Ik zie mezelf nog zitten op ons bed, met een laptop, openstaand op een boekingswebsite, zoekend naar een vakantie. Het verdriet en de angst overvielen mij.
Een hoofd vol spinsels
“Ik wil dit niet alleen, niet zonder jou” zei ik tegen de vader van mijn kinderen.
Allerlei gedachtes spookten op dat moment door mij heen,
‘Hoe moet ik dat alleen doen? Wij zijn toch een gezin? Wij zouden toch bij elkaar blijven? Ik kan dit helemaal niet. Met wie gaat hij dan op vakantie? Ik wil niet dat hij met iemand anders gaat. Ik wil zelf met niemand anders.’
Een hoofd vol losse flodders en spinseltjes. Ik wilde zo graag vasthouden aan het plaatje, het verleden en wat we eens samen hadden. Blind voor alles wat er eigenlijk niet klopte tussen ons.
Hopend
We woonden nog samen, maar de knoop was al doorgehakt. We gingen uit elkaar. Die tijd was absoluut de meest slopende en eenzame tijd. Allebei met andere verwachtingen. Ik nog hopend dat hij ergens zou omdraaien. Hij hopend dat ik op dat moment al in zou zien dat uit elkaar gaan het beste zou zijn voor ons allemaal.
Mijn vriendinnen deden op dat moment precies wat ze moesten doen, luisteren naar mij.
Ze konden ook niets anders doen. Scherpe vragen van vriendinnen of familie waren niet binnengekomen. Daarvoor stonden zij eenvoudigweg te dichtbij en ik wilde graag van hen de bevestiging in mijn verhaal. Niets anders.
Kritische vragen
Als ik achteraf terugkijk, vermoed ik dat ik eerder tot de kern was gekomen als iemand mij wel kritische vragen had gesteld. Over mij, onze dynamiek en de interactie die ik met de vader van mijn kinderen had. Vragen die mij getriggerd hadden om echt eerlijk durven te zijn naar mijzelf.
Iemand die mij had kunnen laten inzien dat ik niet bang had hoeven zijn voor de toekomst. Dat er altijd andere deuren openen als er eentje dicht gaat. Iemand die mij had gevraagd “Waar ben je nou precies zo bang voor? Weet je 100 procent zeker dat het angstverhaal wat je jezelf vertelt over de toekomst wel klopt?”
Iemand die mij al eerder had kunnen laten inzien dat het plaatje waar ik aan vasthield kon veranderen. Dat er emoties waren die een heleboel vertroebelden. Emoties die een blinde vlek veroorzaakten voor de negatieve dynamiek die er was binnen onze relatie. Emoties die het moeilijker maakten om na de scheiding alle praktische zaken te regelen. Emoties die ik kon neutraliseren.
Iemand die mij inzicht had gegeven over de manier waarop ik communiceer en het conflict zoek. Hoe ik compromissen kan sluiten zonder voorbij te gaan aan mijzelf en tegelijk in het belang van de kinderen.
Groeiproces
Misschien ben je op een punt dat je het gevoel hebt dat je daar nog helemaal niet wil zijn. Het punt om die ruimte te voelen. Dat het ergens wel comfortabel voelt om te blijven hangen in het verdriet en de pijn, terwijl je tegelijkertijd voelt dat het je verscheurt.
Heel logisch en herkenbaar. Onthoud dan dat je wel degelijk een keuze hebt om te groeien en weer geluk te gaan ervaren. Nare en verdrietige ervaringen horen bij het leven. Uit elkaar gaan is daar eentje van. Weliswaar één van de pijnlijkste (I KNOW), maar als je het toelaat, is deze ervaring een hele waardevolle leerschool om jezelf beter te leren kennen en te ontdekken hoe veerkrachtig je bent.
Door het (groei)proces wat ik zelf heb meegemaakt en de leerpunten die ik daaruit heb meegenomen was ik geïnspireerd om anderen in eenzelfde situatie te kunnen begeleiden.
Ben je benieuwd naar mijn werkwijze neem dan graag vrijblijvend contact met mij op.
Josine Koch
info@josinekoch.nl
Aangesloten bij Succesvol Scheiden Nederland
Lees ook de andere blogs van Succesvol Scheiden Nederland.
Pieter - 14 jul 2022
Hoi Josine. Ik ben ook gescheiden helaas, begin 2021 dus ruim anderhalf jaar nu. Er is nog geen dag voorbij gegaan zonder dat ik aan mijn ex-vrouw en mijn gezin heb gedacht. Lang verhaal kort (hoewel zo lang is het ook weer niet) zij wilde scheiden. Bam! Daar sta je dan. Nog gepraat als brugman maar nee, voor haar was het definitief. Niet dat ik het niet merkte ofzo maar dat ze deze stap zou zetten… Gehuild dat ik heb vooral bij bepaalde liedjes op de radio, ik heb als het ware weer leren huilen door die liedjes te draaien die over dit soort toestanden gaan. En ik heb nog wel van die vlagen hoor van verdriet, man-man-man. Waar ik dan verder mee zit is dat mijn kinderen van 16 en 18 bij hun moeder wonen en dat ik 10 km van waar ik woon en ze zagen het als te veel moeite om elke 2 weken een weekend bij mij te zijn. Daar had ik het héél moeilijk mee maar we hebben het uitgesproken en het is goed zo. Ze weten in elk geval dat de deur altijd open staat. Het alleen zijn is killing hoor. Zit je daar zondags te ontbijten, alleen. En dan biggelden de tranen over mijn wangen. En aan de ene kant lucht het wel op maar aan de andere kant dacht ik van “nu is het genoeg hè”. Stom natuurlijk. Ik heb wel onze hond “mogen” houden waar ik wel heel blij mee ben hoor. Niets zo loyaal als je hond. Ik ben (te?) kort erna gaan daten via een site en na enkele dates was ik het moe, echt, het voelde niet goed. Maar kom ik korte tijd later een gescheiden vrouw tegen en we hebben het leuk met elkaar. Maar nu na een jaar begint er steeds meer iets te knagen, ik wordt geleefd heb ik het gevoel maar ik wil het nog een kans geven, misschien even wat afstand nemen. We zien elkaar nu bijna elke dag, zij werkt zich een slag in de rondte en komt dan ’s avonds moe en regelmatig chagrijnig thuis en met name dat laatste gaat me steeds meer tegenstaan, dat heb ik haar ook al wel eens gezegd. Hoe dan ook, ik wil het niet opgeven, nog niet tenminste Deze site laat wel zien dat ik niet alleen ben. Erover lezen en horen hoe anderen het ervaren doet goed. Nou, voor zover laat ik het hier nu even bij. Groeten, Pieter