Lange tijd was ik in praktische zin al gescheiden ( X en ik wonen nu al ruim vier jaar apart) maar emotioneel liep ik nog achter de feiten aan. Nu zijn de rollen 180 graden omgedraaid. Ik voel me emotioneel gezien echt gescheiden en ben ik alleen praktisch gezien nog steeds aan hem verbonden door dat papiertje van de burgerlijke stand. Hoe vreemd kan het leven lopen.
Het is misschien een rare vergelijking, maar toen ik zwanger was van onze oudste en die maar niet wilde komen, had ik na bijna 42 weken zwangerschap de volle overtuiging dat iedereen in mijn omgeving baby’s kreeg behalve ik. Die van mij zouden ze waarschijnlijk moeten halen! Uiteindelijk kwam het op de valreep niet zover, maar toch. Ik kan het gevoel van wanhoop nog zo oproepen. Als ik om me heen kijk zie ik meerdere vrienden die de afgelopen jaren na een lange relatie uit elkaar zijn gegaan. Inmiddels allemaal keurig ook voor de wet gescheiden, redelijk tot goed contact met elkaar over de kinderen en sommige van hen hebben alweer een nieuwe relatie. Behalve dat laatste heb ik wederom het gevoel dat zelfs een scheiding bij iedereen ‘vanzelf gaat’ behalve bij mij.
Een bijkomend voordeel is er wel. Gelukkig loop ik nu niet met zo’n enorme toeter rond en hoef ik op mijn leeftijd geen pijnlijke bevalling meer te doorstaan. Dat de feitelijke scheiding waarschijnlijk pas ergens in 2015 dient doet al lang geen zeer meer. Het kan me werkelijk niet meer schelen wat een rechter al dan niet voor en over ons beslist. De werkelijke schade is al lang aangericht en onherstelbaar. Ik begrijp ook wel dat mijn vrienden niet te maken hebben met onbuigzame, emotioneel gehandicapte exen. Voor hen is mijn situatie met X doorgaans daarom ook onbegrijpelijk en onbestaanbaar. Er zullen ongetwijfeld vrouwen rondlopen die net als ik met zo’n complexe persoonlijkheid te maken hebben gekregen in hun leven, maar ik ken ze niet.
Ik probeer ondanks de extreme lengte van dit alles “zen” te blijven. Mijn leven zo fijn en gezellig mogelijk in te richten met de kids en LAT vriend en dat gaat me best aardig af. Het grappigste is dat vrienden en familie zich tegenwoordig drukker maken om de nog-steeds-niet-afgeronde-scheiding dan ik. “Ooit komt het goed hoor”! zeg ik dan. Net als met dat baby’tje toch? Dat werd uiteindelijk ook vanzelf geboren.
Olivia blogt over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze is 44 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG