Eind juli alweer… wat een periode. Prive, kinderen, werk, klussen. Alles is veel en alles beweegt! Tijd voor een nieuwe start.
Sinds de dag dat het huis op mijn naam staat lijkt er een hoop in een stroomversnelling te gaan. Zowel in mijn hoofd als in praktische zin.
Nieuwe Start
Er ligt nieuwe vloer, de keuken is vernieuwd, een aantal kamers zijn geschilderd en volgende week is de buitenboel aan de beurt. Zowat elk kinderloos weekend heb ik er op los geklust en steevast heb ik dan op maandag geen nagels meer en spierpijn op plekken waarvan ik niet wist dat ik er spieren heb. Pittig, maar ook heerlijk. Want bij elke plank die ik het huis uitdraag, elke vuilniszak die in de container dondert en elke streep verf op de muur, ruim ik een stukje van mijn verleden op. Het verleden verdwijnt niet, maar de boel wordt opgefrist, vernieuwd en de goeie dingen blijven over, net zoals in mijn hoofd. Therapeutisch en nog kostenefficient ook! (Om over glimmen van trots nog maar te zwijgen.)
Dichter bij mezelf
En zo kom ik stilaan steeds dichter bij mezelf. Het leven wordt vooruit geleefd en dat ben ik eindelijk weer aan het doen. Vanuit het hier en nu, minder omkijken, genieten en keuzes maken. Want naast het klussen zijn er meer zaken in gang gezet. Ik heb stappen ondernomen m.b.t. het welzijn van de kinderen die nog steeds enorm vastlopen in de scheiding. Hulp gevraagd en gekregen. Een lang verhaal en nog een lange weg te gaan, maar het voelt wel goed. Alleen al de keuze om hulp aan te grijpen zet dingen in beweging, geeft ruimte en lucht. Het beweegt vooruit.
Helderder
En met al die ruimte worden ook de relaties om me heen steeds helderder. Wie past nog wel, wie niet. De ruis verdwijnt en ik kan dingen laten voor wat ze zijn. Niet altijd fijn, maar wel goed. Het levert minder teleurstellingen op en ik heb het gevoel mijn energie in de juiste mensen en dingen te steken. Wat voelt dat lekker. Ik maak stappen… vooruit!
En dan terwijl ik deze column schrijf komt er plots een heftig bericht binnen. De dochter van een jeugdvriendin is ernstig ziek, een kwestie van leven en dood zeg maar. In no time kruipt het onder mijn huid en laat het me niet meer los. Dat kan je dus ook gebeuren… zomaar, zonder keuze, zonder waarschuwing. En nu realiseer ik me meer dan ooit, dat het leven zelfs niet vooruit wordt geleefd, het leven wordt nu geleefd. Hier en nu, met de mensen waar je van houdt. Dat is wat er toe doet en wat ik ga doen.
Ps. Intussen is het meisje geopereerd, is er nog een lange weg te gaan, maar gaat het gelukkig weer de goede kant op.
Karijn is 42 jaar, woont in Amsterdam, is moeder van de twee liefste jongetjes ter wereld en afgelopen jaar gescheiden. Ze blogt maandelijks op nieuwestap.nl en vertelt vandaag over een nieuwe start. Beetje bij beetje krijgt ze haar hoofd helderder.
REAGEER OP DEZE BLOG