Bowie heeft twijfel over de scheiding: heb ik er goed aan gedaan?

“Heb je je blog al online gezien”? M’n maatschappelijk werker was die ochtend bij me. Ik had hem behoorlijk in paniek geappt en gelukkig had hij tijd om te komen die ochtend. Even relativeren… dat gaat niet als je paniek hebt natuurlijk en hij kan dat als de beste. Relativeren. Ik zei zo vaak: ik zou echt jouw hoofd moeten hebben. 

Paniek

O ja, ik had een blog geschreven, het stond er echt op. Nee, ik was het helemaal vergeten door de verhuizing en het bijna meteen weer moeten werken. Al een keer de kindjes naar hun vader gebracht en al een paar dagen alleen geslapen. Waarom had ik zo’ n paniek? Door de nieuwe omgeving, het gehorige appartement? Door de vermoeidheid en ’n soort van kaakontsteking ofzo? Ik had die week nog zitten dubben “zal ik me ziekmelden of paracetamol slikken en gewoon gaan”. Ik koos het laatste. Dus met heel veel pijn gewerkt. Me goed gehouden en waarschijnlijk kwam het er nu uit. 

Ik lees mijn eigen blog

Ik las de blog door en moest erg huilen. Wat een verhaal ook. Maar ook een beetje trots op m’n stukje dat echt was geplaatst en op de lieve reacties. Maar het moment dat ik het opschreef kwam weer in mijn hoofd, de avond voor de verhuizing. Ik zat in de huiskamer me diep en diep ellendig te voelen… in het donker voor me uit te staren. Dit is dus dat diepe dal waar je doorheen gaat als je gaat scheiden. Niemand zegt je hoe diep dat dal is of hoe het aanvoelt. Dat kan natuurlijk niet want iedereen ervaart het heel anders. 

Trots

Ik las het stuk nog eens door. ” Zie je van hoe ver je komt”? zei mijn maatschappelijk werker (laat ik hem Adri noemen voor het gemak), je kan toch heel trots zijn dat je nu hier bent. Nee ik voelde me nog verre van trots vooral ontheemd, moe, overspannen en verdrietig. Het heeft tijd nodig. Alles is nieuw en je moet nog landen, zei Adri. Geef het de tijd. Ja dat is ook zo. Het zal ook tijd nodig hebben, alles is nu anders. Voor verhuizen staat blijkbaar 11 maanden en voor een scheiding 3 tot 5 jaar.

Echt alleen

Ik ben nu echt alleen. Het appartement voelt nog niet helemaal ok. Ik heb me op veel momenten echt ontzettend alleen gevoeld en het is een raar idee want ik moet voor een groot deel m’n eigen boontje doppen, nou ja in ieder geval op financieel gebied nu. Eigenlijk was ik al jaren alleen. We gingen al drie jaar niet meer samen op vakantie en de weekenden deden we amper nog wat samen. Het was bijna altijd de meiden en ik. Hun vader liep in en uit om te werken te sporten of naar de winkel te gaan. Of ander dingen waar ik uiteindelijk ben achtergekomen maar dat laten we nu maar even in het midden. Als ik het specifiek vroeg deed hij wat met de meiden dat wel gelukkig.

Hoe lang?

Hoe lang heb ik deze situatie zo vol kunnen houden? Je kan dit volhouden tot je 80 bent, zei de psycholoog van het GGZ ooit. Jaren daarvoor zat ik ook al bij een life coach alweer te vertellen over de moeilijke relatie en al mijn angsten want dat kon ik als de beste, praten over waar ik tegen aan liep, vertellen wat ik vooral NIET durfde. Kijken naar personen die WEL de stap hadden durven zetten.
” Je bent als die kikker die langzaam doodgaat in kokend water” zei ze tegen me.

Ehhh ja nogal… ik was al zo gewend geraakt aan de ellende thuis dat ik niet eens meer een idee had dat het eventueel anders zou kunnen zijn. Ik droeg al jaren dat verlammende gevoel bij me waarvan ik wel wist wel hoe ik daar mee omging… dat kon ik dan weer wel. Angst verlamt dat is duidelijk maar hoe verlammend het kan werken heb ik wel gemerkt! Je gaat steeds en steeds meer je grenzen verleggen. Dat is absoluut het hele verhaal met huiselijke geweld dat begint langzaam heel klein dat is niet ineens dat je volle bak in elkaar wordt geslagen maar dat begint heel klein met zoiets als een duw… iets naar je hoofd gegooid of ’n trap onder je kont en voor je het weet ben je continue je grenzen aan het verleggen.

Soms was het echt ok

En toch was er natuurlijk niet alleen ellende en waren er ook dingen die ok waren. Maar het eeuwige getwijfel en gepieker de laatste jaren dat we samen waren… niet te doen…

Nou ja wel dus, want ik deed het dus al jaren. 6 jaar heeft het me gekost om uiteindelijk deze stap te kunnen zetten. 6 jaar van twijfelen piekeren en maar weer doorgaan.

Heb ik er goed aan gedaan?

Ik merkte het meteen weer afgelopen zondag. Hij kwam de meiden halen en bleef even eten. Meteen schoot het in m’n hoofd… was het allemaal zo slecht, was dit er nu voor nodig we gaan ook best ok met elkaar om, had ik het anders moeten doen of kunnen accepteren dan was ik niet zoveel ‘ kwijt’ geraakt etc. etc.

Totdat we even gingen zitten omdat er financieel wat geregeld moest worden. In 2 minuten sloeg de stemming om! Bam. Grote mond, hard praten, in het verweer en vooral NIET willen meewerken. Ik was weer meteen terug op aarde. Ja, dit gedrag kennen we weer. Onberekenbaar, niet voor rede vatbaar. Zucht… weer rustig blijven. En hopen dat de buren niks horen. Yep dit zal blijven, hij is de vader van m’n kinderen dus dit stuk blijft. 

Realiteit

Nu blijven zoeken naar manieren om deze realiteit vorm te geven. Want niemand zegt hoe je dat precies moet doen, met een scheiding dealen en het echte alleen zijn. Met de overlevingsdrive van de afgelopen jaren en veel lieve familie en vrienden kom ik er wel. Het zal met vallen en opstaan gaan. Ook bidden veel bidden want gelovig ben ik zeker en ook dat heeft de afgelopen jaren geholpen. ” Leg al uw bezorgdheid bij HEM neer want HIj zorgt voor u” Mooie tekst. Hele mooie tekst. Ja dat blijven we ook doen. En wat had ik ook weer besloten? Niet meer in angst te leven maar vanuit vertrouwen.

Adri komt morgen weer even om te kijken hoe het gaat en ook om me daar weer aan te helpen herinneren. Gelukkig ben al een stuk rustiger dan vorige keer…

Mijn naam is: Bowie Ik word over 6 dagen 42, dan ben ik officieel gescheiden en woon ik voor het eerst op mezelf. Op m’n 19e uit huis getrouwd en 23 jr huwelijk achter de rug. Ik ben moeder van 2 pracht meiden van 8 en 11. Zij zijn al die jaren m’n houvast geweest in mijn moeizame huwelijk. Maar de liefde voor de meiden is nu de reden dat ik loslaat, een man en een huwelijk loslaat wat me heel veel ellende heeft gegeven. Klaar met de spanningen en de ruzies waar de meiden tussen zitten, het weggooien van bierblikjes dag in en dag uit, het op m’n tenen lopen en bang zijn voor verandering en het echt alleen zijn. Ik ben het aangegaan en nu gaan we zien wat dat brengt…

Lees hier de andere blogs van Bowie