Op 35-jarige leeftijd ben ik verliefd geworden op een vrouw met behoorlijke bagage. Zij zat op dat moment in een relatie maar heeft die beëindigd. Binnen 3 maanden bleek dat deze vrouw de moeder van mijn kind zou worden. Een prachtige dochter die 11 maanden na de start van onze relatie is geboren. In tussentijd zijn wij snel gaan samenwonen en snel getrouwd. In een enorm tempo gingen wij (onbewust) door: 14 maanden na de geboorte van onze dochter werd ook onze zoon geboren.
In het kort
Een verliefdheidsfase is niet de juiste tijd om elkaar te leren kennen. Ergens hoort dit dus over te gaan in een fase waarin je elkaar wél leert kennen en waarin je kunt besluiten of je eigenlijk wel bij elkaar past en óf je met elkaar door wilt gaan. Bij ons ging de verliefdheidsfase rechtstreeks over in de zwangerschapsfase en de baby-fase. De eerste jaren, met twee piepjonge kinderen, zijn de perfecte afleiding. Je hoeft niet over jezelf na te denken, zelfs niet over elkaar of over “wij samen”. De overlevingsstand waar je de eerste jaren met kinderen in zit, legde liefdevolle sluiers over alle mogelijke verschillen en kloven. Samen ben je keihard aan het werk om te zorgen dat de kinderen opgroeien en dat hebben we met enorme liefde en verantwoordelijk gedaan.
De voortschrijdende tijd echter trekt die sluiers langzaam weg waardoor de verschillen meer en meer bloot komen te liggen. Ik, de licht dominante man die wel erg makkelijk de leiding neemt als het bij de ander wat minder goed gaat. Zij de kwetsbare vrouw die hierdoor een afhankelijke rol aan ging nemen en zich klein ten opzichte van mij ging voelen.
Haar depressieve episodes volgden elkaar steeds sneller op en duurden steeds langer. In plaats van samen, nam ik een steeds grotere rol in het gezin en zette haar daarmee soms (ongewild) in de schaduw. De negatieve energie die een depressie-patiënt uitstraalt kon ik er niet meer bij hebben en zo kwamen we in een neerwaartse spiraal terecht: ik was volledig uitgeput van het combineren van werk, zorgtaken en de opvang van mijn partner. Zij was volledig uitgeput van het vechten met haar demonen.
We besloten uit elkaar te gaan en in een andere constructie voor onze prachtige kinderen te zorgen. Zij vanuit een andere woning waar ze meer rust kon vinden dan in de prikkelrijke omgeving van een druk en jong gezin. De kinderen bleven bij mij en zij zou om het weekend de kinderen hebben om leuke dingen met ze te gaan doen.
Mijn blog over scheiding
We hebben sindsdien vele hobbels moeten overwinnen. Over die hobbels zal ik hier geregeld gaan schrijven. Op dit moment hebben we een redelijk stabiele vorm gevonden. Ik kan met recht en trots zeggen dat we goed met elkaar omgaan en dat we het met en voor de kinderen heel goed doen. Ieder naar vermogen.
Cor: ik ben 47-jaar, vader van een zoon van 9 en een dochter van 10 waarmee het heel goed gaat. Wij zijn nu iets langer dan een jaar gescheiden. Ik heb op dit moment geen relatie.
Eline Stap - 6 dec 2017
Ik vind het lastig reageren op je verhaal, Cor. Ik zie zoveel dingen die je kunt scharen onder de noemer 'onhandige keuzes' (om het maar even eufemistisch te stellen). Verliefd worden op iemand die een relatie heeft, al heel snel een kind (een ongelukje... maar vast wel te voorkomen geweest), nog een kind erbij. Geen stabiele basis, maar wel een gezin. Ik kan wel begrijpen hoe zoiets verloopt, dat je van het een in het ander glijdt, maar er zijn zoveel keuzemomenten geweest waarin het verstand had kunnen zegevieren. Maar goed, de kinderen zijn er nu eenmaal. Het is mooi dat jullie een oplossing hebben gevonden die lijkt te werken. Ik wil je wel zeggen dat je niet te snel moet denken dat het zomaar goed gaat met je kinderen. Een scheiding is altijd heftig, op elke leeftijd. En jonge kinderen hebben helemaal geen keuze, het lijkt wel of ze heel flexibel zijn, maar ze kunnen gewoon niet anders. Wees er alert op dat ze de ruimte krijgen om alle veranderingen te verwerken, dat ze ergens hun ei kwijt kunnen (een familielid, kindercoach, juf op school?). Veel sterkte.
Silvia - 6 dec 2017
Respect, succes en sterkte !
Ilona - 6 dec 2017
Fijn dat, in ieder geval voor nu, een stabiele vorm hebt gevonden. Uit ervaring ( 2 jaar gescheiden en een dochter van 10) kan ik zeggen dat het voor de kinderen vaak moeilijker is dan het op het eerste gezicht lijkt. Inderdaad is het belangrijk dat ze met iemand kunnen praten die ver van de scheiding af staat om zo hun eigen ( echte verhaal en gevoel) kwijt te kunnen. Maar zeker respect voor hoe je het nu voor elkaar hebt.