“Wat hebben jullie toch een harmonieuze scheiding…” merkt de haptonoom op tijdens een kennismakingsgesprek. Het overdondert me een beetje. Ik erken een zekere harmonie aan het begin van de scheiding en nu een drietal jaren later hebben we dit steeds beetje bij beetje opgebouwd. Ik denk zelfs dat we nu nader tot elkaar staan dan tijdens de laatste jaren vóór onze scheiding. Mijn eerste reactie is ingezet doordat ik harmonie met vreedzaam verwar. Ook mijn scheiding was echt niet leuk te noemen. Maar als ik harmonie met onze zoektocht naar evenwicht vertaal, dan klopt het beter.
Gescheiden ouders met een gezamenlijke zorg
Mijn ex en ik staan nu meer naast elkaar. Maar wel met de kinderen als keten aan elkaar. En ook nu zitten we als gescheiden ouders samen in de context van één van onze kinderen. De relatie tussen Natalya (6 jaar inmiddels) en haar moeder verloopt nog niet echt vlekkeloos. En dan druk ik me erg zacht uit. De goede wil is er echt wel bij beiden, maar het lukt niet om de emoties in bedwang te houden. Wederzijdse woede wordt vaak ontlokt, met een gebrek aan harmonie als gevolg. En niet omdat ze elkaar niet aardig vinden of omdat ze het leuk vinden om ruzie te hebben. Natalya heeft een brokje woede in haar onderbuik. Die heeft ze gekregen vanaf baby af aan. Haar leven was een gevecht tegen de wereld die veel te druk en pijnlijk was.
En waar ik met moeite en openheid er wel in slaag om ons Natalya rustig te krijgen, weet onze lieve kleine meid bij mijn ex wel op de verkeerde knoppen te drukken. Ongepast claimend gedrag is het gevolg. Mijn ex geeft signalen af, die ik zo goed mogelijk probeer in te vullen. Maar dat is lastig omdat Natalya het vervelende gedrag dus bijna niet bij mij vertoont. Alleen als Natalya denkt dat we het niet merken betrappen we haar en sturen haar bij. En op school herkennen ze het beeld ook niet. Maar die verwijzen terecht wel door richting de jeugd GGD. Maar of dat meteen een succes is?
Hulp?
De hedendaagse maatschappij wordt immers gedreven door kosten. Het eerst merken we het in het grote verloop van hulpverleners. Een drietal in het eerste half jaar. Een andere constatering is dat afspraken alleen geldig zijn tot de volgende afspraak. Behandelingen beperken zich tot lichtzinnige onderzoeken of we niet meer structuur moeten bieden en of we Natalya wel serieus genoeg nemen. Ook krijg ik het advies om mijn ex te gaan coachen in hoe ze met ‘mijn’ kinderen om moet gaan. Ik weiger dit omdat omdat ik aan de ene kant de problemen zelf niet heb en dus geen tips heb. Aan de andere kant ben ik gescheiden en dat betekent dat we evenwicht moeten bewaren. En een meester-leerling relatie zit er voor ons dus niet in.
Er worden vervolgens wel constateringen gedaan over de intelligentie van Natalya en er wordt een cursus geopperd. Mijn verloofde mag dan weer niet mee, omdat dit te duur is. Het hele idee blijkt te duur, want twee weken later is alles weer anders. Allerlei trucjes moet mijn ex gaan doen. Zonder een duidelijk beeld over wat ze willen bereiken en zonder een duidelijk aan mij doorgegeven diagnose. Die hebben ze feitelijk ook niet. Mijn ex doet alles goed, maar toch moet het anders. Ik kan weinig anders doen dan afwachten.
Haptonoom
En zo zitten we bij de haptonoom en spreek ik mijn zorgvraag uit. Ik zou Natalya wensen dat ze minder last heeft van haar innerlijke woede en dat ze een manier vindt om over de oorzaak te praten. Met wie maakt me niet uit. Bij mij krijgt ze alle ruimte om zichzelf te zijn, zonder geweld te doen aan haar rol in mijn gezin. Ik ben blij dat we een volgende stap gevonden hebben en hoop nu meer te weten te komen. Maar vooral ben ik blij dat mijn ex dit keer de volgende stap gevonden heeft. Goed voor ons evenwicht dat niet alle oplossingen van mij moeten komen.
Daniel is in 2013 gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april verschenen en verkrijgbaar bij de betere boekhandel.
REAGEER OP DEZE BLOG