Mijn vakantie was heerlijk, maar wat is het moeilijk om weer op te starten nu ik weer thuis ben. Niet omdat ik mijn bed niet uit kan komen, maar omdat er nauwelijks werk binnenkomt. Ik blijf dat heel lastig vinden van mijn beroep. Sinds een half jaar ben ik dan ook verwoed aan het solliciteren, en heel soms mag ik op gesprek komen. Dat geeft natuurlijk hoop, maar het is ook best pittig om steeds een afwijzing te krijgen, of een baan aangeboden te krijgen waar ik absoluut niet van rond kan komen. Te weinig uren, te ver reizen, werk dat ver beneden mijn niveau ligt en waar ik de net de vaste lasten van zou kunnen betalen.
Uitkoopsom blijft uit
De uitkoopsom die Erik me al maanden beloofd heeft, is nog steeds niet uitbetaald. Als ik er naar informeer, krijg ik een verhaal dat het voor hem moeilijk is, dat hij weinig te besteden heeft en dat hij blij is dat ik geen maandelijkse bijdrage vraag omdat hij die niet op kan brengen.
En dat schiet bij mij helemaal verkeerd.
Ik stuur hem een mail waarin ik hem vraag hoe vaak hij wakker heeft gelegen met de vraag of hij volgende week nog wel werk heeft. Hoe vaak hij op de bank heeft geslapen en gebroken weer wakker is geworden. Hoe vaak hij heeft liggen malen of Bob de volgende dag misschien wel gaat eten. Hoe vaak hij is afgewezen bij sollicitaties, de grond ingeboord is op datingsites. Hoe vaak hij zich af heeft gevraagd waar hij het geld van de huur vandaan moet halen.
Ik herinner hem eraan dat hij in een duur huis zit waarvan hij zelf heeft gezegd dat het te groot voor hem is. Dat hij na de scheiding weinig verandering gemerkt heeft, terwijl ik op alle fronten heb ingeleverd. Dat ik de emotionele klappen opvang van een zieke Bob terwijl hij daar geen enkele steun in betekent.
Geen reactie
Het lucht weer op, zo’n mail. Maar wat ik verwachtte, gebeurt ook: geen enkele reactie. Ik wacht een week, en schrijf hem dan dat ik het jammer vind dat hij zwijgt. Ik stel daarom voor om samen met de scheidingsmakelaar hier goede afspraken over te maken.
En dan hoor ik van Bob dat hij met Frank en Jens lootjes heeft getrokken voor het Sinterklaasfeest bij Erik thuis. Voor het tweede achtereenvolgende jaar houdt Erik zich niet aan de afspraken. Zonder overleg met mij reserveert hij een feestdag voor zichzelf, iets wat heel duidelijk anders is overeengekomen in het convenant. Ik ben laaiend als ik het hoor.
De Mediator, ik ben er klaar voor
Nog diezelfde dag gaat er een mail naar een mediator, met het hele verhaal en een verzoek om een afspraak te regelen. Ik vermeld wat er scheef is gegroeid, wat ik heb geprobeerd, hoe Erik zich onder de afspraken uit wurmt.
Ik heb geen zin meer de lieve vrede te onderhouden. Ik eis financiële ondersteuning. De man die mijn kind de vernieling in heeft geholpen, en hem keer op keer weer teleurstelt, ik ben hem spuugzat. Een kopie van de mail gaat naar Erik. Hij heeft zijn kans gehad, en nu is het tijd om op mijn strepen te staan. Ik ben er klaar voor.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
Amsterdam - Brabant - 20 mei 2017
Er staat dat je een mediator in de hand wil nemen na de zomervakantie, dus is dit ook weer een blog van 10 maanden geleden blijkbaar. Hoe is dit afgelopen met de mediator en je ex dwingen meer financiëel bij te springen voor de kinderen ?
Eline - 20 mei 2017
Dat komt in volgende blogs ter sprake, A-B.
