer ook is geweest, stormachtig. We zijn er nog en we gaan door, iedere dag is er weer een, de lente komt er aan en de zon gaat hopelijk weer schijnen.
Ik ben Tessa. Al meer dan 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner. Eerst om het weekend, naar nu de jongste in huis. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid. Toch blijft het een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
REAGEER OP DEZE BLOG