Vandaag vier ik mijn vrijgezellenfeestje, blog van Vera

Vandaag vier ik dat ik een jaar vrijgezel ben. Nou ja, vrijgezel.. officieel zijn we nog niet gescheiden, maar de relatie is over. Heel erg over. Het aantal jaren dat de relatie duurde, zoveel tijd heb je in maanden nodig om het te verwerken, zeggen ze. Bij mij klopte dat wel ongeveer. Toen kreeg ik weer een beetje zin om te daten.

Ik ben liever alleen dan in een slechte relatie

Ik hoorde laatst dat hij een vriendin van mij heeft proberen uit te horen over mijn dates. Waarschijnlijk hoopt hij dat hij de partneralimentatie binnenkort kan schrappen. Ook hoorde ik dat hij zijn familie en vrienden bijna nooit meer ziet. Onze kinderen zijn dus blijkbaar niet de enigen die minder van hem zien door haar. Hij zit flink bij haar onder de plak zeggen ze. Dat klinkt als een vreselijke relatie.

Ik ben blij dat ik de tijd heb genomen om te reflecteren en er van te leren. Ik ben blij dat ik een duidelijk beeld heb van het soort relatie dat ik wel en niet zou willen. Ik ben liever alleen dan dat ik weer een slechte relatie aanga.

Een wereld vol nieuwe mogelijkheden

Laatst had ik echt een mooi moment. Ik fietste met de zon op mijn gezicht en de wind in mijn haren. Ik voel dat er een wereld vol nieuwe mogelijkheden voor me ligt. Ik heb de kans om een nieuwe start te maken. Het kan nog alle kanten op. Ik voel me vrij en blij.

Met mij gaat het dus wel goed, met de scheiding gaat het wisselend. Mijn advocaat heeft voorlopige voorzieningen aangevraagd voor alimentatie, hoofdverblijf van de kinderen en omgangsregeling. Dat moest wel omdat het allemaal heel lang duurde en het huis al wel verkocht was.

Gelukkig heb ik mede daardoor wel een urgentieverklaring kunnen krijgen voor een sociale huurwoning. Ik heb een woning gevonden waar ik ontzettend blij van wordt. Wat een mazzel heb ik daarmee gehad. Ik ben zo blij dat ik daar geen stress meer over hoef te hebben.

Voorlopige voorzieningen

Die voorlopige voorzieningen gingen trouwens niet echt van een leien dakje. Het ging gepaard met de stress van een zitting in een rechtszaal. Mijn advocaat stuurde de avond van tevoren zonder overleg met mij een alimentatieberekening naar de rechtbank die bijna €100,- lager was dan de berekening van de tegenpartij. Dat vond ik nogal slordig. 

De tegenpartij gaf ons hun aangepaste stukken 10 minuten voor de zitting. Erg frustrerend en het zegt niet veel goeds over hoe we erin staan. De rechtbank is vreemd genoeg meegegaan in zijn “dubbele woonlasten” die hij nog maar 3 weken heeft vanaf het moment van de uitspraak van de rechtbank. Soms snap ik er echt helemaal niks meer van. Maar goed, het zijn maar voorlopige voorzieningen.

Door die aanvraag van voorlopige voorzieningen heeft hij een poos geweigerd met mij te overleggen. “Dan had je maar geen rechtszaak tegen me moeten beginnen”, zei hij dan.. Het is wel duidelijk dat hij er ook niet veel van snapt. En het is duidelijk dat we nog niet echt klaar zijn met “vechten”

Ik heb moeten leren mijn grenzen te bewaken

Uiteindelijk hebben we het toch voor elkaar gekregen om het ouderschapsplan in overleg op te stellen, dat ligt nu klaar om door ons beiden ondertekend te worden. Daar ben ik best trots op.

Ondertussen heb ik mijn inkomen goed geregeld. Het voelt nu heel bizar hoe ik daar zo onzeker over was. In Nederland is het zo goed geregeld. Ik heb mijn uitkering, alimentatie, kinderbijslag, aanvullende bijstand en allerlei toeslagen. Ik heb nu eigenlijk meer vrij te besteden dan tijdens het huwelijk. En met een beetje mazzel ook meer vrije tijd.

