Inhoud blog
Thuis
Bijna ieder’s drukke leven kwam tot een plotselinge stilstand toen de wereld in 2020 werd opgeschrikt door de uitbraak van Covid. In de UK werden snel ingrijpende maatregelen genomen, die zelfs doordrongen tot ons kleine dorpje aan de noordwestkust van Schotland. De school werd gesloten en bleef gesloten voor bijna een jaar. Van de ene op de andere dag waren de kinderen de hele dag thuis. Op het eiland waar ik werkte, werden de regels minder streng nageleefd.
Het werk lag twee weken stil, maar daarna kwam alles langzaam weer op gang, met behulp van mondkapjes en veel buiten werken. Voor mij betekende het volledig thuis werken. Ik had alleen een laptop nodig en ondanks dat de renovatie op een lager tempo doorging, stroomden de rekeningen nog steeds binnen. Er was meer dan genoeg werk voor de administratie.
Croft
Paul’s werk viel vrijwel geheel stil, want de vakantiewoningen bleven leeg en de eigenaren besloten ook geen onderhoud meer te plegen, als er geen uitzicht op inkomen uit de woningen was. Voor Paul was er financiële ondersteuning door de overheid en hij kon nu veel meer tijd doorbrengen op de croft.
Home schooling
Mijn leven werd een spagaat: aan de ene kant werd van mij verwacht dat ik thuis doorwerkte, aan de andere kant had ik twee verloren kinderen thuis. Home schooling was het nieuwe devies en in onze traditionele samenleving betekende dat automatisch een extra taak voor moeder. Voor een moeder zoals ik was dit een nieuw terrein om mijn best op te doen. We maakten dagelijks wandelingen met z’n drieën, ik downloadde lessen van het Internet, we deden natuurproefjes in de tuin. In eerste instantie schreef de regering voor dat iedereen maximaal een half uur naar buiten mocht, maar dat was een maatregel waar wij ons geen zorgen over hoefden te maken. Wij konden de hele dag buiten blijven en we ontmoetten geen mens. Die zomer was een van de zonnigste die we ooit hadden meegemaakt dus we brachten veel tijd door op de verlaten stranden.
Geen samenwerking
Ik had Paul gevraagd de kinderen vaker mee naar de croft te nemen en hen daar praktische vaardigheden te leren. Dieren verzorgen, groenten verbouwen, reparaties uitvoeren. Maar hij deed het niet. Ook als we met z’n vieren op de croft waren, om samen een project aan te pakken, betrok hij ons niet bij zijn werk. Het eindigde er altijd mee dat de kinderen en ik iets samen deden, terwijl Paul aan de andere kant van de croft alleen iets ging doen. Samenwerking, daadwerkelijk samen iets vorm geven, kwam niet bij hem op.
Acute stress
Ik leed onder acute stress in dat jaar. Naar mijn gevoel werd zo veel van mij verwacht: de kinderen leuk en boeiend les geven, thuis werken in hun gezelschap, ons gezinsleven zo normaal mogelijk voortzetten. Improviseren met koken en boodschappen doen toen de winkels leeg raakten. Ieders gezondheid nauwlettend in de gaten houden. Leven in tijden van angst en onzekerheid en onder grote druk en stress. Leven in dat kleine, kleine huisje waar voor mij geen plaats was om even te ontsnappen.
Geduld verliezen
Ik merkte dat ik steeds vaker mijn geduld verloor. Dat ik woedend uitviel als ik voor de zoveelste keer in mijn werk gestoord werd. Dat ik smeekte om in godsnaam een half uurtje ongestoord salarissen te kunnen berekenen. Tot mijn schok ontdekte ik een reservoir van woede in mij. Af en toe werd een gaatje in de wand geboord en golfde de woede en frustratie uit me, met een heel lelijk gezicht. Ik kende deze kant van mezelf niet. Ik wist niet dat ik tot zo veel vernietiging in staat was.
Overgang?
Er ontstond een vlijmscherpe, kolkende, woeste Frankie… die ’s nachts badend in het zweet wakker werd. Met gewrichtspijn, overgewicht, oververmoeidheid, meer blaasontstekingen en minder zin in seks… Met, op zijn zachtst gezegd, wisselende stemmingen. En met wegblijvende menstruaties. Kon het zijn dat de overgang begonnen was?
Frankie: geboren in Breda in 1970, gestudeerd aan de universiteit in Tilburg, waaronder 1 jaar in Glasgow. Toen is mijn liefde voor Schotland ontstaan. Gewerkt in Nederland tot en met 2005, toen geëmigreerd naar Schotland. Vriend opgedaan, 2 kinderen gekregen, daarna getrouwd. Twee culturen in 1 relatie. Vijftien jaar samen, 10 jaar getrouwd en toen geleidelijk uit elkaar gegaan. Woon nu samen met 2 pubers, we improviseren rondom de scheiding. Ik vertel vandaag over mijn scheiding in het buitenland.
REAGEER OP DEZE BLOG