Sinds de laatste hoorzitting in december is er een hoop gebeurd. En ook weer helemaal niets. Tijd verstrijkt en het voelt dat we geen stap dichterbij komen. We hadden een nieuwe datum gekregen voor de hoorzitting van zijn getuigen. Twee stuks, hele dag gepland. Eén kwam niet opdagen, weer niet, en de ander werd online ondervraagd. En hoe antwoorden ze? De ene na de andere leugen.
Bewijs geleverd
Ik had bij de start van de scheiding al bewijs ingeleverd m.b.t. mijn aanwezigheid op de school van mijn kinderen, foto’s, opnames, video’s. En nog vertelt zo’n lerares onder ede, dat ik er nooit was. Aaaaargh. Ik kijk mijn advocaat aan, ik word zelf zo giftig van binnen, zegt ie “laat maar!”
Zijn andere getuige krijgt nog een kans. Nog een kans om zijn verhaal te doen. Iemand die mij helemaal niet kent! Weer 3 maanden verder! Pffff.
Wanneer worden mijn ouders gehoord? Rechter: ‘oh ja, die ook nog. Vanuit het buitenland he?’ Ja, mijn ouders en broer wonen in Nederland. Oké, juni dus. Even wachten dus nog.
Zoon al 3 weken niet gezien
Leven gaat door en we vallen wederom in een ongekend dal. Hij haalt m’n zoon uit school om ‘m vervolgens bij zich te houden. Dan is ie ziek, dan niet. Ik vraag hem geef maar bewijs, geen reactie. Jeugdzorg gaat langs, z’n vader zegt dat het goed gaat met hem. Ja, tuurlijk, wat verwacht je anders? Dus klaar.
Ik heb m’n zoon al 3 weken niet gezien. Het breekt mijn hart. Z’n zus ziet hem soms op school, maar mist ‘m verschrikkelijk. En ook al geeft het recht hier voorrang in dit soort zaken wanneer er kinderen bij betrokken zijn, ligt er een brief m.b.t. het handelen van mijn man, wat niet volgens een uitspraak van de rechter gehonoreerd zou moeten worden, te wachten op een reactie van de rechter.
We moeten nog tot juni wachten, maar zou zo graag weer in dat houten bankje gaan zitten met mijn advocaat en vertaler. Ze kunnen zijn gedrag toch niet goed blijven keuren? Of wel…..
Ik ben SAM, geboren en getogen Amsterdamse, opgegroeid in de mooiste stad van het land. Veel gereisd en ook gewerkt in het buitenland. Heb dan ook onderweg de liefde gevonden en ook in het buitenland 2 prachtige kinderen mogen krijgen. Ik woonde in een dorp, een verandering na een hectisch en druk leven in de horeca en genoot van de rust. Na een aantal jaren begon ik de stad toch te missen en verloor ik mezelf beetje bij beetje. Cultuur verschillen werden ook steeds duidelijker door de jaren heen en we groeiden uit elkaar.
Nu terug in de grote stad, wel nog in het buitenland, m’n spullen gepakt, overnieuw aan het beginnen en zoekend naar een weg die voor iedereen fijn is. We zijn er nog (lang) niet, maar we komen er wel.
Lees ook de andere blogs van Sam.
REAGEER OP DEZE BLOG