In mijn eerste blog voor nieuwestap.nl heb ik uitgelegd hoe hechting van een kindje aan zijn ouders werkt. Vaders en moeders zijn net zo belangrijk voor het welzijn van kinderen, maar er is een verschil tussen de wijze waarop een kind zich hecht aan de vader en aan de moeder. In mijn vorige blog heb ik het gehad over de hechting tussen vader en baby. Wat doet het met een moeder als er in de beginjaren een scheiding plaatsvindt en je je baby of dreumes niet altijd bij je kunt hebben? Welke angsten en zorgen kunnen de kop op steken?**
Je mist je baby
Hoe je het ook wendt of keert, door een scheiding (of wanneer je nooit met de vader van je kindje hebt samengewoond) ga je eerder tijd zonder je kindje moeten doorbrengen dan je zou willen. Je gaat je kind missen en het voelt vooral voor een moeder in het begin heel onnatuurlijk om fysiek gescheiden te worden van je baby. De lichamelijke connectie is sterk en daar hoort niet bij dat je kindje langere tijd niet bij je in de buurt is. Als je je baby in het eerste levensjaar versneld los moet laten veroorzaakt dat stress.
Hechtingsstoornis
Ik hoor regelmatig van jonge moeders, dat het helemaal niet de bedoeling is om de baby weg te houden van de vader, dat ze willen dat hun kind een vader heeft, maar dat ze tijd nodig hebben om los te kunnen laten. De tijd zonder baby moet voor de meeste moeders langzaam opgebouwd worden. Het vertrouwen moet groeien dat baby het aankan zonder haar en dat de hechting niet verstoord wordt doordat ze van elkaar gescheiden zijn. Als een kind ouder wordt, wordt loslaten gemakkelijker.
Doe ik het wel goed?
Als moeder wil je alles zo goed en verantwoord mogelijk doen, misschien wel perfect. Overal is er informatie te vinden over wat baby’s nodig hebben en wat je moet doen om een gelukkig en evenwichtig kind groot te brengen. Die informatie is fijn, maar kan je onzekerheid ook juist versterken. Een scheiding hoort namelijk niet in dat perfecte plaatje en je kunt het gevoel hebben dat je hebt gefaald. Je maakt je zorgen of het wel goed zal gaan met je kindje. Al die onzekerheid versterkt de natuurlijke neiging van moeders om de controle te willen houden. Controle, omdat ze van mening zijn dat ze zelf het beste weten wat hun kind nodig heeft.
De wisselwerking tussen baby en moeder
Een baby reageert sterk op de sfeer in huis en op de gemoedstoestand van de moeder. Als je niet goed in je vel zit en je hebt teveel stress, kun je je daarover schuldig gaan voelen. Dat veroorzaakt weer meer onrust en moeder en baby kunnen in een negatieve wisselwerking belanden. Het is dus belangrijk dat moeder en baby zoveel mogelijk rust hebben.
Negatieve spiraal
Als vaders dan ook nog vanuit hun angst om hun kind te verliezen uitgebreide omgang gaan eisen, werkt dat vaak averechts op de moeder. Moeders voelen zich daar dan weer slecht bij vanwege de fysieke connectie met hun baby en omdat ze bang zijn dat de vaders minder goed in staat zijn om de behoeften van de baby te herkennen. Zij kunnen de baby moeilijk loslaten, raken gestrest en samen belanden de ouders dan in een negatieve spiraal. Als het mogelijk is om rust te krijgen over de omgang van de baby met de vader, in ieder geval in het eerste jaar, is er op termijn vaak meer mogelijk. Dan kunnen veel moeders makkelijker meewerken.
** Ik ga hier voor het gemak uit van een hetero stel: de biologische ouders die allebei in het leven van het kind zijn. Mijn excuses voor alle andere vormen van ouderschap. Natuurlijk kunnen ook andere verzorgers de ouderrol overnemen, 2 vaders, 2 moeders, een ander familielid of zelfs vreemden, maar het verhaal over identiteit blijft hetzelfde.
Marianne Laarakker
Lees ook de andere blogs van Marianne.
REAGEER OP DEZE BLOG