O’g3ne zingt “het is over”… ik zet het volume harder. Suikerzoete stemmetjes vullen mijn kleine keuken.
Latten maakt gelukkig
Zielsgelukkig ben ik met mijn latlief. Nooit eerder had ik zo’n leuke, lieve en mooie man. Van binnen en van buiten! Nooit eerder ontving ik zoveel liefde, begrip, warmte, humor, een klankbord, een brede en warme schouder, een sterke persoonlijkheid om tegen te boksen op zijn tijd, een spiegel, een leraar, een sparringspartner, een maatje.
Hij is zó trots op mij, zet me schaamteloos op een voetstuk. Maar zónder over zich heen te laten lopen, omdat hij zelf gewoon zo’n bikkel met een sterk karakter is. Alles wat mijn lieve latlief is wilde ik in een man. En hij is nog zoveel meer. Ik ben one lucky lady. Ik mag mijn beide handjes stevig dicht knijpen met zo’n gouden kerel. En dat doe ik dan ook!!!
De scheiding blijft pijn doen
Maar juist dát is het wat soms nog zo’n steek van verdriet kan geven.
Want als mijn ex was zoals mijn latlief is, dan had ik een tóp huwelijk gehad. Wat had ik graag gewild dat ex was zoals latlief is. Waarom kon ex niet zo zijn. Dan was mijn gezin nog bij elkaar en hadden mijn kinderen niet zoveel verdriet. Want dat raakt me nog het meeste van alles.
De pijnplek is en blijft mijn kinderen. Mijn gezin. Het afscheid nemen telkens weer. De leegte. Dat blijft knagen. Dag schat tot donderdag. Dag schat tot zondag. Heb je nog iets leuks gedaan dit weekeinde met papa?
Het knaagt, het vreet, het blijft pijn doen.
Hoe zou hun leven zijn als we wel bij elkaar waren bleven. Ik denk ronduit kut. Maar de romanticus in mij neemt soms de overhand. Wat nou als hij tóch de moeite genomen had in relatietherapie te gaan. Als we beter hadden leren communiceren. Elkaar beter hadden begrepen.
Het gevoel dat hij niet genoeg gevochten heeft voor wat we hadden opgebouwd blijft de overhand houden. Tegen beter weten in natuurlijk. Duh… Want dan hadden we het waarschijnlijk ook niet gered. Ik zou in ieder geval niet zo gelukkig zijn, als dat ik nu met latlief ben.
De weg naar vergeving
Ergens las ik dat als je de weg naar vergeving gevonden hebt, de pijn eerst weer toeneemt. Ik heb ontdekt dat het klopt….. Ondanks dat ik mezelf nog steeds, tegen beter weten in, de meeste schuld geef van alles. Al wordt dat gevoel ook wat milder af en toe. Het had niet gewerkt. Ik kan nou eenmaal geen appels met peren vergelijken. Simpel als dat. Klaar!
De suikerzoete stemmetjes blijven maar zingen. “Het is over en voorbij. Ik moet je lahaten gaaaan”.
Fijn dat er ruimte gekomen is voor vergeving. Al is het tegelijkertijd ook pijnlijk.
Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie. Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect. Lees ook de andere blogs van Loes.
Claudia - 9 aug 2019
Zo herkenbaar!! De zomervakantie vond ik echt een ramp! Dan komen de gedachtes ook weer. Hoe zou het zijn als we wel samen waren geweest en ik de kinderen niet had hoeven missen....
Ellen - 9 aug 2019
Wat onwijs herkenbaar. Aan de ene kant zielsgelukkig met een nieuwe liefde die alles is wat ex niet was maar wat blijft het vervelend dat mijn kinderen opgroeien als kinderen van gescheiden ouders. Dat is hetgeen nog steeds een pijnlijke plek is. Dat zal altijd wel zo blijven.
papa - 9 aug 2019
Hele mooie en gevoelige Blog. Ik lees een vrouw die weliswaar "happy" met haar nieuwe relatie is , en toch tegelijkertijd heel duidelijk en mooi verwoordt hoe graag ze het anders had willen zien voor haar kinderen ( en misschien ook voor zichzelf ) Echt een mooie liefdevolle blog !
