Ik ben gelukkig als jij het bent………
‘Als hij maar gelukkig is’, schreef Robin Norwood in de jaren 80. En er zijn nog steeds heel wat vrouwen die denken dat zij de enigen zijn die ‘alles geven’ in een relatie en ‘niets’ terugkrijgen.
Als ik met mensen in mijn praktijk in gesprek ga, blijkt dat mannen net zo vaak offers brengen omwille van de liefde. Soms wordt het door de ontvanger niet als zodanig ervaren, maar dat is wat anders. In de meeste gevallen wordt bij nader onderzoek niet aangepast of opgeofferd omwille van de liefde, maar om afwijzing of verlating te voorkomen. Dus al dat ‘opgeoffer’, waar je je misschien zo voor op de borst slaat, is niets anders dan eigenbelang. Het tegenstrijdige is dat de onuitgesproken opoffering omwille van ‘liefde’, vaak leidt tot dat waar je zo bang voor bent, verlating of afwijzing.
Uitgebuit?
Pieter (nu 53 jaar) had al vanaf jonge leeftijd een relatie met Annemarie. In het begin was ze bleu en bang om zich te ontwikkelen. Hij stond haar bij, stimuleerde haar en ze kwam tot bloei. Hij genoot ervan. Ze kregen kinderen en leiden een gewoon gezinsleven. Haar ‘mindere puntjes’ nam hij voor lief. Ze kon bijvoorbeeld niet met geld omgaan en gaf zodoende veel meer uit dan hij, terwijl hij het meeste geld binnenbracht en er van hield om te sparen. Acht jaar geleden, na 27 jaar samenleven, vertelde Annemarie aan Pieter dat ze op vrouwen viel. Pieter slikte. Zij vonden het niet nodig om om die reden een punt achter hun relatie te zetten. Maar een jaar geleden werd Annemarie verliefd en vroeg ze zelf een scheiding aan. En, omdat dat zo gaat met scheidingen, als je in gemeenschap van goederen bent getrouwd, is er voor Annemarie recht op alimentatie en op een gedeelte van het spaargeld en de woning. Pieter voelt zich ‘genaaid’, hij is woedend; zij gaat weg, heeft altijd veel te veel van zijn geld opgemaakt en nu moet ze ook nog eens de helft van zijn geld krijgen. Ergens heeft hij de wens om zijn woede te overstijgen, maar het lukt hem niet zonder hulp.
Het wordt Pieter duidelijk dat deze woede, voort is gekomen uit jarenlang geven, aanpassen, slikken en inleveren. En dat al dat geven, aanpassen, slikken en inleveren niet heeft geleid tot het gewenste resultaat, namelijk dat Annemarie voor wie hij dat allemaal over heeft gehad, hem nooit zou verlaten en hem niet ‘onheus’ zou behandelen.
Je behoeftes uiten
Als je geeft, aanpast, slikt of inlevert, met de verwachting dat de ander hetzelfde voor jou zal doen, als het erop aankomt, dan heeft de ander een rekening te vereffenen, waarvan hij of zij niet op de hoogte is. Het is belangrijk om je eigen angsten en verlangens of verwachtingen beter te leren kennen en ze ook op waarde te schatten. Willen dat de ander je nooit verlaat, kan zo’n verlangen zijn. Als je dat in het moment kunt voelen, dus precies op het moment dat je dat verlangt, dan kan je ook je eigen kwetsbaarheid voelen en je angst dat de ander je zal verlaten. We weten niet wat er in de toekomst gaat gebeuren, we kunnen verlangens hebben en behoeftes en we kunnen die uitspreken, zonder te eisen dat de ander ze vervult. Dat alleen al brengt je dichter bij elkaar. En daar doen we het toch eigenlijk voor.
Wilma Ferwerda
REAGEER OP DEZE BLOG