Wat een periode.. Mentaal is er bij mij weer een hele hoop gebeurd, hoewel dat naar de buitenwereld niet zo zeer zichtbaar is geweest. Er zijn wel hele grote stappen genomen, zowel figuurlijk als letterlijk. Mentaal is het voor mij erg intensief geweest, waardoor ik af en toe echt moeite had om dingen op papier te zetten en ze goed te verwoorden.
Zo weinig mensen nemen de moeite
Werkloos raken, merken hoeveel (nou ja, hoe weinig) mensen de moeite hebben genomen om voor Sean’s verjaardag langs te komen en daarna ook voor Eowyn’s verjaardag, maar ook hoe weinig mensen eigenlijk de moeite nemen om contact te behouden. Dat heeft voor mij echt de ogen geopend nu en ik ben toch flink geschrokken van hoeveel mensen zonder reden niet kwamen of ineens zomaar geen contact meer hebben. Dat belooft wat wanneer ik binnenkort mijn verjaardag ga vieren, voor het eerst in twee jaar. Ook werd ik af en toe heel emotioneel van alles verwerken, van de scheiding tot wat andere ingrijpende gebeurtenissen van veel eerder.
Kleine jongen worden groot…
Ondertussen is het nu begin 2017, in mijn vorige blog zat ik nog bij de grote vakantie. Maar omdat ik zoveel moeite heb gehad om deze blog te schrijven, is de tijd voorbij gevlogen. Sean heeft wel een leuke verjaardag gehad en na de vakantie begonnen op de grote school, zoals hij het zelf zegt. Zijn eerste schooldag was zo mooi. Ik moest hem naar de klas brengen, mama moest bij de eerste bel weg, papa moest blijven tot de tweede bel. Zo is mijn grote kleine jongen echt gegroeid, maar toen ik hem bekeek op het schoolplein, was het weer even een heel klein jochie, gespannen maar ook opgewonden. Ondertussen zit hij al een half jaar op school en gaat het best goed, hoewel hij snel afgeleid is en ook graag zijn eigen ding doet. Hmm.. toen het mij werd gezegd, had ik eerst het idee: Huh, heb je soms mijn oude rapport gevonden? Ow, heb je het over Sean?
Zou hij soms een zoontje van mij zijn? Haha. Maar elke vrijdag komen ze weer bij mij en dan heeft Sean weer grote verhalen over school, maar altijd weer die grote dikke knuffel. Als ik ze kom ophalen bij zijn school, weet de hele omgeving wel dat papa Sean komt ophalen. Zou hij soms blij zijn dat hij papa weer ziet?
Kleine meisjes ook…
Eowyn gaf ondertussen duidelijk toe te zijn aan een ander bed. Wanneer ze wakker werd, probeerde ze uit haar ledikantje te klimmen. Mevrouw is voor de duvel niet bang. Sinds kort heeft ze het oude bed van grote broer Sean gekregen. Heel raar, om zo je kleine meidje ineens in zo een groot bed te zien. Sean had al een halve kinderhoogslaper van de bekende blauwe winkel. Maar aan de andere kant, het brengt toch wel weer heel erg weer hoe zeer deze kleine meid alweer gegroeid is. Ze rent Sean heerlijk achterna, en vaak komt ze toch wel weer even naar me toe. En soms als je bezig bent met koken, of je kijkt heel even vlug wat op de computer ofzo.. Ineens voel je twee armpjes om je benen heen en wanneer je naar beneden kijkt, zie je haar heerlijke lachende koppie. Dat soort onverwachte knuffels zijn zo heerlijk.
Eowyn heeft nu dus Sean’s bed. Maar Sean slaapt natuurlijk niet op de grond. Voor hem heb ik een ander mooi bed gevonden. Eigenlijk ben ik zelf wel jaloers, ik had als kind ook wel zo een bed willen hebben. Hij heeft nu een half hoogslaper met glijbaan.. Wat was dat jochie blij.. De hele straat heeft kunnen meegenieten van zijn blijheid. De eerste nacht dat zij in hun nieuwe bedjes sliepen, was het bij Eowyn meteen goed, ze voelde zich als een vis in het water. Sean was wat drukker, maar ja.. een bed met glijbaan, dan ga je glijden tot je op de glijbaan in slaap valt he? Door alle gebeurtenissen is het verven van zijn kamer nog niet gebeurd, en dat is denk ik toch maar goed ook. Sean is nu weer wat ouder en naast Thomas heeft hij nu nieuwe interesses. Hij had het over jodert en dart veter.. Eeuwige roem wie doorheeft wie Sean ermee bedoelt hahaha.
Stil met kerst
Zo met alles is het jaar voorbij gegaan. Heerlijk om de kinderen zo te zien groeien en ontwikkelen, en je steentje eraan bij te dragen. Maar tegen het eind van het jaar was het voor mij wel heel raar. Sinterklaas vierde ik al de dag voor het echt pakjesavond was, omdat Sean en Eowyn op pakjesavond zelf bij Conny waren. En met kerst zelf waren de kinderen niet bij mij, dus vierde ik kerst het weekend ervoor. Ze hebben genoten van alle aandacht en cadeaus die ze hebben gekregen. Het was wel erg stil met de kerst, voor het eerst in 10 jaar heb ik het zonder partner of kinderen gevierd. Gelukkig heb ik het wel erg gezellig gehad met mijn moeder. Daarentegen had ik de kinderen wel voor oud en nieuw. We hebben er een heel leuk oudejaarsdag van gemaakt, alleen toen ik ze wakker wilde maken voor het vuurwerk, kreeg ik ze niet wakker. Ze waren zo kapot van alles. Vorig jaar hadden Conny en ik het andersom, dus eerlijk is eerlijk, dat wel. Volgende kerst zal ik de kinderen meer hebben, dat word genieten met hun. Ik kan niet wachten, hoewel, dat zou wel betekenen dat er weer een jaar voorbij is. Wie weet hoe alles dan is?
Iain, 35 jarige alleenstaande, gescheiden vader. Na de scheiding co-ouder van een zoontje en dochter. ‘Ik schrijf nu om mijn ervaringen te verwerken en om mijn (positieve) ervaringen te delen met anderen, over hoe ik de scheiding ervaar en mijn leven als alleenstaande papa tijdens en na de echtscheiding’.
REAGEER OP DEZE BLOG