‘Ik wil eigenlijk niet naar papa vandaag’…. Dat waren de woorden van Jip na een gezellig paasontbijtje en het zoeken van 10 gekleurde eitjes! Op 1e Paasdag zaten we al vroeg met z’n drietjes aan tafel. Tess was helemaal losgegaan. Knapperige broodjes, hardgekookte eitjes, eierkoeken, croissantjes, krentenbollen, sapjes, kopjes thee en al dit lekkers op een vrolijk gedekte tafel.
Ik wil niet naar papa
Nadat de kids met veel hilariteit de verstopte paaseieren éindelijk hadden gevonden, was het tijd voor een douche en het aantrekken van – de met zorg uitgezochte – kleding. We hadden er vooraf uitgebreid over gesproken… Tess en Jip zouden het paasweekend bij hun vader en zijn nieuwe liefde doorbrengen. Op het moment dat we dit afspraken, hadden ze er beiden enorm veel zin in!
Des te groter was mijn verbazing dan ook, dat Jip ineens heel stellig zei dat hij niet naar papa wilde! Mijn ex-wederhelft en ik hebben altijd gezegd dat de kinderen nooit, maar dan ook echt nóóit, tegen hun zin naar de andere ouder hoeven te gaan. Daar zouden wij op een volwassen manier mee omgaan en we zouden altijd de mening van de kinderen respecteren…
Waar doe ik goed aan?
Maar daar zat ik dan! Ik wist dat er in het andere huis ook heel veel voorbereidingen waren getroffen en ik wist dat mijn ex-wederhelft met smart op de kinderen zat te wachten. Jeetje, wanneer doe je het in dit geval goed? Daarom heb ik eerst maar eens aan Jip gevraagd waarom hij niet naar papa wilde gaan. Is er een speciale reden, voel je je niet lekker, of heb je gewoon geen zin? Allemaal vragen die volmondig met ‘nee’ werden beantwoord.
Maar kun je dan aangeven waarom je nu ineens niet meer naar papa wilt gaan Jippemans? En toen zag ik een lichte aarzeling… Hij vond het best wel leuk om naar papa te gaan. En hij vond de dingen die ze zouden gaan doen eigenlijk heel erg leuk. Maar… Maar wat, Jip?! Maar ik wil jou niet alleen laten mama!!
En dan breekt letterlijk je hart. Als een ventje van 8 jaar zich bezighoudt met de vraag of hij mama wel alleen kan laten, dan voelt het toch een beetje als falen. Falen dat je de kinderen in deze positie hebt gebracht en falen dat het niet gelukt is het veilige nest in tact te houden! Op dergelijke momenten snak ik echt naar chocolade… Wat een geluk dat het Pasen is!!
Iris is een gescheiden moeder van een jongen en een meisje. Ze heeft de eerste periode na haar echtscheiding een dagboek voor ons bijgehouden. Daarin kunnen wij lezen hoe zij, met vallen en opstaan, probeert om de draad weer op te pakken. Iris is dat inmiddels gelukt. Haar belevenissen uit haar beginperiode zijn voor veel mensen herkenbaar.
Lees ook de andere blogs van Iris.
Antoinette - 17 apr 2017
Iris, ik snap dat je hart breekt. Maar probeer eens om te denken. Het niet zien als falen, maar dat door jullie opvoeding ook een mannetje zoveel empathie heeft meegekregen dat hij niet alleen aan zichzelf denkt en de leuke dingen bij papa, maar ook aan z'n mama. Hartstikke trots zijn op zo'n lieverd! Als je hem op zo'n moment kan verzekeren dat mama ook gezellige dingen gaat doen, kan hij vast onbezorgd naar z'n papa.
Amsterdam - Brabant - 17 apr 2017
Antoinette , ik begrijp dat je iris een hart onder de riem wil steken en haar probeert te laten omdenken , dat haar zoon veel empathie heeft . Maar geloof mij : elk kind heeft empathie en loyaliteit naar beide ouders , hoe erg ook 1 van de 2 ouders zich gedragen heeft , kinderen zullen ten alle tijde aan beide ouders loyaal blijven . Je kan het ook anders bekijken : waarom mag iris geen verdriet hebben dat haar zoon liever niet naar papa wil omdat hij het zo zielig voor mama vind ? Waarom mag die pijn bij de vader of de moeder er niet zijn ? Eerlijk gezegd vind ik dat iris het heel goed verwoord , zij ziet het als falen , maar vooral ziet ze een verdrietige zoon die geen van beide ouders pijn wil doen , en dat is een verdriet en emotie die er gewoon mag zijn , want in feite hebben de ouders ook gewoon gefaald , bij elke scheiding waarbij kinderen betrokken zijn hebben ouders gefaald . Daar valt niet onderuit te komen , en kinderen + ouders mogen daar gewoon veel verdriet om hebben , omdenken en negeren emoties word al zoveel gedaan in de huidige maatschappij . Verdriet hoort er gewoon bij , hoe pijnlijk ook voor alle betrokken partijen .