Blog van Elisa: “de nieuwe vriendin van mijn ex”.

Wij gingen het anders doen; scheiden. Ik was volledig overtuigd, al was er echt wel een stemmetje dat de hele tijd zei ‘waarom zou dit wel goed gaan?’. Ik ergerde me dood aan de mensen die zeiden “nu ja, maar wacht maar totdat er anderen in het spel komen, dan gaat dat niet meer”. Akelige mensen vond ik dat. Die mij niet geloofden. Nu weet ik beter. Het waren die mensen die minder naïef in het leven stonden, dan ik. Zoals zo vaak…

En nu zijn we ruim 2 jaar na datum dat ik uitsprak te willen scheiden.  2 jaar… Hij inmiddels al ruim een jaar een nieuwe relatie. En ikzelf net in een relatie. En het klopt. Het klopt dat er veel veranderd door de nieuwe partner. Met name bij mijn ex.

Ruggengraat

Mijn ex was in onze relatie al altijd degene die geen ‘ruggengraat’ had. Nooit mans genoeg om te staan voor wat hij vond. Nooit mans genoeg om zijn gezin te beschermen. Uiteindelijk was het híj die achter míj ging staan en er zo altijd voor zorgde dat ik uit de bus kwam als het lastige mens en hij als ‘de arme kerel die wat te verduren heeft met dat lastige mens’. Meer dan eens waren het zijn ouders die punt ter discussie waren in onze relatie en het daaropvolgende huwelijk. Ze kwamen vaak te pas en onpas binnen en toen we ouder werden vond ik dat steeds minder fijn. Of feestdagen die al beslist waren en wij moesten gehoor geven. Of toen op onze housewarming party door mijn schoonmoeder werd beslist dat háár poetsvrouw daarbij aanwezig diende te zijn… Ik gaf hem altijd aan wat me stoorde. Het werd altijd ruzie tussen hem en mij en uiteindelijk beloofde hij er zijn ouders op aan te spreken. Helaas deed hij dat niet zodat er vervelende situaties ontstonden. En ik uiteindelijk de hele housewarming van tafel heb geveegd en iedereen een briefje in de bus ontving dat het feest door omstandigheden niet kon doorgaan. Hij opgelucht; ik had het opgelost. Maar altijd kwam er weer iets nieuws. En logisch ook want híj had geen ruggengraat. Dus zijn ouders zagen mij als het lastige mens en ik hen. Terwijl er maar 1 constante factor was in het hele verhaal: mijn ex…

Op het laatst in ons huwelijk had ik amper nog contact met mijn schoonouders. En met mijn schoonzus had ik al zeker 1,5 jaar geen contact meer. Ik was in het begin enorm opgelucht dat ik na de scheiding van alles af was. In de eerste weken na onze scheiding waren dat natuurlijk de eerste steken die gezet werden. Het eerste weekend was er een vriendin van een vriendin die mijn dochters in bed had gelegd. En het tweede weekend dat ze bij hem waren was het de tante. Ex-schoonouders waren er iedere dag en hielpen hem veel als hij de kinderen had. Van onze beste vriend hoorde ik terug dat zijn moeder poetste, boodschappen deed, waste; ze waren duidelijk blij hun jongen weer terug te hebben. Lastig wijf eruit; kom maar lieverd, wij helpen je wel. Voor mij alleen maar bevestiging dat ik de juiste beslissing genomen had. Een opmerking van mijn vader is me altijd bijgebleven: ”je hebt drie kinderen. Twee echte en de ander is je man.” Helemaal waar… en die laatste bracht me alleen maar onrust. De kinderen accepteerden de opvoeding; hij schopte overal tegen aan.

De nieuwe vriendin van mijn ex

Enfin, uiteindelijk kwam er de vriendin, de nieuwe vriendin van mijn ex. Nu ruim een jaar geleden. De dochter van vrienden van de ouders van mijn ex. Plaatje compleet, dacht ik nog. Maar de nieuwe schoondochter bleek 12 jaar jonger. Slim. Als je dan voor een nieuw exemplaar gaat; dan liever ook een jonger model. Niks mis mee. En voor schoonouders natuurlijk ook handig; want jonger; dus kneedbaar. Niet dus… Alsof alles nog niet stekend genoeg was kwam op een goed moment mijn Luna met hét nieuws van het jaar naar me toe waardoor ik mezelf even moest knijpen en mijn ogen naar de hemel opsloeg en in mijn hoofd keihard uitschreeuwde “WHAT THE FUCK!?!?!” Luna zei namelijk “Mama, mama!! Weet je wie naast ons komt wonen?! Tante Ellen!!” Juist ja; dé tante… De zus van mijn ex-man. Verzin je toch gewoon niet?! Toen ik bijgekomen was van de schrik en het verhaal een paar keer verteld had aan mijn ouders en vrienden zei ik er grappend achteraan; “Ik heb Joop van den Ende gebeld of hij iets kon met mijn leven als verhaallijn maar hij zei dat geen mens het zou geloven!”. Optimistisch als ik ben liet ik alles maar over mij heen komen. Altijd overal het beste van proberen te maken. En ik ben toch ook wel licht bijgelovig als ik aan haar als buurvrouw dacht; het zal zijn redenen hebben en we zullen er wel duidelijkheid in krijgen…

Wordt vervolgd….

Ik ben Elisa, moeder van twee geweldige meisjes van 8 en 5 jaar. Na een lange relatie (en huwelijk) met mijn jeugdliefde besloot ik tot scheiden. We zouden in goede harmonie co-ouderschap gaan doen. Er waren nog geen nieuwe partners. Alles ging meer dan prima; totdat hij een relatie kreeg en ging samenwonen. Waar ik nooit in terecht wou komen zie ik voltrekken voor mijn ogen; machtstrijd over de rug van de meisjes. Een nachtmerrie. Ik wil niet vechten maar langzaamaan rest mij geen andere keuze.

Lees ook de andere blogs van Elisa.