Wat vliegt de tijd, het is alweer tien jaar geleden dat ik gescheiden ben. Ruim acht jaar geleden begon ik hierover te bloggen op deze site. En wat is er veel gebeurd en vooral positief veranderd voor mij. In 2017/2018 schreef ik vooral over alle ellende die ik mee maakte in mijn huwelijk en tijdens/na de scheiding van mijn man met autisme. Nu kan ik gelukkig vertellen dat we er allemaal op vooruit gegaan zijn. De kinderen, mijn ex en ik ook en dat geeft moed toch?
Ik heb er hard voor gewerkt
Het ging uiteraard niet vanzelf en ik heb er hard voor moeten werken. Maar door de kinderen te blijven stimuleren naar hun vader te gaan, ze uit te leggen dat het bij papa anders is en vooral waarom, maar dat hij ook ontzettend veel van ze houdt, door mijn ex steeds te informeren over wat de kinderen nodig hadden, kwam er een omgangsregeling op gang, waarbij de kinderen een weekeind in de maand en de halve vakanties naar hun vader gaan en een waardevolle relatie met hun vader opbouwen.
Een scheiding kan ook iets goeds opleveren
Er is een zeer goede en werkbare relatie ontstaan tussen mij en mijn ex, waarbij de kinderen krijgen wat ze nodig hebben. Hierdoor heb ik inmiddels mijn rust en kan ik een weekeind per maand echt even voor mijzelf hebben, zonder me zorgen te maken over de kinderen. Een flinke investering in energie en mezelf wegcijferen, maar dit kwam uiteindelijk mij, mijn kinderen en mijn ex ten goede. Echt, er is hoop. Een scheiding kan ook zeker iets goeds opleveren.
Doordat we de omgangsregeling goed hadden opgebouwd en we als exen goed konden overleggen, konden we situaties in de afgelopen jaren samen aan gaan. Als er op school zorgen waren over de kinderen gingen we samen naar het oudergesprek en spraken samen met de kinderen hierover. Maar ook serieuzere situaties konden we hierdoor aan, terwijl ik wist dat er goed voor de kinderen gezorgd werd.
Toen werd ik ernstig ziek
Vorig jaar werd ik namelijk ernstig ziek. Ik kreeg borstkanker en met de behandelingen kreeg ik meerdere levensbedreigende complicaties, waarvoor ik meerdere keren langdurig in het ziekenhuis moest verblijven. In onze gescheiden situatie zorgde dat voor angsten en onzekerheden voor de kinderen en voor mij. Daar konden we als ouders samen voor de kinderen zorgen. De strijd die ik eerder heb geleverd in het vechten voor een goede omgangsregeling en sturen van mijn ex in wat de kinderen nodig hebben, heeft hier zeker zijn waarde dubbel en dwars opgeleverd.
Ook ontdekte ik dat mijn huwelijk en de scheiding mij psychisch echt heeft beschadigd. Er is sprake van PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) en een zelfbeeld-problematiek, volgens de diagnoses van de psycholoog. In de komende maanden doorsta ik hiervoor behandeling via die psycholoog. Ik hoop dat ik hierna weer open kan staan voor een nieuwe relatie.
Ik ben Cathy, 50 jaar. Moeder van een zoon (15) en een dochter (18). Tien jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. In mijn blogs schrijf ik meer over de strijd van de afgelopen jaren, mijn ziekte en onze oplossingen, mijn psychische schade en hoe ik daar mee aan de slag ben. Hoop hiermee taboes te kunnen doorbreken en mensen hoop te kunnen geven die in een uitzichtloze situatie zitten in een huwelijk of scheiding met een partner met autisme.
Lees ook alle andere blogs van Cathy.
REAGEER OP DEZE BLOG