Loes - 9 aug 2019
Nu ik de blog opnieuw lees mis ik eigenlijk een stukje. Ik heb iets over het hoofd gezien. Gemist. Want wat zou er gebeurd zijn als ikzelf anders was geweest. Ik was niet op m'n best omdat ik o gelukkig was. En dat werkt op de ander door. En voordat je het weet is de negatieve spiraal een feit. Dus correctie... waarom kon ik toen niet zo zijn zoals ik nu ben. Dat is wel zo eerlijk die vraag mezelf voor te leggen. En op die vraag is een antwoord ook redelijk eenvoudig te geven. Maar zelfreflectie moet er zijn. Bedankt ook voor jullie reacties. Ik wens jullie sterkte.
Svenja - 10 aug 2019
Heel mooi, ook dat laatste stukje hier in de reacties Loes! Waarschijnlijk hadden jullie beide de ruimte niet meer om het beste uit jezelf en elkaar te halen. Misschien door het drukke gezinsleven, misschien omdat er al teveel gekwetst was in acties en woorden. Je zult t nooit precies weten. Wat belangrijk is dat je nú dat mooie mens geworden bent (door of ondanks de situatie) waar je zelf blij mee bent en je nieuwe partner en kinderen ook! En een van de mooiste eigenschappen die er zijn bezit je in ieder geval, zelfreflectie, eerlijkheid, oprechtheid en fairness! ??
nikkie - 12 aug 2019
Ook al heb ik vrede met de scheiding, er zal altijd een pijnplek bij mij blijven voor de kinderen, zij zijn het geweest die jaren heen en weer moesten tussen 2 huizen en zij zijn het die als ze volwassen zij hun tijd moeten verdelen bij wie ze op bezoek gaan, eerst naar mama of eerst naar papa. Als ik terug denk aan mijn eigen jeugd en tijd daarna doet me dat nog steeds zeer, ik had ze graag anders gegund, de fijne jeugd die ik gehad heb en toen ik uit huis was was zomaar even aanwaaien bij mijn ouders. Voor hen is dat voor altijd veranderd. Ik sta er maar niet te vaak bij stil maar zo nu en dan komt dit pijnplekje wel naar boven.
Ikke - 13 aug 2019
Prachtige blog! En zo herkenbaar!
Julia - 14 aug 2019
Herkenbaar! Ik ben happy met een nieuwe, leuke, begripvolle en attente man. Maar het blijft pijnlijk die lege bedjes en in de vakantieperiode ze een paar weken moeten missen. Ook moeilijk als hij ook een ex en kids heeft en het dus altijd bij latten zal blijven. Ik denk ook weleens terug: wat als hij wel moeite had gedaan? Vooral tijdens de vakanties alleen. Een paar extra handen was dan wel handig geweest. En gezelschap in de avonden. Maar alleen daarmee hadden we het ook niet gered. En ja, ik was ook al even niet zo vrolijk, had een kort lontje, maar dat werd alleen maar aangewakkerd door zijn afwezigheid/onbegrip en ons niet tot prioriteit maken. Dat was gewoon nooit veranderd. Pijnpunt blijft het zeker. Ik had het zo graag anders gezien...
Astrid - 15 aug 2019
Net als voor iedereen; herkenbaar. De pijn van het gezin dat niet meer is, vond ik het ergste. En je wil je kind het verdriet -dat ze 4 jaar na dato af en aan nog heeft- zo graag besparen. Aan de andere kant...... Wat had ik graag gewild dat mijn ouders gingen scheiden. Die eeuwige te snijden spanning was afschuwelijk. Ook als ik kijk hoe m'n ouders nu nog met elkaar omgaan. Weinig liefdevol, laat ik het zo zeggen. Moeder -komend uit een goed katholiek gezin waarin in de mores scheiden dus geen optie was- zei tegen haar kinderen: "Als jullie er niet waren geweest, was ik allang van je vader gescheiden..." Had ze het maar gedaan....
