Communicatie na je scheiding is soms ‘zo’n ding’, blog van Femke

Communicatie na je scheiding is soms ‘zo’n ding’, óók na je scheiding

Irritaties, ergernissen, gevoelens, patronen…

Ook als je uit elkaar bent blijf je, als er kinderen in het spel zijn, aan elkaar verbonden en blijven bij tijd en wijle irritaties en ergernissen de kop op steken. Tenminste dat is mijn ervaring en soms vind ik de communicatie nu nóg ingewikkelder als toen we nog één gezin waren.

Ik denk dat dát ook juist dingen zijn die het contact soms zo lastig maken bij uit elkaar gaan.  Het wederzijds begrip voor elkaars nieuwe situatie. Het zit ‘m soms in subtiele dingen, maar soms óók is gewoon overduidelijk hoe patronen ontstaan zijn. Het zegt ook zoveel over de rollen in het huwelijk die iemand heeft ingenomen of rollen die op een bepaalde wijze zijn ontstaan en waar je, nu je niet meer bij elkaar bent, misschien nog wel méér last van hebt.

Niet op 1 lijn

In ons geval was het overduidelijk dat wij zowel qua communicatie en begrip naar elkaar toe, als opvoeding/ondersteuning van de kinderen niet (meer) op 1 lijn zaten. In 2 compleet andere werelden.

Ik, geruime tijd in de ‘overlevingsmodus’ om mezelf en de kinderen op de been te houden en ex vooral in de ‘vluchtmodus’.  Dat bij het instorten van een relatie, 2 partijen bij zijn geweest, snap ik. Dat daar 2 partijen debet aan zijn, snap ik ook. Maar hoe wanhopig voelde het voor mij dat ik aan het trekken was aan ‘een dood paard’, terwijl hij in de tussentijd al lang bezig was ‘het buiten de deur te zoeken’, zowel qua hobby’s, vrienden, tijdverdrijf, als vriendin..

Ik heb tot in mijn ziel ervaren hoe je elkaar zo enorm kwijt kunt raken en haast vervreemd raakt van elkaar.

Patronen

Ook bij ons waren er duidelijke patronen, zoals in zoveel huwelijken. Man werkt fulltime en brengt voor het grootste deel het geld binnen, doet de grote klussen in huis en de echte ‘mannendingen’,  vrouw parttime werkend, regelt het huishouden, de kinderen, de opvang, de hobby’s, sport, etc.. Draait eigenlijk het hele gezin. Ach…, eigenlijk zoals in zoveel gezinnen. Toch kun je op een gegeven moment, als die rollen zo verdeeld zijn, er genoeg van hebben. Het al meermaals aangekaart hebben en ervaren dat er niet veel veranderd.  In ons geval, het terugtrekken van manlief voor wat betreft huishouden, gezin, het omkijken naar of iets doen mét de kinderen, het oppakken van enige organisatorische dingen en ik die, met pijn en moeite alle ballen hoog probeerde te houden, en langzaam verzandde in alle ‘to-do things’ en totaal het overzicht niet meer had.

Het terugtrekken van ex werd eigenlijk alleen maar erger toen we wegens diagnoses van de kinderen, langzaamaan een ‘zorggezin’ werden. Dit ging geleidelijk, maar zorgde er bij mij wel voor dat ik me geruime tijd enorm eenzaam en alleen heb gevoeld in mijn huwelijk en dan… gaat het langzaam bergafwaarts als er geen zin, tijd, energie meer is om in elkaar te investeren. En ik, in mijn  overlevingsmodus, ook zéker geen prettige en leuke vrouw meer  voor hem was én lastig in de omgang.

Hij leunt op mij

Toen ik of wij eigenlijk definitief ‘de handdoek in de ring’ hadden gegooid, werd voor mij zó duidelijk, zicht- en voelbaar, dat ex vooral héél erg op mij leunde, want alles kwam wel goed, zolang ik het regelde, organiseerde, oppakte en nu.. zoveel jaar later, merk ik soms nog steeds patronen. Zaken die ik uitvoer, nog steeds vanuit mijn rol als moeder, maar ook die hij laat liggen. Waar IK me druk over maak en waar hij zijn schouders over ophaalt. Of waar hij ineens toch iets van vindt, terwijl hij zich daar in het verleden nooit druk om maakte!

