Vlak voor de feestdagen, wederom het houten bankje in met mijn advocaat en vertaler. Ik zou willen dat ik me sterker voelde, maar ik heb het gevoel dat overgeven er eerder in zit. Ik zit alleen nog op de gang in afwachting van iedereen die vandaag aanwezig moet zijn.
Het toneelspel begint
Deze dag, hele dag, is voor zijn getuigen. Zijn familie, neef, tante, moeder zus, buurvrouw, schooljuf (ook familie), zwager. En aangezien mijn man gaat voor scheiding door verwaarlozing van de kinderen door mij, kan ik sarcastisch gezegd, niet wachten tot dit toneelspel begint.
En ook al schrijf ik dit met gezonde moed dat het goed komt, m’n hart zit in m’n keel. En daar lopen ze de trap op. M’n keel slaat droog. En tegelijk ervaar ik een strijdlust. Ze krijgen mij niet klein. Ik ben een goede moeder en doe het al bijna 2 jaar alleen. Zijn familie spreekt geen Engels, hebben geen idee wie ik ben. En zeker geen idee dat ik niet zomaar opgeef. Mijn hartjes en bloedjes horen bij mij!
De zitting duurde 2,5 uur. 2,5 uur op mijn tong bijten. Niet iedereen was er, maar wie er was vertelde steeds hetzelfde verhaal. Gedrild komen ze met dezelfde informatie.
Alles ging fout op die ene dag, echt?
Alles ging fout op die ene dag. 14 jaar samenzijn verdween op 24 dec 2 jaar geleden. Echt? Omdat ze er niets van meekregen, wil niet zeggen dat het er niet was. Ze wilden het niet zien. En nu staan ze daar onder ede. Vertellen ze wat ze wel dachten te zien.
Ze leven in een sprookjes wereld. Maar voor mij geen verhaaltjes die voor herhaling vatbaar zijn. Ik geef het de komende dagen een plek en probeer het achter mij te laten. Een gezellige kerst te vieren. Tot de volgende hoorzitting in maart. Nogmaals het houten bankje in.
Een nieuw jaar, nieuwe kansen en mogelijkheden. Nieuwe beginnen ook wellicht? Gelukkig en veilig Nieuwjaar allemaal.
Ik ben SAM, geboren en getogen Amsterdamse, opgegroeid in de mooiste stad van het land. Veel gereisd en ook gewerkt in het buitenland. Heb dan ook onderweg de liefde gevonden en ook in het buitenland 2 prachtige kinderen mogen krijgen. Ik woonde in een dorp, een verandering na een hectisch en druk leven in de horeca en genoot van de rust. Na een aantal jaren begon ik de stad toch te missen en verloor ik mezelf beetje bij beetje. Cultuur verschillen werden ook steeds duidelijker door de jaren heen en we groeiden uit elkaar.
Nu terug in de grote stad, wel nog in het buitenland, m’n spullen gepakt, overnieuw aan het beginnen en zoekend naar een weg die voor iedereen fijn is. We zijn er nog (lang) niet, maar we komen er wel.
Lees ook de andere blogs van Sam.
REAGEER OP DEZE BLOG