Wat mis ik haar, mijn lieve schoonmoeder, mijn ex-schoonmoeder. Haar is niets gevraagd. Het was een voldongen feit. Hij ging scheiden, hij verliet zijn gezin. Ze moest het er maar mee doen, net als ik. Zover ik weet is er nooit samen goed over gesproken. Niet over hebben, gewoon doorgaan, dan doet het ‘t minste pijn. Want veranderen doet het toch niet. Ook mijn kant van het verhaal is nooit gevraagd.
Wat ben ik vaak boos geweest op mijn schoonmoeder. Ontelbare keren heb ik op het punt gestaan haar te bellen. Om haar mijn kant van het verhaal te vertellen. Haar te vertellen wat haar zoon allemaal heeft gezegd en gedaan of juist niet heeft gezegd en niet heeft gedaan. Tegen mij, tegen de kinderen, mijn ouders, familie, vrienden.
Hoe kon hij hier zomaar mee wegkomen? Waarom zei ze niets tegen hem? Waarom werd ze niet boos? Waarom slikte ze alles zo makkelijk? Was ik dan niets?
We zijn inmiddels 3 jaar verder en ik zie en spreek haar nauwelijks. Maar ik weet dat ze aan me denkt, dat ook zij verdriet heeft. Want de keren dat ik haar wél even zie, na de musical van de jongste, of wanneer we elkaar tegenkomen in de stad, merk ik het. Haar blik, haar knuffel, haar kneepje in mijn hand, haar natte ogen, de kleine, gebroken woorden: ”Ik denk ook aan jou hoor”, als ik haar zeg dat ik haar mis. Een zacht gesproken: “Meisje..”, net voordat ze weer wegloopt, haar nieuwe leven in. Een leven zonder mij, waarin ze haar kleinkinderen minder ziet en leeft met een nieuwe vrouw aan zijn zijde. Zij, die op mijn plaats zit op visites, feestdagen, verjaardagen. Het plaatsje waar ik 20 jaar zat. Op de bank, op de eetkamerstoel van mijn schoonmoeder.
Uiteindelijk heb ik haar nooit gebeld. Waarom zou ik mijn schoonmoeder vertellen over haar zoon? Verhalen die ze niet wilt horen, die haar pijn doen, haar laten schamen, haar laten huilen. Ze wil het niet onder ogen komen. De pijn en het verdriet zijn te groot. Ik zie het, ik voel het. Hij niet…. Hij gaat door, ten koste van het gevoel van vele om hem heen. Velen die hem lief hadden, als man, als vader, als schoonzoon, als familie, als vriend.
Hij heeft gekozen en wij moeten het er maar mee doen…
Mirre, alleenstaande moeder van 2 puberdochters, Febi (14) en Evi (12). Gescheiden (ouders) zijn kreeg al snel een extra dimensie toen mijn ex narcistisch bleek.
REAGEER OP DEZE BLOG