Ik noem als voorbeeld de fiets van onze dochter waarvan de band geplakt moest worden en iets afgesteld en ex daar 2 weken de tijd voor had om dit te maken, maar hij er, 3 dagen voor de vakantie voorbij was, achter kwam dat het tóch misschien handiger was dat de fiets naar de fietsenmaker ging. Dus dochterlief weer naar moeders stuurde met deze mededeling. Hoger op de kast kun je me dan niet krijgen. Ook dát kleine ding wat ik hem vraag, want hij is tenslotte ‘de handige vader’, laat ie in mijn optiek weer liggen en hij legt ‘het probleem of de oplossing, hoe je het wil zien, weer bij mij neer. Waar vervolgens dochter dan de dupe van is. Grrr….  En helemáál verbaasd ben ik dan over zijn geïrriteerde app, toen dochterlief aan papa vertelde dat mama de fiets naar een handige klusser had gebracht die ‘m wél (op tijd)kon maken, want de fietsenmaker zat vol in het werk. “of ik dat niet even met hem had kunnen overleggen?” Tja, dan breekt mijn klomp, écht! Eerst ademhalen en afstand nemen voordat ik boos terug reageer. “Ja, wíe stuurt nu dochter weer terug naar huis met haar fiets?”.

Soms gaat het nog steeds fout

Zo heb ik nog tientallen kleine en grotere akkefietjes die zo overduidelijk zeggen waar het bij ons is fout gegaan, toen, en waar het soms nog steeds fout gaat.

Vakanties in redelijkheid verdelen is er niet bij, want papa moet werken. Alsof mama dat niet moet?! Vooruitkijken op de jaarplanning is er niet bij. Oh ja.. wij hebben een feestje, een verjaardag, gaan een weekend weg. Kunnen de kinderen niet bij jou…. ? Of zelfs in zijn geplande kinderweekenden ging hij er maar gewoon vanuit dat IK wel thuis was! In het begin van onze scheiding was dit heel erg. Had ik om de haverklap kinderen in mijn ‘kindervrije weekend’. Altijd werd er wel weer iets verzonnen. Totdat ik daarover strakkere grenzen ging stellen tegenover ex. Zó tegen mijn eigen gevoel in, tegenover de kinderen, die altijd welkom zijn, maar ik voelde het als een belemmering in het weer opbouwen en inrichten van mijn eigen leven. Het is beter geworden, maar nog steeds is het wel aan de orde.

De kleine dingen die ik van hem vraag of die de kinderen hem vragen, doet hij eigenlijk altijd wel, maar nét zoals in ons huwelijk, vaak ongeorganiseerd, te laat, vergeten, geen tijd, druk…                      Ik moet bij tijd en wijle écht mijn tong afbijten omdat ik vind dat meneer tijd zát heeft, ruimte genoeg (gekregen), bijna nooit de kinderen heeft, en dus ook niet alle sores, rommel en te organiseren dingen rondom hen.  Ja die 2 weekenden in de maand, waarvan 1 kind al niet meer elk weekend heen gaat.

Uitleggen

En ex reageert alsof hij het “in Keulen hoort donderen”. Waar maak jij je nu druk over? Waarom reageer je nu zo? Ik ben op een gegeven moment maar gestopt met reageren of uitleggen, want voorheen voelde dat al als nutteloos en nu wil ik eigenlijk geen negatieve energie meer verspillen.

Maar prompt komt ex een tijdje terug met een appje over onze communicatie en irritaties soms van beide kanten. Of we het daar nog eens over kunnen hebben. Ik ben verbaasd over dit bericht. Ben ook benieuwd hoe hij ’t ziet en waar hij mee komt. Voor mij voelt het een beetje als hoe meer ik afstand van hem neem en mijn eigen leven leidt, hoe meer hij de focus op mij legt, maar misschien ook wel hoe meer hij beseft dat ons contact écht wel beter kan, maar dat HIJ daarin nu maar eens ‘aan zet’ moet zijn. En dat vind ik eigenlijk ook. Ik heb zoveel negatieve energie verspilt, ook nog na onze breuk dat ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee ben. Neemt niet weg dat de communicatie ook van mijn zijde wel eens beter kan, geef ik eerlijk toe, want ook daarbij zijn weer 2 partijen betrokken.

Het contact omwille van de kinderen verloopt redelijk goed in harmonie en gelukkig zijn de kinderen zo groot dat ze inmiddels veel dingen ook zelf kunnen regelen met vaders.

Communicatie na je scheiding is een ding

Communicatie, het is ook zo’n ding. Overal! In welke sociale situaties dan ook, maar helemaal in een kapotgelopen huwelijk/relatie, waarin er zoveel emoties, gevoelens en oud zeer spelen.

Zie dan soms maar eens het hoofd koel te houden. Het blijft lastig…

Ik ben Femke (45), ongeveer 2 ½ jaar geleden zijn mijn partner en ik uit elkaar gegaan. We waren niet getrouwd, maar hebben wel 2 schatten van kinderen, inmiddels 16 en 13. Momenteel alleenwonend met de kinderen in een fijn huisje, een om-en-om-weekend-regeling met vader voor de kinderen. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding en het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht.

Wil je alle blogs van Femke lezen? Ze heeft er een heleboel geschreven.