Nieuwe blogster Monique blogt over haar leven met een ex met autisme

Het “isme” toch wat! 18 jaar geleden ontmoete ik hem. Een intense en zeer bepalende periode in mijn leven begon.

Trouwen; kinderen krijgen; toen onze zoon 7 was kwam de diagnose autisme, bij zowel hem als zijn vader; daar een weg in vinden met elkaar.

Inmiddels ben ik ruim 1,5 jaar gescheiden, een tijd van rouw, mezelf weer vinden en opnieuw beginnen.

Impact van autisme

De impact van autisme op de ‘partner van’ word onderschat, als je het niet zelf hebt meegemaakt is het nauwelijks uit te leggen of voor te stellen.

Als mens hebben we behoefte aan herkenning en erkenning. Aan het gevoel niet de enige te zijn. Dat geeft steun en bemoediging en werkt troostend en helend. Ik merkte dat er heel weinig online te vinden is voor mensen die hiermee te maken hebben of hebben gehad.

Door mijn eigen proces weet ik hoe belangrijk überhaupt verwerking is. Scheiden staat niet voor niets in de top 3 van meest ingrijpende gebeurtenissen in een mensenleven. Laat staan als daar als extra dimensie autisme bij komt kijken. Ik wil graag langs deze weg mijn verhaal en ervaringen delen, voor anderen die naar herkenning en erkenning op zoek zijn.

Grootste kwaliteit is ook valkuil

Ik ben van nature een opgewekt en positief ingesteld persoon en ik ben gezegend met een groot vertrouwen in het leven en in mensen. Ik zie altijd de beste versie van de ander.

Dat is fijn en prettig maar zoals vaak, wat je grootste kwaliteit is ook je valkuil. Mijn vriendin zegt altijd: jij kan zelfs in een seriemoordenaar nog iets goeds zien… totdat je zijn slachtoffer wordt.

Het fijne aan zo leven is dat je elk mens liefhebt zoals hij of zij is, met alles wat daarbij hoort. dus onvoorwaardelijk en vrij van oordeel. Ik heb alleen met vallen en opstaan moeten leren mezelf ook zo te zien. Autisme heeft me daarbij een flinke duw gegeven. En dus, positief als ik ben, kan ik – zowel het leven met een man met autisme, als de scheiding – voor een deel zien als een geschenk. Maar ik voel ook onmacht, pijn, frustratie, verdriet, onbegrip en boosheid om alles wat ik heb ervaren en heb laten gebeuren. Daar loop ik nog steeds regelmatig tegenaan.

Vader van onze kinderen

We zijn dan wel geen partners meer, maar toch zal hij altijd een plek in mijn leven en hart hebben als vader van onze twee kinderen.

Dat betekent in de praktijk dat wij ons hoe dan ook tot elkaar te verhouden hebben, niet meer als partners maar als ouders.

Waar je als je samen bent situaties bij miscommunicatie of conflicten nog enigszins kan sturen en in goede banen kan leiden, wordt dat door de afstand die er nu is lastiger. Toen we nog bij elkaar waren kon ik hem op zijn gedrag aanspreken en uitleggen hoe het was vanuit de belevingswereld van de kinderen. Ik kon het voor hem verklaren en automatisch volgde hij me dan wel daarin. Zo kon ik veel van zijn onvermogen op dat gebied compenseren. Dat is nu anders. Nu doen we het beiden op onze eigen manier. Tja en die belevingswereld verschilt nogal eens…

Monique is 44 jaar en moeder van twee pubers, een zoon 16 en een dochter van 13 waarvan haar zoon asperger heeft. Bijna twee jaar gescheiden van een man die asperger heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft.