Scheiden is niet leuk. En zeker niet makkelijk. Al helemaal niet de “gemakkelijkste” weg. Iets wat vaak gezegd wordt: dat iedereen zomaar gaat scheiden. De stap nemen om te scheiden is er volgens mij niet zomaar één, voor niemand. Uitzonderingen daargelaten. En voor een voldongen feit staan, is ook niet echt een pretje. Maar een scheiding is zeker niet alleen maar kommer en kwel.
Hoewel ik mezelf in die eerste periode vaak afgevraagd heb wat ik toch verkeerd had gedaan, en wat ik anders had kunnen doen, kwam ik er al denkende achter dat het zo niet werkt. Ik ben niet alleen in een relatie. Dat ik dingen niet goed (niet handig misschien) heb aangepakt, dat is mij nu duidelijk. Het woordje “nee” heb ik absoluut aan mijn woordenboek moeten toevoegen. Grenzen aangeven heb ik moeten leren. En dat allemaal leren lukt me zoveel beter als ik niet in een relatie zit. Pas in rust, wordt troebel water helder. Oftewel: was ik niet gescheiden, dan was ik me niet bewust geworden van mijn patroon en dan had ik die zaken niet aan kunnen pakken.
Voor ik een relatie had, was ik een sterke en zelfstandige (jonge) vrouw, niet te bang om ergens alleen op af te stappen. Dat is in die relatie kennelijk een vrouw geworden die geen beslissing neemt zonder de ander. Na de scheiding mocht ik kleine en grote beslissingen weer zelf nemen. Moest ik zelfs beslissingen nemen. En al doende, groeide mijn zelfvertrouwen. Ik leerde weer terug bij mezelf te komen. Ik leerde weer wat ik zelf eigenlijk leuk vond. Ik weet nog één van de eerste keren dat ik boodschappen ging doen toen mijn ex net verhuisd was. Na een paar gangen in de supermarkt keek ik eens in mijn karretje, om te beseffen dat daarin niks lag wat ik zelf lekker vond. Ik heb alles terug in de schappen gelegd en ben daarna mijn smaak weer gaan ontdekken.
In de jaren die volgden ben ik zo door het leven gegaan. Proeven van het leven. Dat betekent dat ik stapavonden had tot in de vroege uurtjes. Dat betekent dat ik naar Dancefeesten ging en dat ik overal nieuwe mensen leerde kennen. Eigenlijk stond ik vanaf toen gewoon veel meer open voor de wereld om mij heen. Zelfs veel meer dan ik voor het begin van de relatie stond. Zo spannend en nieuw als alles was in die eerste jaren is het niet meer. En dat hoeft ook niet meer. Ik zit nu in weer in een andere fase. Een fase van rust, maar ook één van meer ruimte.
Mijn rol als moeder is toch anders als alleenstaande. Natuurlijk zijn alle zorgen heel vermoeiend. Als het niet goed gaat met de kinderen en je kunt dat niet bespreken, dan wordt alles nogal snel groot. Groter dan het probleem wellicht is. Zelfs mijlpalen, leuke mijlpalen, beleef ik nu heel anders dan toen ik nog getrouwd was. In die zin is het leven eenzamer. Maar ik heb met mijn kinderen zo’n leuke band, zoveel dieper en intenser dan voorheen. Waarschijnlijk omdat ik nu veel bewuster moeder. De dagen dat ze bij mij zijn, wil ik er zijn, contact maken, weten wat ze bezig houdt. Nu ze wat ouder zijn, wordt dat wel een ander contact. Zoals elke ouder van puberkinderen zal merken.
REAGEER OP DEZE BLOG