Scheiden is verliezen. Scheiden is rouwverwerking. Soms krijg ik de vraag in hoeverre dat ook voor mij geldt. Hoewel de emotie best wel eens aanwezig is in mijn blog, is niet alles zichtbaar geweest. Soms omdat dit privé is, maar zeker ook omdat ik er niet nodeloos aan wil toegeven. Ik wilde graag dat acceptatie de basis geweest van mijn proces. Maar geloof me. Ook ik ben door het hele proces heen gegaan. Het proces was alleen veel langer dan ik in de blog kwijt kan. Maar goed, omdat het nu vakantie is, alsnog.
Mijn fase van ontkenning ligt wat verder in het verleden. Hoewel mijn ex en ik er prima in slaagden om de trein te laten blijven rijden, wilde ik meer samen zijn dan zij kon geven. Dat feit heeft een vrij lange periode bij me gesudderd. Het besef dat ze mij minder nodig had dan ik haar, groeide echter pas sterk toen ik op zoek ging naar het antwoord waarvoor ze me nu precies nodig had. Dat antwoord stond me niet aan en tijdens de periode van relatietherapie ben ik gaan beseffen dat ondanks alles en iedereen die een rol speelde in de verwijdering tussen mijn ex en ik, dat ik lang de grootste bron buiten beschouwing gelaten heb. Mijn ex zelf. Mensen houden nu eenmaal niet evenveel van elkaar, maar voor een huwelijk is wel een minimale hoeveelheid nodig. En mijn ex was al een tijdje onder de streep beland. Maar ook voor haar was toegeven een hele klus.
De relatietherapie was als middel om bij elkaar te blijven – achteraf bezien – kansloos. Maar wel zeer nuttig om onszelf in toom te houden. Dit ondanks de neiging om stiekem toch ook wel degelijk de schuld bij de ander te zoeken. Mijn geluk hierbij was wel dat mijn omgeving niet zo maar met me mee praatte. Mijn zus was wel een bliksemafleider waar ik stoom kon afblazen, maar daagde me ook uit. Dat heb je wel nodig. Anderen confronteerden me meer met eigen gedrag. Niet zo zeer kritiek, maar meer in de trend van loslaten. Hoe dat bij mijn ex gegaan is, kom ik nooit achter. Maar omdat ik voor sommigen de duivel geworden ben, kan ik het wel raden.
Het onderhandelen en vechten werd begeleid door de mediator. Het vechten slaat daarin meer op ons beider inzet om de kinderen zo veel mogelijk te ontzien. Dat is wel een sterke fundering gebleken om het proces tot een goed einde te brengen. Mijn ex en ik hebben gewoon onze conflicten gehad tijdens de gesprekken met de mediator. Zeker toen de belangen uiteen liepen en de levenspaden niet meer synchroon liepen. Scheiden levert daarom altijd twee verliezers op en dat is en blijft een goede bodem voor strijd. Het hoe en waarom van deze conflicten hebben geen betekenis meer na de scheiding. Dan besef je niet als je bezig bent. Dat ervaar je na een periode van onderlinge vrede.
Het verlies aanvaarden en je verlies nemen leidt tot een grote dip. Onvermijdelijk en ook bij mij. Maar een depressie wil ik het niet noemen. Het lijdzaam toezien dat de wegen tergend langzaam definitief gingen scheiden, ging me niet in de koude kleren zitten. Maar de basis voor deze periode heb ik voor een groot deel al gelegd in de voorgaande periode toen ik moest accepteren dat mijn huwelijk al langer uit balans was. Ondanks dat ik nu blij ben dat we elkaar niets aangedaan hebben, was dat toen juist erg vervelend. Er was niets wat ik kon repareren. Er was geen handleiding voor me. Mijn ex had ook geen antwoorden voor me. Accepteren was de enige overgebleven weg. Ik las net nog even dat drugs en alcohol in deze fase een optie is. Helaas heb ik dat aan mij voorbij laten gaan.
Het aanvaarden was de lastigste voor me. Met name omdat die in golven kwam. Ik heb jarenlang geprobeerd om een nieuwe definitie van mijn huwelijk te formuleren en te accepteren. Dat was echter niet het probleem. Het probleem was dat er twee mensen nodig zijn voor een huwelijk. Mijn nieuwe relatie heeft de aanvaarding niet zo zeer versneld, maar wel mij doen overtuigen dat de ingeslagen weg de beste is. Mijn leven is niet zozeer makkelijker geworden. Maar de elementen die in mijn huwelijk ontbraken, zijn nu wel aanwezig. Doordat ik nu vind wat ik zoek in een relatie, kan ik aanvaarden dat het huwelijk wat ik had niet goed was.
En met de berusting komt het besef dat met de minder goede dingen ook de goede dingen op het spel stonden. mijn ex en ik zijn erin geslaagd om veel van de goede dingen te bewaren. We hoeven niet meer te proberen om het gezellig te houden, dat gaat nu vanzelf. Meestal gaat dit niet zo. Zeker als je elkaar iets aangedaan hebt, zoals vreemdgaan e.d. Het wil namelijk niet zeggen dat in je nieuwe situatie of relatie deze goede zaken weer aanwezig zijn. Iedereen is immers anders. Elke relatie is uniek. Ik ben blij dat ik hier geen last van heb. Ik heb medelijden voor de anderen. En met p-te-p de hoofdprijs van dit decennium gewonnen.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden man en alleenstaande vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG