Ik wil scheiden
Daar sta je dan ineens in een geheel andere en nieuwe wereld. Eentje waarvan je nooit gedacht had in te zullen belanden. Maar mijn, bijna ex-, man kwam een jaar geleden met de woorden: Ik geloof dat mijn gevoel voor jou weg is. Na vier maanden veel van huis te zijn geweest om na te denken, kwamen daar dan toch die keiharde woorden: “Ik wil scheiden …”
Het proces
Dan stort letterlijk je wereld in. Dan ga je je verdiepen in wat scheiden nu werkelijk inhoudt, na 13 jaar samen, waarvan 11 getrouwd. Een huwelijk waaruit drie heerlijke jongens (7,4 en 1 jaar oud) zijn geboren. Wat moet je ineens snel en veel regelen. Convenant, ouderschapsplan, hypotheek, etc…. en dan heb ik het nog niet eens over de emotionele achtbaan waar je doorheen gaat. Helemaal als één van de twee het daar helemaal niet mee eens is. Dat proces is echt super eenzaam en echt keihard, wat een wereld zeg. Mensen die opgelucht zijn, veel verdriet hebben, eenzaamheid, onzekerheid, noem maar op.
Rauwe pijn
Ik heb het geluk gehad dat mijn kinderen 3,5 maand bij mij hebben gewoond voordat ze het eerste weekend naar hun vader gingen, maar ja dat moment komt een keer. Ook voor mij kwam dit moment, toch nog, een beetje rauw op mijn dak, maar dat moment dat je kinderen super enthousiast naar papa rennen en niet meer omkijken en er zoveel zin in hebben. Geloof mij ik ben super blij voor die drie mannetjes en trots op hoe ze alles oppakken, maar dat neemt mijn eigen emoties niet zomaar weg. De pijn in mijn hart, het gevoel van complete machteloosheid, bizar rauwe emoties zeg.
Adviezen
Dan krijg je daarnaast te maken met, super lieve en goedbedoelde, adviezen van – werkelijk waar – iedereen. Iedereen heeft een mening en iedereen heeft advies voor je en dat op een moment dat je eigenlijk jezelf aardig kwijt bent. Maar gelukkig zie ik ook in hoe sterk een mens kan zijn. Ik kan zelfs in zulke zware tijden de mooie dingen zien en ik kan er zelfs af en toe van genieten.
Alies - 14 mrt 2019
Hii Lisa, Wat vreselijk en emotionele achtbaan waar je in komt. En zo herkenbaar. Hopelijk is er bij hem geen ander in het spel want dat maakt het nog gecompliceerder! Voor mij heel herkenbaar behalve dat ik 2 kinderen heb die ouder zijn. Desalniettemin veel ellende omdat mijn ex vreemd ging en een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Maar ik vraag mij wel af of die van jou dat ook heeft. Als je “normaal bent zet je dan nog een derde kind op de wereld en een jaar later laat je de boel in de steek? Het zal ms niet maar lees maar eens wat over NPS, misschien wel en dan staat je helaas nog wel wat te wachten. Maar dan ben je voorbereid. Heel veel sterkt van mij!
nikkie - 14 mrt 2019
Herkenbaar, heldere en krachtige blog Lisa.
Lk - 14 mrt 2019
Hoi Lisa, hoe herkenbaar. Mijn ex man en ik zijn vorig jaar gescheiden na bijna 30 jaar samen te zijn geweest, waarvan 26 jaar getrouwd. Onze kinderen zijn al volwassen, volgens de wet dan, maar woonden toen allebei nog thuis. Onze relatie liep al een tijdje stroef, maar je hebt altijd je ups en downs. Daarbij kwam dat de relatie tussen mijn ex en onze zoon heel slecht was. Dat was uiteindelijk voor onze relatie ook de druppel. Korte tijd later bleek hij een relatie met een andere vrouw te hebben, die hij kende van tennis. Na amper vier weken gaf hij aan met haar verder te willen. Ook zij was nog getrouwd en heeft volwassen kinderen. Je hele bestaan wordt op dat moment onder je weggeslagen. De roler coaster waarin je dan terecht komt is inderdaad onvoorstelbaar. Emotioneel. Maar er moet ook van alles geregeld worden. Ik kwam in een survival modus terecht. Geregeld wat geregeld moest worden. Wat mij betreft kon dat ook niet snel genoeg. De bureacratie die je dan tegenkomt, bij verzekeringsmaatschappijen, energieleverancier etc. is ongelofelijk. Wat je ooit als gezin hebt afgesloten, bleek in het digitale tijdperk allemaal op zijn naam te staan. Waar je eerst samen een account had, schermen ze ineens met privacy. Wat nou, privacy na 30 jaar. Het is me allemaal gelukt. Ik heb hem uit kunnen kopen. Hij wou bij ons weg, dus dat hij mij uit zou kopen met hulp van haar (serieus!), was geen optie. Praktisch gezien red ik me ook prima. De echte emoties kwamen pas achteraf. Het gevoel van verraad, bedrog, verdriet, boosheid. Je zit in een rouwproces, alleen hij leeft nog. Je mag het niet zeggen, maar ik heb vaak gedacht: helaas. Voor mijn eigen rust heb ik op enig moment aangegeven voorlopig geen contact meer te willen. Ik wou geen confrontaties en ruzies en verwijten meer. Dat was afgelopen zomer. Sindsdien heb ik hem niet meer gezien of gesproken. Ik wil me nu graag richten op mijn eigen leven, de dingen doen die ik leuk vind. Zelfstandiger worden (ik wil mijn rijbewijs halen; daar heeft mijn ex me altijd in ontmoedigd). Het hele gedoe met alle emoties komen echter steeds weer naar boven. Hopelijk houdt dat ook een keer op. Ik wens je veel sterkte.