Ik ben een nieuwsgierig mens. Ik vraag me regelmatig wat af en verwonder me vaak over de naïviteit van mijn mede mens. Niet omdat ik hoog vanuit een toren neer kijk, maar omdat iets soms gewoon raar is. De aanleiding was het (droeve) feit dat mijn gastouderbureau met deze activiteit gaat stoppen. De beoogde opvolger dient zich snel aan. Ze zijn een full service bureau die graag nader kennis komen maken. Nu is mijn contact met de gastouder veel belangrijker dat het gastouderbureau, maar goed. Ik ben benieuwd wat er te melden is.
Bij het maken van de afspraak viel me al meteen wat op. Het was beter om af te spreken als de kinderen bij de opvang waren. Tsja, maar dan werk ik ook meestal. Nu ben ik als part time zelfstandige flexibel, dus er was wel te regelen. Maar geen goede binnenkomer. De dame in kwestie gaat op de afgesproken tijd voor de deur staan, maar belt niet aan. Gelukkig zie ik haar, en zag ze mij ook. Dat heb ik maar niet gevraagd. Ze is een aardige dame die overduidelijk heel veel bezoekjes in korte tijd moet afleggen. Haar stressniveau ligt denk ik op zo’n 80 tot 100. Bij binnenkomst valt haar meteen op dat er wel een kind in huis is. Ik leg mijn samengestelde gezin uit. Ik geef toe, dat is best complex. Zij promoot haar werkgever, waarbij de nadruk ligt op hun automatisering. De kosten liggen wel hoger dan bij mijn huidige opvang. En dan mijn hamvraag. Of ze kunnen omgaan met co-ouder gezinnen. Als mijn ex de kinderen naar de opvang brengt, wil ik dat zij wordt gebeld als er iets is. Tot mijn grote verbazing kunnen ze dat niet. Bij de vraag of ze ook de kinderopvangtoeslag kunnen regelen bedenk ik maar snel dat ze dat ook niet zullen kunnen. En inderdaad. Ze luistert belangstellend hoe dat bij ongeregeld is, maar zonder aan te geven dat ze dit al weet. Bij elkaar een helder verhaal, maar weinig verhelderend voor mij.
Het is een voorbeeld van iets waar alle gescheiden ouders tegen aan lopen. Ondanks dat vele huwelijksakten in de prullenbak verdwijnen en de belofte van eeuwige trouw meer een streven geworden is, weet de maatschappij er nog steeds geen raad mee. Het is zelfs in de kinderbranche nog geen gewoonte om de gezagsverhouding rondom de kinderen eenduidig vast te leggen. Het consultatiebureau negeert een scheiding voor 99%. Het GBA geeft het woonadres van een kind aan, maar afspraken worden lukraak ingeschoten. Zo komt het voor dat de brief voor een afspraak bij de ouder terecht komt waar het kind die dag niet zal zijn. Ook scholen doen dat overigens niet uit zichzelf, maar hebben vaak in ieder geval wel een beleid. Ze houden in de communicatie vaak één van de ouders aan als primaire ouders. Degene die voor de klas staat weet het allemaal op een gegeven moment wel. En veel communicatie wordt aan het kind mee gegeven, dus daarmee is de kous af.
Het maken van de schoolfoto’s illustreert goed wat het probleem precies is. Er is een mogelijkheid om met de broertjes en zusjes samen op de foto te gaan. Men kijkt naar de achternaam en als die dubbel voor komt, dan kunnen het broertjes of zusjes zijn. In mijn geval lukt dat dus niet. Zo zouden mijn meiden wel samen op de foto komen. En de kinderen van p-te-p komen dan ook samen op de foto. Dit is voldoende voor de wederzijdse ex-partners, die nog geen eigen kinderen aan de mix toevoegen. Maar voor ons is het een gevalletje jammer. We zouden ook graag alle kinderen op een schoolfoto hebben. De school heeft hier echter geen idee van. Nu heeft school wel een ouder-doe-het-zelf optie waardoor alles goed op de foto staat (hoop ik, de foto’s moeten nog komen .red). Het is ondoenlijk om dit te proberen via formuliertjes te regelen. Maar het levert een hoop extra geregel op. En dit terwijl de kinderen elkaar als broer-zus ervaren.
Het idee wat ik vaak hoor is dat men het aan de ouders zelf overlaat om alles te delen en regelen. Men wil niet betrokken worden bij het conflict. Of men krijgt al hoofdpijn bij het idee om al die gegevens vast te leggen. Een melding dat het systeem het niet aan kan, is een makkelijke ontsnapping. Maar technisch kan het natuurlijk allemaal wel. Bijna elk gescheiden echtpaar heeft tegenwoordig een ouderschapsplan. De informatie is dus bekend. En eigenlijk zijn de voordelen legio. Je kunt immers je kind maar op één adres inschrijven. Bij een calamiteit is nu niet makkelijk te achterhalen waar een kind is. Hulpdiensten hebben er geen idee van dat een ingeschreven kind part time bij de andere ouder woont. Het feit dat er een co-ouderschap is wordt dus niet bij de gemeente vastgelegd, terwijl er ook voor andere instanties dus voordelen zijn.
Zou het als maatschappij niet eens tijd worden om te accepteren dat er veel gescheiden ouders zijn en dat we hier met zijn allen ook weer mee om moeten gaan? Voor iedereen die met de kinderen te maken heeft geldt in meer en mindere mate dat ze betrokken raken met het wie-wat-waar spel binnen de ouderregeling. En dat kan best zonder al te diep betrokken te raken in het conflict. En het conflict valt soms ook erg mee. In ieder geval is je kop in het zand steken wel makkelijk, maar geeft ook veel ruimte voor verwarring en houdt daarom geen stand. Iedereen die met de kinderen te maken heeft krijgt in meer of mindere mate te maken met de scheiding en het ouderschapsplan. Of je nu wilt of niet. Je kunt het maar beter regelen.
Daniel is vorig jaar gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden man en alleenstaande vader. Sinds kort heeft Daniel een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen.
REAGEER OP DEZE BLOG