Ik heb wat dat betreft ontzettend moeten leren om mijn grenzen te bewaken. Ook al is er een voorlopige omgangsregeling vastgesteld en hebben we afspraken gemaakt in het ouderschapsplan, hij zegt best vaak af of hij wil de kinderen later ophalen of eerder terugbrengen omdat hij “ook nog andere verplichtingen heeft”. Die andere verplichtingen zijn niet zelden hobby gerelateerd. Bijvoorbeeld een middagje carnaval met haar en haar kinderen. Het is mij een raadsel waarom zijn kinderen daar niet ook bij kunnen zijn, maar ik heb ondertussen geleerd om daar niks meer over te zeggen. 

Leren loslaten

Ik heb zelfs niks gezegd toen hij zei dat hij een goede manier had gevonden om onze jongste te laten stoppen met huilen. Normaal gaven ze hem een paracetamol als hij maar bleef huilen, maar nu hadden ze hem vastgebonden in de kinderstoel en in de hoek gezet. Na 10 minuten was hij gestopt met huilen. Hij vond het zo’n goed idee dat hij het mij ook aanraadde. Ik was zo verbaasd over wat ik hoorde dat ik niks kon uitbrengen. Vervolgens heb ik tegen mezelf gezegd dat het vast erger klinkt dan het is, dat het niet mijn manier is, maar dat het ook niet echt gevaarlijk is, dus dat ik het dan maar moet loslaten. Wat hij in zijn tijd met de kinderen doet is niet aan mij. Hoe moeilijk ook.

Pick your battles

Soms twijfel ik wel of ik er goed aan doe, vooral door dit soort dingen. Toch gaat de communicatie echt beter als ik me minder bemoei, waardoor ik gemotiveerd ben om door te zetten. Ik bemoei me alleen nog als ik het echt onveilig/belastend voor de kinderen vind. Helaas gaat hij de strijd dan nog steeds aan en is hij ineens ook bezorgd om de veiligheid van de kinderen als ze bij mij zijn. Gelukkig kan ik nu zien dat dit puur die strijd is en ga ik er niet al te veel op in. Zo kan ik sterker staan. Al kost het heel veel, het kost niet meer zoveel als voorheen.

Er is een tijd geweest dat ik alle papieren van de psycholoog in een kluis bewaarde omdat ik bang was dat hij iets met die informatie zou doen. Ondertussen is het me wel duidelijk dat hij dat niet gaat doen en dat hij me alleen maar probeert te raken. Of misschien zijn zij bang dat ik iets tegen hen ga ondernemen en probeert hij zich zo in te dekken. Je weet soms niet wat er achter gedrag steekt.

Ik snap echt niet waarom hij zo blijft hangen. Volgens mijn psycholoog kan ik me er maar beter op instellen dat dit nog wel zeker 5 jaar kan gaan duren. Juist degenen die zelf zijn weggegaan blijven vaak lang moeilijk doen. Omdat zij de scheiding niet verwerken, omdat ze alleen maar blij zijn dat ze weg zijn, kunnen ze heel lang blijven hangen in die strijdmodus na een scheiding. 

Het zou ook wel onlogisch zijn om er van uit te gaan dat hij net zoveel geleerd heeft als ik, gezien hij het werk er niet voor heeft gedaan. Ik doe dus maar gewoon mijn best om uit de strijd te blijven en hoop dat hij een keer volgt. Ik heb een lange adem en die zal ik waarschijnlijk nodig hebben ook.

De kinderen gaan niet graag naar papa

Het lastige is dat de kinderen weerstand beginnen te krijgen om naar papa te gaan. Ergens is dat wel begrijpelijk omdat het contact soms weken niet doorgaat en er nog niet echt een relaxte sfeer tussen ons hangt. Al probeer ik dat wel zo goed mogelijk te bewaken, zowel de sfeer als de doorgang van de omgang, maar beiden zijn moeilijk af te dwingen. Het is hartstikke lastig om met papa mee te gaan als je hem zo weinig ziet en papa blijft meestal ongemakkelijk buiten staan, ook als ik hem uitnodig om binnen te komen.

Het zou de wisselmomenten makkelijker maken als hij even de tijd zou nemen, maar dat gelooft hij niet. Ik krijg dan berichten dat hij niet meer voor mij komt, maar alleen nog voor de kinderen. Dat ik dat moet accepteren. Ik heb geen idee wat hij (of zij) denkt, maar ik weet wel beter en moet er soms zelfs een beetje om lachen. Al is het natuurlijk helemaal niet grappig. 

Ik zie het verkeerd gaan en ik kan er niks aan doen. 

Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding. 

Lees ook de andere blogs van Vera.