We kunnen er niet meer omheen… De vakantie is nu echt voorbij! Maar wat hebben we genoten en wat is alles goed gegaan met de kids, de exen èn de nieuwe liefdes. Het was een uitkomst dat de kinderen opgehaald werden op ons vakantieadres. Wat scheelde dat enorm veel stress!
Nadat ik een heerlijk tijd samen met de kinderen had gehad, kwam mijn ex-wederhelft met zijn nieuwe liefde Tess en Jip ophalen in Spanje. Jip lag letterlijk nog in het zwembad toen papa arriveerde. Na een gezamenlijke lunch stapten de kids in hun korte broek en vervolgens in de auto van papa… Wat een verademing dat het op deze manier geregeld kon worden. Rustige kinderen, rustige ex èn een rustig afscheid! Idealer kan het plaatje volgens mij niet zijn.
Hoezeer ik de kinderen vorig jaar tijdens de ‘papa periode’ miste, des te meer kon ik dit keer genieten van nog een fijne vakantieweek met M. Want aansluitend aan de vakantie met de kinderen, kwam mijn nieuwe liefde naar Spanje voor een romantisch weekje samen. Na 10 dagen pizza, burgers, pasta en pannenkoeken… waren de zwoele avonden met goede wijn en culinair voedsel een aangename afwisseling. Je op je 40e weer even 25 voelen is best fijn!
Maar ook die vakantie lijkt al een eeuwigheid geleden. We zitten weer volop in het normale ritme. Gelukkig schijnt de zon nog met grote regelmaat, zodat we het vakantiegevoel nog een beetje kunnen vasthouden… Met die gedachte hebben M. en ik afgelopen weekend weer een volgende stap gemaakt. Samen met zijn èn mijn kinderen hebben we een weekendje in Amsterdam doorgebracht.
Leuk, maar ook ontzettend spannend… Want we hadden natuurlijk wel een voorgevoel dat het gezellig zou worden. Maar er kan tijdens zo’n weekend en bij een eerste kennismaking van de kinderen, ook heel veel mis gaan! Gelukkig was er direct een klik tussen alle kids. Een pak van mijn hart! En dat van M… want stiekem hadden we alle doemscenario’s al doorlopen. Laat een relatie nog maar eens slagen als de kinderen elkaar niet kunnen luchten of zien, of als de kinderen de nieuwe partner van hun ouder maar niks vinden!
Natuurlijk weten zowel M. als ik dat we er nog lang niet zijn en dat er nog van alles in de ‘nieuwe situatie’ kan veranderen. Maar het begin en de eerste indruk waren goed, dus laat dat alsjeblieft een voorteken zijn. We hebben 2 dagen enorm met elkaar gelachen en lachen schept al snel een band. Op zaterdag hadden we een gids geboekt voor een fietstochtje door Amsterdam. Ook al denk je toch in een redelijke grote stad te wonen. Fietsen met kinderen in hartje Amsterdam, blijft een uitdaging.
Wat ook een uitdaging was, was onze gids Paul… Paul was van het kaliber: ik doe dit werk puur omdat ik er wat geld mee verdien, maar leuk vind ik het absoluut niet! Ons ideaalplaatje van fietsen in het zonnetje en ondertussen allerlei leuke informatie te horen krijgen, ging dus mooi niet op. Paul fietste continu minstens 10 meter voor ons… en Paul fietste vooral heel erg hard! Met de tong op onze schoenen konden we hem met moeite bijhouden. En op het moment dat we eindelijk weer op hetzelfde level fietsten, vertelde hij razendsnel wat we allemaal hadden ‘moeten’ zien. Net alsof ik tijdens het opletten, de kids bij elkaar houden èn ontwijken van fietsers, voetgangers en auto’s nog enigszins het vermogen heb om ook nog om me heen te kijken!!
Na afloop van de tocht hebben we gids Paul beleefd bedankt, maar zijn verzoek om een tip mooi genegeerd… Het leek bijna wel een opname voor candid camera! Gelachen hebben we achteraf zeker. Bijna een kwartier lang hadden we allemaal ontzettend de slappe lach… Een betere manier om elkaar te leren kennen, konden we vooraf niet bedenken. Dus Paul, toch nog een beetje bedankt!
REAGEER OP DEZE BLOG