Ouderschap is een raar ding. Zolang je getrouwd bent ligt alles voor de hand. Je gedraagt je als stel vaak als een twee-eenheid. Zolang de één de kinderen verzorgd, dan voelt de ander zich gedekt. Een scheiding gooit dit door elkaar heen. De een wordt co-ouder, de ander regelt het met een bezoekregeling. Zodat ik het zelf ook nog begrijp, introduceer ik de term primaire ouder. Een primaire ouder is de op dat moment verzorgende ouder.
De manier waarop je de scheiding in gaat bepaalt de ruimte voor ouderschap die je later terug krijgt. Ik ben gescheiden als co-ouder. Dus we hebben eerst de zorg voor de kinderen verdeeld, een convenant opgesteld en dat zijn we gaan uitvoeren. Omdat op deze manier de basis duidelijk is, houden de afspraken tbv de kinderen dus stand, ondanks eventuele onderlinge strubbelingen. Anders is het als een rechter een primaire ouder aanwijst voor 24/7 en die ouder krijgt ook meteen het beheer over het huis en andere materiële zaken. De andere ouder mag vanaf dat moment een soort van inhaalrace gaan lopen. Die raakt eerst alles kwijt en mag dan gaan proberen om de ruimte weer terug te winnen. Een bezoekregeling is het gevolg. Een soort van troostprijs. Als de secundaire ouder dan ook nog een soort van vertrekkende ouder is die eerst zelf – om wat voor reden dan ook – afstand neemt, dan krijg je één brok ellende. De categorie die liever geen ouder willen of kunnen zijn, laat ik nu maar even buiten beschouwing.
En na verloop van tijd wordt het nog ingewikkelder. Er komen nieuwe partners in beeld en de term stief doet zijn intreden. Dankzij Disney heeft de term stiefouder helaas een negatieve lading gekregen, maar er is geen andere term. Stiefouders moeten helaas veel slikken. Ze worden vaak gezien als een soort nep-ouder. En mogen pas volwaardig mee praten na verloop van tijd. Ze krijgen wel vaak de plichten, maar niet de rechten. Ik heb, zoals de trouwe lezer weet, te maken met alle soorten ouderschap. Ik ben door mijn co-ouderschap de primaire ouder voor een deel van de week. Van de kinderen van p-te-p ben ik een stiefouder. Zij is de primaire ouder en hun eigen vader valt onder het kopje vertrekkende ouder. Mijn ex gaat – uiteraard – ook nieuwe relaties aan , maar aan die kant spreken we nog niet van stiefouder.
De kinderen maken dit alles echter aan den lijve mee. Zij zijn degene die het meeste zich moeten aanpassen. Zeker als je nog geen vaste relatie hebt daten ze lekker mee met de ouder. Kennis maken, hechten en afscheid nemen. En misschien blijft de laatste wel hangen. Voor mezelf ben ik heel duidelijk. Mijn kinderen zijn mijn kinderen. Ik neem de primaire beslissingen in combinatie met mijn mede co-ouder. P-te-p heeft een belangrijke stem, maar geen vetorecht. Met betrekking tot haar kinderen stel ik me ook zo op. P-te-p neemt de beslissingen. Hoewel het territoriaal aanvoelt, gaat het niet daar over. Als primaire ouder kan het helaas voorkomen dat je de kinderen moet beschermen tegen de stiefouder. Uit eigen ervaring kan ik daar over mee praten. Mijn moeder had een man-zoekende-periode en dat heb ik gemerkt. Huisdieren werden optioneel en verdwenen zonder duidelijke reden. Tijdens vakanties was het de bedoeling om niet bij de caravan te komen. En de aanwezigheid van eten werd zelfs optioneel. Je zal het bijna niet geloven, maar het is echt gebeurd. Mijn moeder gaf haar nieuwe vlam het voordeel van de twijfel en geloofde heilig dat het allemaal goed zou komen. Nu is de huidige maatschappij niet minder eng geworden en ik hoor soms van veel ergere dingen. Als kind kon ik me niet verweren en moest alles ondergaan wat de ouders wel of niet voorschotelden. En achteraf ontkennen maakte het me als kind niet makkelijker.
Dus ik geef niemand het voordeel van de twijfel en kijk alleen naar de behoeften en de veiligheid van mijn kinderen. Van daar uit vindt de nadere afstemming plaats. In ons geval hebben we daardoor de kinderen in verschillende samenstellingen. Gaan mijn kinderen naar de opvang en de kinderen van p-te-p nog niet. In de afstemming van de wisselingen kijken we dus ook eerst naar hoe het voor de kinderen is. Onze kinderen zijn echte broers en zussen geworden. Dus een regeling zal in elkaars verlengde liggen om de kinderen elkaar niet nodeloos te laten missen. Maar een 100% afstemming tussen alle gezinnen, drie in totaal, zal niet lukken. De ene keer zal het beter gaan, dan een andere keer. Dit is ook wel uit te leggen uiteraard en hanteerbaar. Maar, zoals je leest: bij mij zullen de kinderen altijd op de eerste plaats komen.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden man en alleenstaande vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin.
REAGEER OP DEZE BLOG