Amsterdam - Brabant - 20 mei 2017
Ligt het nôu aan mij of zijn er zo weinig vrouwen die zonder partner / Kinder alimentatie van hun ex man zelfstandig verder kunnen leven ? Wel zelf willen scheiden en nieuwe partner zoeken maar niet zelfstandig zonder hulp van de ex man verde kunnen...... zie het steeds vaker gebeuren.... tja, berouw komt na de zonde ...soms
Eline - 21 mei 2017
Sorry hoor, maar dat vind ik weer heel kortzichtig. Ja, het ligt aan jou. Vrouwen werken vaak parttime, om verschillende redenen.Een van de hoofdredenen is om er voor de kinderen te zijn als ze b.v. uit school komen. Hoeveel stellen ken jij waar de man minder werkt dan de vrouw? Dat zijn echt uitzonderingen, de norm is andersom. En dan is het lang niet altijd mogelijk om daarvan rond te komen. En hoezo is scheiden een zonde? Hoezo moet je berouw hebben van het feit dat je niet genoeg verdient? Er zijn tig redenen te bedenken waarom vrouwen minder verdienen dan vrouwen. Het is een feit dat mannen in eenzelfde functie standaard meer verdienen dan vrouwen. En dan wijs jij even met een vingertje: 'tja, dat had je maar eerder moeten bedenken'. Denk aub even na voordat je iets plaatst hier.
Eline - 21 mei 2017
Overigens zijn het lang niet altijd vrouwen die een scheiding inzetten. In mijn omgeving ken ik juist vooral gescheiden stellen die het samen besluiten, of waarvan de man niet meer wil. In je korte bericht staan weer aardig wat misvattingen, projecties en aannames. Niet elke situatie is gelijk aan de jouwe.
Amsterdam - Brabant - 21 mei 2017
Eline, jij wilde toch zelf graag scheiden, dan zal je toch ook echt op eigen benen financieel moeten leren staan , je kan niet altijd naar je ex blijven kijken voor financiële ondersteuning. Het is niet voor niets dat de rechtspraak besloten heeft de partner alimentatie drastisch omlaag te schroeven omdat er wel absurde bedragen betaald moesten worden door mannen aan hun ex vrouw die wilden scheiden maar niet voor de gevolgen wilden opkomen, dat is dus ook gewoon zelf financieel zelfstandig worden .
Amsterdam - Brabant - 21 mei 2017
En er zijn sowieso heel veel vrouwen die net zoveel werken als hun man. Toen wij getrouwd waren werkte ik 32 uur en mijn vrouw ook 32 uur, zodat we ongeveer evenveel verdienden en alle 2 een dag alleen met de kinderen waren. Sorry, maar jij hebt zelf ervoor gekozen om meer bij de kinderen te zijn , minder te werken, en dan ga je scheiden , je wil dus zelfstandig verder zonder je man, maar wel handje ophouden ? Sorry , daar heb ik grote problemen mee idd
Eline - 22 mei 2017
Lieve hemel. Voor de zoveelste keer : Erik en ik hebben samen besloten om te scheiden. Ik ben niet minder gaan werken, ik werkte vanuit huis. Ik werkte me bovendien tien slagen in de rondte om het hoofd boven water te houden. Ik heb drie jaar geen partneralimentatie gewild., omdat ik zelfstandig wilde zijn. Pas toen Erik zich onder de afspraken uit probeerde te wurmen, zijn taken als vader liet liggen, niet wilde meewerken aan het herstel van zijn zoon, kortom, het op alle vlakken af liet weten, pas toen heb ik deze stap gezet. Daar heb jij dus grote moeite mee. Tja. Dat zegt een heleboel over jou, denk ik.
Eline - 22 mei 2017
Overigens wilde je niet dat ik nog op jouw posts reageerde, maar je zoekt steeds wel zelf de confrontatie op in mijn posts. Wat wil je nu eigenlijk? Je gelijk? Dat ga je niet krijgen. Je zegje doen? Ga je gang, maar dan krijg je een weerwoord.
