Blog Lisa: de harde werkelijkheid van scheiden met kinderen

Eindfase van de scheiding

Het einde van scheiding is in zicht en wat een periode was dat. Nadat mijn, bijna ex- man, 10 maanden geleden de woorden: “Ik wil scheiden” heeft uitgesproken, zijn we nu dan toch echt in de eindfase terecht gekomen. De eindfase van ons scheiden met kinderen. Het convenant en het ouderschapsplan zijn naar de mediator opgestuurd en die zal dit bij de rechter neer gaan leggen. Hele dubbele emoties bij deze fase, enerzijds blij dat ik eindelijk verder kan, maar ja wat is verder gaan….

Harde realiteit

Ik heb heel lang mijn focus gehad op het overleven. Overleven voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf. Als we eenmaal maar gescheiden zijn, dan kan ik alles makkelijker loslaten en verwerken… HAHA dat was wel mijn plan en intentie, maar dan kom je dichterbij dat moment en dan ineens zie ik alleen een heel groot, leeg en zwart gat. Dat is mijn toekomst en ja, ik ben trots op waar ik nu sta, maar ook doodsbang voor de toekomst. Nooit meer als gezin op vakantie, steeds meer vreemden van elkaar worden, elkaar niet meer begrijpen en aanvoelen.

Scheiden met kinderen

Hoe ga je uit elkaar als je drie kleine kinderen samen op deze wereld hebt gezet? Mijn ex-man is 20 minuten verder gaan wonen en met twee van de 3 sportende jonge kinderen kom je elkaar nog erg veel tegen. Het is niet alleen het tegenkomen van elkaar, maar ook de vraag: wat is “normaal” in zo’n situatie??? Dat hij bijna elke dag nog een app stuurt hoe mijn nacht met de kinderen geweest is, dat hij mij en de kids vraagt om Formule 1 bij hem te komen kijken, als gezin naar een pretpark, enz. Dat is echt zo verwarrend. Blijkbaar heeft hij gewoon 0,0 % gevoel voor mij dat hij dit allemaal al kan, want elke keer dat we weer met z’n vijven dingen doen, zie ik weer het juiste plaatje voor mij. Met elkaar samen zijn en de kinderen opvoeden en gelukkig zijn. Hoe kun je dat doen???

Wat is goed voor de kinderen of voor jezelf?

Moet ik afstand van hem nemen? Dat zou misschien wel beter zijn voor mezelf en ook duidelijker voor de kinderen, maar HIJ wilde scheiden, HIJ voelde niets voor mij, HIJ wilde zijn vrijheid terug. Waarom dan toch dat contact?

Is afstand nemen dan toch zo moeilijk? Ja dat is het echt. Onder het mom: ik doe het voor de kinderen. Is het ook nog steeds 1 of ander raar stemmetje in mijn hoofd, dat zegt dat hij mij weer leuk moet gaan vinden. Geloof mij, mijn verstand en al een klein gedeelte van mijn gevoel zijn erover uit dat ik dat NOOIT meer zou willen, maar ja iemand die zoveel voor je betekent even uit je hart gooien is blijkbaar moeilijker dan ik dacht…

Mijn naam is Lisa. Ik ben moeder (35 jaar) van 3 heerlijke en energieke jongens, 1, 5 en 8. Mijn (ex) man en ik waren 14 jaar samen waarvan 11,5 jaar getrouwd. Een jaar geleden zei hij ineens dat hij niets meer voor me voelde en 4 maanden later zei hij: “Ik wil scheiden”. Hierna volgde een hectische periode, we zijn nu de scheiding aan het afronden.