William - 20 aug 2019
Loes, heel fijn voor jou dat je gelukkig bent met jouw 'latlief'. Maar eerlijk, je kan de vlinders in de buik en de verliefdheid dat gepaard gaat met een nieuwe relatie toch niet vergelijken met een relatie van 22 jaar. En jouw ex had je toch ook zelf gekozen, en je bent pas - als ik me niet vergis - na 6 jaar met hem getrouwd, dus je wist hoe hij was.
Eline Stap - 20 aug 2019
William, ik reageer even op je laatste opmerking. Ik ben zelf 26 jaar samen geweest met een autist. 22 of 26 jaar geleden was daar minder over bekend dan nu. En ik was zelf ook een stuk jonger en minder volwassen dan nu :) Nee, ik herkende niet dat hij autistisch was. Het is erg kort door de bocht om te zeggen: je wist hoe hij was. Als twintiger kijk je anders tegen dingen aan dan als vijftiger. Je mist levenservaring om zulke zaken te zien, bijvoorbeeld. Je ziet de leuke dingen van iemand (want die waren er ook in mijn geval absoluut), en neemt de rest voor lief. En gaandeweg groei je samen verder, denk je: oké, dit is even wennen, maar ik kan hier wel mee omgaan. En voor je het weet ben je 20 jaar verder en heb je jezelf aan zoveel dingen gewend, dat je niet meer weet of dat nou wel zo goed voor jezelf is. Tot je ineens beseft: dit is niet wat ik wil. Ik heb nu zelf ook een nieuwe relatie, en doordat ik zoveel gegroeid ben in de afgelopen 30 jaar, kan ik oprecht zeggen: ik had niet gedacht dat een relatie zo fijn, evenwichtig en gelijkwaardig kon zijn. Terwijl ik met tegelijkertijd kan zeggen dat ik van die 26 jaar met mijn ex geen spijt heb. We hebben het fijn gehad, mooie kinderen gekregen, het was heel lang best oké. Het vergt inzicht, groei en tijd om tot zulke conclusies te komen.
Masha - 23 aug 2019
Wauw, herkenbaar. Nu aan het scheiden van mijn man die Asperger blijkt te hebben. En die na een maand samen te wonen een ernstig ongeval kreeg in 1998 met nah als gevolg. Ik was toen 21. Je groeit met iemand mee en wil niet loslaten. Maar het is echt op nu. Onze lieve drie kinderen zou ik een scheiding graag willen besparen maar wat wij nu (niet) hebben is ook niet het goede voorbeeld denk ik dan. Misschien deels om mijn geweten te sussen, maar ik geloof echt dat liefde meer is dan dit. Een relatie zonder verbinding en affectie. Dat gun ik niemand.
Tessa - 20 aug 2019
@Eline: Mooie reactie Eline!
AMarie - 27 okt 2020
Zo pijnlijk... Alles herkenbaar. Nu al 2 jaar uit elkaar en nog steeds doet het elke dag pijn. Ik vrees dat ik het nooit helemaal te boven zal komen... Alle tips zijn welkom
Nieuwe Stap - 27 okt 2020
Beste AMarie, misschien is het fijn voor je om lid te worden van het gratis forum. Daar kan je, eventueel anoniem, in contact komen met anderen in een vergelijkbare situatie. Sterkte en écht het wordt beter!
Ronald - 2 aug 2021
Herkenbaar dit. 11 jaar geleden plotseling verlaten voor een ander. Nadien heb ik erg aan mezelf getwijfeld. Nu elf jaar later sta ik aan de vooravond van een nieuw huwelijk met een lieve vrouw met twee jonge kinderen (niet van mij). De liefde die ik van deze kinderen en vrouw krijg staat in geen verhouding tot de kilheid en onhebbelijkheid van mijn ex. Het moeilijkste is eigenlijk het verschil te zien tussen de warmte van mijn kleintjes tegenover de zakelijkheid van mijn eigen (inmiddels volwassen) kinderen. Dat was vroeger al zo en nu nog steeds. Ik ben een gelukkig mens en de pijn van de scheiding is bedekt met een mooi laagje verf. Niemand ziet het meer, maar ik weet waar de scheur zit.