Eline - 22 mei 2017
En ik weet niet waar jij je beweringen vandaan haalt (ik vermoed vooral uit je eigen situatie), maar als je de bronnen erop naslaat, vind je dit: "Het lijkt in sommige kringen misschien volstrekt normaal, maar dat is het niet. Bij een krappe één op de zes Nederlandse stellen met kinderen werken man en vrouw evenveel uren, blijkt uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP). Bijna de helft van de ouders houdt een traditioneler model aan: de man werkt fulltime, de vrouw in deeltijd. Veel beweging zit daar niet in. Weliswaar zijn de afgelopen decennia veel meer vrouwen gaan werken, hun gemiddelde aantal werkuren blijft steken op circa 26 uur per week, terwijl Nederlandse mannen gemiddeld een werkweek van 38 uur maken." Bron: Financieel Dagblad https://fd.nl/werk-en-geld/1151716/de-man-heeft-een-baan-zijn-vrouw-een-baantje
Amsterdam - Brabant - 22 mei 2017
Tja, ik ben blij dat mijn ex en ik geen partner alimentatie hebben afgesproken , we zorgen beiden evenveel voor de kinderen en werkten ons heel huwelijk evenveel uren. Dat heet emancipatie. Jij kan het blijkbaar niet alleen af, is ook heel pittig om in je eentje te moeten werken en voor 3 kinderen zorgen. En ja, scheiden doet lijden, dus helaas zal je kei en kei hard moeten werken om voor je kids te kunnen zorgen, gelukkig zijn ze niet minderjarig meer en kunnen voor zichzelf zorgen, dat is een hele zorg minder ;)
Eline - 22 mei 2017
Jij mag van mij het laatste woord wel hebben, hoor. Dan lijkt het net of je een beetje gelijk hebt. Ter informatie: Ik kan het prima alleen af, ex en ik betalen samen voor de kinderen. Ik wil genoegdoening voor het feit dat hij het af laat weten als vader. Als hij niet op vaderlijk vlak bijdraagt, dan maar op financieel vlak. Je hoeft mij niet te vertellen wat emancipatie is, en nee ik heb geen enkele zorg wat mijn kinderen betreft (insert sarcasm smiley here). Maar zoals ik al eerder heb opgemerkt: het maakt toch niet uit wat ik schrijf, jij leest alleen wat jij wilt lezen. Gefeliciteerd met je prima regeling, ik hoop dat je heel gelukkig bent.
Eline - 22 mei 2017
Weet je waar ik steeds over val? Dat jij mij persoonlijk aanvalt, omdat ik in jouw ogen in mijn eentje heb besloten dat ik wilde scheiden. Dat is dus beslist niet zo, het was een gezamenlijk besluit. Maar jij blijft er maar op hameren dat ik ergens schuldig aan ben ('scheiden is lijden', 'berouw komt na de zonde' 'het is lastig discussiëren met iemand die zelf de scheiding in gang heeft gezet' 'je zult nu eenmaal kei en keihard moeten werken' allemaal jouw eigen woorden) terwijl dat dus echt niet het geval is. Ik zou willen dat je inziet dat je niet elke situatie met de jouwe moet vergelijken. Jouw ex heeft jou verlaten, zonder dat jij dat wilde. Dat is ook heel hard. Maar niet alle vrouwen zijn zo. Je beweert dingen die nergens op gestoeld zijn (dat veel vrouwen hetzelfde verdienen als hun man, of iig evenveel uren werken, hoe kom je aan die wijsheid?) en je projecteert je eigen verdriet en je eigen verhaal op het mijne. Ik begrijp niet waarom je dat steeds blijft doen. Ik voel me aangevallen door iemand die mijn verhaal niet WIL begrijpen terwijl ik het keer op keer uitleg. Elke situatie is anders. Elke relatie is anders. Elke scheiding is anders. Elk kind reageert weer anders op een scheiding. Het zou mooi zijn als je daar eens wat respect voor zou tonen, voor de moeite die mensen (en ik ook) doen om alles in goede banen te leiden, in plaats van te trappen en te duwen.
Amsterdam - Brabant - 22 mei 2017
Je mag van mij gewoon het laatste woord hebben hoor Eline. Ik vermoed dat je het erg zwaar hebt als moeder alleen. Eerst zei je dat JIJ besloten had te scheiden , nu is het ineens een gezamenlijke beslissing geworden blijkbaar. Je hebt het zwaar , net als vele andere gescheiden mannen en vrouwen, en om je ex nu ineens te beschuldigen dat hij er als vader niet wil zijn vind ik een beetje een zwaktebod. Gelukkig heb je veel sjans op allerlei datingsites , dus daar kan je je ei wel kwijt gelukkig ;) Sterkte met alles Eline, je komt er wel. En hopelijk blijft het goed gaan met je zoons,
Amsterdam - Brabant - 3 jun 2017
Je zegt dit in je laatste alinea : Ik heb geen zin meer de lieve vrede te onderhouden. Ik eis financiële ondersteuning. De man die mijn kind de vernieling in heeft geholpen, en hem keer op keer weer teleurstelt, ik ben hem spuugzat. Een kopie van de mail gaat naar Erik. Hij heeft zijn kans gehad, en nu is het tijd om op mijn strepen te staan. Ik ben er klaar voor. Die laatste alinea vind ik eerlijk gezegd kei en keihard naar je ex toe . Kijk je wel eens in de spiegel Eline ? Als deze tekst niet van een verbitterde vrouw komt dan weet ik het niet meer ...