Ik blog nu al een behoorlijke lange tijd. En niet alleen voor nieuwestap.nl. Google mijn naam maar eens. Of niet, want zo belangrijk ben ik ook weer niet. Mijn motivatie om te bloggen is omdat ik iets te vertellen heb. Ik ventileer mijn mening en mijn kijk op de gang van zaken. Ik pretendeer op geen enkel moment dat mijn visie de enige is of de juiste. En in mijn geval heb ik twee scheidingen waar ik mijn inspiratie uit put. In opbouw en woordkeuze zal het voor de betrokkenen altijd helder zijn wie of wat ik bedoel. En voor de mensen ver af maakt het niet uit. Alleen de groep vage kennissen is het lastig. En dat komt soms weer terug als een boemerang.
En aan het begin van het nieuwe jaar wil ik wel wat recht zetten om verdere misverstanden te voorkomen. Mijn vorige blog ging bijvoorbeeld over dat kinderen van gescheiden ouders geen zeggenschap hebben over hun eigen spullen. Een ouder bepaalt een grens over wat het kind mee mag nemen naar de ander. Omdat mijn ex en ik de kosten van de kinderen betalen vanaf een gezamenlijke rekening (kindrekening) bestaat dit niet voor mijn kinderen. Alles wat wij als ouders doen en kopen, betalen we gezamenlijk. Dus Inara en Natalya mogen zelf bepalen waar hun speelgoed of kleren zijn. Bij mijn bonuskinderen en vele andere kinderen van gescheiden ouders is dat anders. Daar moet je wel een balans bij houden. Ik doe daar gedwongen ook aan mee. Ik blog dat echter niet als aanklacht, maar in de hoop dat anderen daar nog eens over nadenken. Kinderen met een dikke muur tussen de beide huizen hebben in feite geen eigen spullen. Voor alles moeten ze toestemming vragen of zijn vele ongeschreven regels.
Verjaardagen zijn ook steeds een probleem. Na de scheiding kom je zelden bij je schoonfamilie over de vloer. Ik ook niet. Dat was me snel en hardhandig duidelijk gemaakt. Maar mijn kinderen snappen dit niet. Ze vragen steeds waarom ik niet bij tante/oom/neef x-y-z kom. Mijn antwoord is dat ik geen uitnodiging krijg. En daarmee omzeil ik de vraag of ik dat wel in alle gevallen zou willen. Dit punt zal versterkt worden omdat mijn ex er wel altijd bij is aan mijn kant. Ik snap de vraag dus wel, maar ik leef op goede voet met mijn ex en wat anderen doen, staat daar los van. Waar alle kinderen meer last van hebben is dat ze kritiek moeten aanhoren over hun ouder. Ik hoor alles aan, maar doe daar niets mee. Het opbieden of grofweg vergelijken wie het beter heeft is niet relevant voor me. Inara en Natalya sliepen al tijden bij elkaar, omdat Selena nog een baby was. Bij mijn ex hadden ze wel beide een eigen kamer. Maar dat wilden ze niet. Bij elkaar was gezelliger en er kwam een stapelbed.
Kinderen van gescheiden ouders hebben veel last van het vergelijken, opbieden en in andere gevallen het misgunnen. Dit wordt flink gevoed door de inbreng van de tweede ring en derde ring. Die juichen misschien wel bij elke meter dat ‘hun’ huis groter is. Maar aan de extra hypotheek betalen ze niet mee. Wij hebben nu een kleine auto, maar ik wil geen lening afsluiten. En de oudere kinderen vinden de bus, trein, tram en metro al een uitje op zich. Onze tuin is in verhouding weer erg groot, dus we hebben ruimte voor een zwembad. Mijn ex heeft een ruim appartement, maar dus geen zwembad. En dit kan ik wel een tijdje vol houden. Er zijn vele punten waarin we verschillen van elkaar en er zullen altijd punten zijn waar de ander op het oog het beter heeft.
Als afsluiting kom ik terug naar het begin. Omdat mijn situatie nogal complex en divers is, heb ik mezelf afgeleerd om te veel naar anderen te kijken. Er is altijd wel iets. Ik probeer me te richten op tevredenheid en haalbaarheid. Vanaf jonge leeftijd was dat een goede strategie van me. En binnen bepaalde grenzen doe ik dat nog steeds. Mijn ex blijft welkom, omdat we op een vriendschappelijke manier met elkaar omgaan. Ik ben sinds de scheiding al niet op zoek naar een afrekening. Ik ben blij voor de kinderen als ze iets krijgen. En ik wijs ze er soms op als we iets wel hebben. Mijn bonuszoon had immers te horen had gekregen dat dit niet zo was. Het probleem met opbieden in afgunst is dat je dit nooit kan winnen. Er zal altijd minimaal één grassprietje groener zijn aan de andere kant. Ik richt me liever op de bloemen in de eigen tuin.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Daniel heeft een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. In 2016 gaan ze trouwen. Het boek over het eerste jaar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt begin 2016 uit.
REAGEER OP DEZE BLOG