Een scheiding kent grote en kleine problemen. Sommige lossen zichzelf op, sommige hadden bemiddeling nodig en sommige vergden veel inzet van ons zelf. Voor de kinderen geldt hetzelfde. Inara (5 inmiddels) en Natalya (3,5) volgen ons voorbeeld, maar hebben zo hun eigen uitdagingen. Niet in de laatste plaats omdat hun hele leven anders wordt. En ze hebben geen inbreng in het hoe en waarom. Ze moeten het ondergaan en accepteren. Of ze het snappen lijkt me sterk. Ze zijn daar nog te jong voor. Al denk ik dat (andere) oudere kinderen het ook niet snappen, maar die kunnen zich wel beter uitdrukken. Het basisprobleem is dat scheiden niet goed is voor de kinderen, maar dat een verstandshuwelijk nog slechter is. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen.
Toch wordt van kinderen verwacht dat zij zich maar aanpassen aan de volwassenen. In mijn geval zijn de kinderen veroordeeld tot twee één ouder gezinnen. Een gevolg hiervan is dat er kinderopvang nodig is. Immers moeten we nu beiden werken aan inkomen en hebben we beiden onze huishouding in stand te houden. Kinderopvang is dan onvermijdelijk. Ons gemeenschappelijk ideaal van maximaal twee dagen opvang voor onze kinderen is niet meer vol te houden. We kunnen het beperken tot drie. Mijn ex werkt dan 27 uur in drie dagen en we hebben afgesproken dat we de kinderen brengen en wachten op de ander. Die kan dan zijn werkdag afmaken, indien nodig. De extra reden is tevens dat we geen dubbele overdracht willen op één dag.
Kinderopvang heeft echter wel een vervelend neven effect. Het spelen met of bij andere kinderen is moeilijk te organiseren. Mijn ex woont wel in de buurt, maar toch te ver om makkelijk speelafspraakjes te regelen of toe te laten. Ook het organiseren van een kinderfeestje werpt obstakels op. En niet alleen omdat Inara midden december jarig is. Het halen en brengen van de kinderen gaat nu over vier schijven, dus contact met de andere ouders is gefragmenteerd. En dan is er nog het feit dat je als alleenstaande ouder het allemaal zelf moet organiseren en uitvoeren. Een heel gedoe.
Maar toch vind ik dat de sociale contacten van mijn dochters en Inara in het bijzonder, een belangrijk onderdeel zijn van hun opvoeding. En omdat mijn relatie met p-te-p erg goed gaat 🙂 is hier misschien wat ruimte te vinden. P-te-p haalt mijn kinderen op van school voor de lunch, of het nu mijn dag is of niet. En we gaan verder. We brengen daarom het aantal dagen dat opvang nodig is terug naar twee. P-te-p gaat de woensdag voor haar rekening nemen. De andere twee dagen gaan de kinderen iets langer naar de opvang. Het is schuiven in de marge, maar er ontstaan wel extra mogelijkheden voor de woensdagmiddag. In de toekomst kunnen de kinderfeestjes en speel afspraakjes gewoon plaats vinden. Een kleine stap voorwaarts.
Maar geen hulde aan ons als ouders. P-te-p maakt dit immers mogelijk. Wel hulde aan ons dat we haar de kans geven en onze kinderen weer iets extra’s kunnen geven. En hulde aan ons dat we beseffen en proberen om onverwachte (kleine) problemen op te lossen. En hulde aan mijn ex die haar vriendschap met p-te-p heeft weten te koesteren en haar ook de ruimte geeft om de rol van stiefouder te vervullen. Hulde aan mij is hier niet op zijn plaats. Ik hoef het alleen toe te laten, dit is niet mijn inbreng. Toch kan ik een glimlach niet onderdrukken. Het is prima zoals het gaat. Dit verhaal gaat ook niet over mij, maar over mijn kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG