De zomervakantie was een cadeautje. Samen met mijn bijna volwassen kinderen twee weken naar de zon, vriend mee, mooier kon het leven niet worden. Zoals een van hen opmerkte ‘het is net of het nooit anders is geweest’. Dat compliment steek ik als bijna-officieel-gescheiden moeder maar mooi in mijn zak. Dat is wel eens anders geweest.
Toen ik vier jaar geleden bij X vertrok en in dit huisje kwam wonen zaten ze midden in de pubertijd en dat heb ik geweten. Het is voor kinderen altijd moeilijk als hun ouders uit elkaar gaan maar met twee kinderen in de pubertijd heb je nog een extra handicap. Zij laten zich niet afschepen met vage uitspraken die je aan jonge kinderen nog met gemak kunt verkopen. Ze kwamen stuk voor stuk ‘verhaal halen’. Want hoe had dit nou toch kunnen gebeuren? Er was toch niets aan de hand? We waren toch een gelukkig gezin?
Er is een grens aan wat je met je kinderen moet willen delen. Sommige dingen zijn te privé, te persoonlijk. Het voegt niets toe om die met je kinderen te bespreken. Lastig is het wel. Want het waren net een stel pitbull terriërs. Ze wilden doorgronden, begrijpen en misschien ook wel een boosdoener aanwijzen die hun gelukkige, makkelijke en overzichtelijke leventje ruw had verstoord. Zelf sta je ook niet al te stevig in je schoenen. In je eigen leven vindt er ook een aardverschuiving plaats. De toekomst die je voor jezelf en voor hen had bedacht is niet langer meer. Daaraan wennen kost tijd. Iedere stap die ik in die tijd zette werd met argusogen bekeken, onder de loep gelegd en ongezouten kritiek was nooit ver weg.
We hebben heel wat stormen doorstaan en er zijn tijden geweest dat ik werkelijk dacht dat de ooit zo goede relatie met mijn kinderen voorgoed voorbij was. Maar het tegendeel bleek waar. We zijn dichter naar elkaar toegegroeid en vandaag de dag durf ik zelfs te zeggen dat ik nog nooit zo’n goede, hechte band met hen heb gehad als nu. Ze omarmen mij en mijn nieuwe LAT partner, voelen zich hier echt thuis en toen ze na meer dan drie weken bij hun vader weer bij me binnenstapten riepen ze ‘home sweet home’! Dus ook al hangt de scheidingsprocedure nog altijd boven mijn hoofd, ik voel me een bevoorrecht mens. Ik hoef alleen maar naar hen te kijken om te weten dat ik ook die storm zal doorstaan.
REAGEER OP DEZE BLOG